-Τριών δε μοιρών οι μεσαία σωζει-αρχαία ρήση
(Αρχαία αρίθμηση μοιρών-Κλωθώ,Λάχεσις,Ατροπος)
Στον ανθρωπο ο Θεός δώρισε την Ελπίδα
και της έδωσ’ εντολή αντ’αυτού , να υπογράφει.
Ομως εκείνη διάλεξε σ’όλες του κόσμου γλώσσες
να υπογράφει κάθε τι, με μόνη λέξη ΤΥΧΗ .
Απόδειξ’ είν’το που το πως το πόσο και το πότε
ο άνθρωπος και κάθε τι, ζωή θε να περάσει.
Κι’αφού ,ως λέν,. η ελπίδα πεθαίνει τελευταία,
ο βροτός καλεί την τύχη μοίρα ή πεπρωμένο/
ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ
«Πίστευε και μη,,,ερεύνα!»
Ερεύνησα τη ζωή,
ερεύνησα και μέσα στα βιβλία
και βυθίστηκα στη αβεβαιότητα
με το νου να μένει στη απορία..
του «Πάντα Τίποτα»
Τώρα βρίσκομαι στην άκρη
μιας ετοιμόροπης ξύλινης αποβάθρας,
-που χθές την χτυπούσαν αλύπητα,
λαίμαργα κύματα-και ατενίζω
τον ορίζοντα ,του αχανούς παρελθόντος.
Το αβέβαιον του μέλλοντος
δεν με φοβίζει.
Ηχώ,η ίδια πάντα, με ακουμπάει
τραγουδιστά
«Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά».
Στιγμές, ευτυχίας που χτίζονται
όταν οι μάχες σταματήσουν,
όταν ο «Πατήρ Πόλεμος»
χρόνο χρειάζεται τα κανόνια
να ξαναγεμίσει.
«Πίστευε,,, και μη ερεύνα!»
Στην πίστη μου, αφιερώθηκα,
στα παραμύθια μου αναπαύθηκα
το βέβαιο του θανάτου πιστεύω κατέλυσα.
Η απορία ενδόμυχα αρνητική παραμένει
στο «Πάντα Τίποτα>».
Τι κι’αν βρίσκομαι στην άκρη
μιας ετοιμόροπης ξύλινης αποβάθρας;
Τα κύματα του σήμερα,ήρεμα
δεν με φοβίζουν
σβήνουν το αχανές του παρελθόντος.
Η προσδοκία ζωής του μέλλοντος
δεν με φοβίζει.
Οπου το «κόμα» και να θέσεις
το βέβαιον είναι πως, όταν στο τέλος πέσεις
όσο καλό από το παρελθόν κι’αν δρέψεις.
Και πιστέψεις,δεν πιστέψεις.
το μέλλον «αφρός του τίποτα»
Τούτες οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας,
μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας,
να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες.
Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές των εμπειριών του,
με τις αποχρώσεις της πρόβλεψης και της επιλογής,
να στέκεται πέρα και μακριά από ευχές και παρακλήσεις,
να ακυρώνει της επανάληψης χορικά και παραστάσεις
και να φυγαδεύει το αύριο αφτιασίδωτο και νιοφερμένο.
Η αναγκαιότητα του καθωσπρεπισμού και της τάξης,
να μην είναι συμβιβασμός, ισοπέδωση και εκεχειρία
ούτε απορίας γνώρισμα, υπόθεση και παρασπονδία
όταν κήνσορες και ταγοί των συγκυριών και της ευκαιρίας
υμνολογούν ρηχά συνθήματα κι αναμασούν συστάσεις,
να έχει συνέχεια η δόκιμη συνοχή, συνέπεια η ομολογία
και να είναι η ιστορία θέσπισμα, δόγμα και λειτουργία
σε μια κοινωνία με αρχές τη διαδοχή και τη συνήθεια.
Το δίκιο και η αρετή του συνταγμένου πλήθους,
δεν είναι η αδέκαστη υπακοή και η ανώνυμη παρουσία
παρά το στίγμα το προσωπικό σε κατάστιχα και ρήτρες
για να είναι ο λόγος πρόταση, άποψη, αντίσταση και ήθος
επώνυμη αναγνώριση, σεβασμός και αλληλουχία,
άρνηση συνοδική ο παραλληλισμός και η ακολουθία
κι οι μέρες που βιώνουμε ξέχωρες στη δημιουργία
μ’ εμπνεύσεις και οράματα στο χρέος και την ανάγκη.
Β.Α.
ενοχλητικά
Μην ταίζεις τον νού σου
με φθηνές αναμνήσεις
σε ακίνητα πορτρέτα…
Χάσε και μια ευκαιρία
η ομορφιά με την δυστυχία
ματαιοπονούν να βρούν διέξοδα στον
πλατωνικό τους έρωτα.
Μην εμπόδίζεις τα παιδιά
που παίζουν και τρέχουν
στην μεγάλη πλατεία
Τί θα καταλάβεις εαν πάλι
επιμείνεις στις δικές σου εμμονές;
Θα χάσεις τον ήλιο
Θα αναπολείς μελαγχολικά
το φεγγάρι
και θα γράφεις ποιήματα
στα αστέρια
Σαν πολύ ψηλά δεν κοίταξες σήμερα;...
Σαν ψηλά δεν υψώνεις την φωνή σου ;..
Άν ποτε δεν ξημερώσει ποιός θα εξημερώσει
τις παλίρροιες του θυμού σου;...
Με ποιόν πάλι καυγάδισες
Μα τί ρωτάω;..
Ξέρω , το ξέρω με την αχώνευτη…σιωπή σου!.
*(βραβευμένο ποιήμα απο Αμερική και Ισπανία)
Παραθέτουμε το ποίημά του : Θέλω να πάω έσσω μου (σπίτι μου)
