ΚΡΕΜΑΣΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ

Eugenio Yevtousenco

Κρέμασα το ποίημά μου
σ' ένα ψηλό κλαδί.
Κοίτα το
που χτυπιέται με τον άνεμο.
Ξεκρέμασέ το,
μου είπες,
σταμάτα το μαρτύριό του.
Ξαφνιασμένοι οι διαβάτες
το βλέπουν τόση ώρα!
Το δέντρο χαιρετά,
κινώντας το ποίημά του.
Δεν υπάρχει τίποτα για απάντηση.
Πρέπει να φύγουμε.
-Θα το απαρνηθείς;
Μάλλον.

Μα μη φοβάσαι, αύριο ένα άλλο θα 'χει την ίδια τύχη.
Θα' πρεπε να ξοδεύομαι σε τέτοια παιχνίδια;
Ένα ποίημα δεν βαραίνει πολύ το κλαδί ενός δέντρου.
Θα γράψω για σένανε όσα θελήσεις,
τόσους στίχους
όσα και δέντρα υπάρχουν.
Κι ύστερα τι θ' απογίνει μ' εμάς τους δυο;
Ίσως όλα αυτά να τα ξεχάσουμε πολύ γρήγορα;
Όχι!
Λίγο να μας πιάσει η κούραση στο δρόμο
και θα μπορέσουμε να ξαναδούμε
το μέρος
που ολόλαμπρο
το δέντρο
χαιρετά,
κινώντας το ποίημά του.
Τότε θα ξανά 'ρθει το χαμόγελό μας.
-Πάμε!

μετ: Ανδρέας Καραντώνης, Ηχώ. Μεταφράσεις ποιημάτων, Αθήνα, εκδ. Γνώση, 1982, σσ. 180-181.

Η ΚΟΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΩΤΩΝ

Bertolt Brecht

Όλοι ετούτοι κουβαλάνε τις κοιλιές τους
σαν να είναι κλοπιμαίες
σα να γίνεται ανάκριση για δαύτες.
Αλλά ο μέγας Λώτον την παράσταινε σαν ποίημα
προς εποικοδόμηση δική του και βλάβη κανενού.
Νάτην: όχι αναπάντεχη, μήτε κοινότοπη,
μα χτισμένη από φαγητά, ξεδιαλεγμένα
με ραχάτι, για τον εγλεντζέ του.
Καλά σχεδιασμένη, έξοχα εκτελεσμένη.

μτφρ. Γ.Π. Σαββίδης

 Ποιήματα και σπαράγματα σε μετάφραση, Πάτρα, εκδ. Πολύεδρο, 2000, σ. 12.

Μετά τη σφαγή

 του Χρίσου Χατζήπαπα

Δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω
γι΄ αγάπη
για τον αλχημιστή ουρανό μας
το ποσφυρό τ΄ απογεύματος
και τις Φοινικούδες της Λάρνακας. 

Δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω 
για την αργυρή δροσοσταλίδα
π΄ απόμεινε στ΄ απανωχείλι του φεγγαριού 
στα ρηχά της Αμμόχωστης πόλης 
σα λουόμασταν μεσάνυχτα γυμνοί. 

Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω ποιητής 
να σας πω για το τραγούδι του Τρύγου 
με τις μαύρες ρόγες
και τις ελιές στα μάγουλα. 

Δεν ξέρω αν θα ξαναπώ 
για το όνειρο 
π΄ απλωμένο στην αμμουδιά της Γλυκιώτισσας
γεννούσε χίλιους ποιητές τα καλοκαίρια 
χίλιους ερωτευμένους.

Μετά τη σφαγή
μιλάει το αίμα μου.

Ο βασιλικός μου

Κωνσταντίνα Λάππα

Έλα να σου δείξω
τον βασιλικό μου
Είναι χρόνια
στο παράθυρό μου.

Κοιτάει το μέλλον
ξέρει το παρελθόν μου
Γνωρίζει τι έπραξα
για το καλό μου.

Ανθίζει θαλερά
με κάθε συλλογισμό μου
Σιωπά και χαμογελά
αφουγκράζεται τον παλμό μου.

Αναδιπλώνεται ψηλά
να φθάσει στον ουρανό μου
Σκορπίζει άρωμα παντού
σαν όνειρο παιδικό μου.

Έλα να σου δείξω
τον βασιλικό μου
Με περιμένει εκεί
σαν τον άνθρωπό μου.

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Γνωρίζω τη γλώσσα της Ποίησης
κι από αμορφωσιά καταλαβαίνω...
Η γλώσσα των Ελλήνων 
και στον 'Αδη 
στους ήχους των σπαρτών 
που εξυφαίνω.

Εγκάρσια πτήση (απόσπασμα)

Νύχτα φυτεύεις όνειρα.
Πρωί βλασταίνουν δόρατα.
Κόκκινος αναδύεσαι στο μέλλον.

*
Παλιοί νεκροί σου γνέφουν
και σ’ αγκαλιάζουν στοργικά.
Δεν θέλεις να ξυπνήσεις.

*
Όραση αχτίνα της αλήθειας
υφαίνει βάτα σε φλεγόμενα νερά
ανάβει πίδακες σε υψίπεδα χιονιού
σκάβει στις τέφρες της ψυχής σου
φωτίζει τους λειμώνες της αγάπης.

*
Όλα πενθούν
στον κήπο της Αγάπης.
Φέτος δεν ήρθαν τα πουλιά.

*

 Νοιώθεις τα πάντα
από τους ήχους της φωνής
απ’ τους απόηχους της συνείδησης
απ’ τους υπέρηχους της θέλησης
από τις παύσεις της αλήθειας.

*
Αφού θρηνώ εγώ
γιατί να κλαις κι Εσύ
που ’χεις πεθάνει;

*
Διψώ ιδρώτα
Μετρώ αστέρια φονικά
Εκλιπαρώ το σκότος
Διαβάζω τους κορμούς
Εξαγνίζω τη λάσπη
Φύομαι ανένδοτος.


ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ Ι

Γράφω στο σώμα σου σινιάλα
γρίφους καρφιά του έρωτά μας
σύμβολα του Εγώ μου που μισείς.

*

 ΕΓΚΑΡΣΙΑ ΠΤΗΣΗ

Β

Γράφει με φως.
Φωτογραφίζει ταξίδια ψυχής.
Ο Ζωγράφος
ανάβει
με το αίμα του το σύμπαν.
Ζωγραφίζει
την αυτόματη ροή
των αισθημάτων.
Σκιαγραφεί
τις νοητές ευθείες των σωμάτων.
Χαράζει
την αέναη ανάπλαση της ύλης.
Τρέχει
στο χάσμα
που η γλώσσα τιθασεύει
μ’ αρχέγονη
σφοδρότητα και πάθος
το άφατο
και σκοτεινό της γνώσης.

ΙΙΙ

Τρέχεις κι Εσύ
τραγουδώντας…

Των απολίδων είμαι θυρεός
κι ο τραγικός της νύχτας σκύλος.
Της μέρας είμ’ ο ίσκιος ο χλωμός
και της αρχαίας γυμνότητας ο φίλος.

Μόνος στο ύψος του βουνού
πόνου ωδές με συνειρμούς συνθέτω
κι αν το κορμί μου άναρχα αποθέτω.
Υπάρχει πάντα η ελπίδα του Θεού.

Εγώ που ψάχνω για δροσιά
στις μυστικές κοιλότητες των βράχων
και στα αποτυπώματα ευάλωτων πελμάτων
ανθρώπων που εγκάρσια βυθίζονται στη γη.

VI

Εγκάρσια πτήση
στο απύθμενο του «είναι»
φορτίζει κύτταρα
του σύμπαντος της γνώσης
με καλπασμό αγάπης κυβικής.
Βλέπεις κι Εσύ
κατανοώντας…
Ο κόσμος που ταξίδεψες Υπάρχει.
Κάθε ψυχή που ταξιδεύει Ζει.

Ευαγγελάτος Κώστας (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1957. Σπούδασε Νομικές Επιστήμες και Σχέδιο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ζωγραφική και αισθητική θεωρία της σύγχρονης τέχνης στο Μανχάτταν τής Νέας Υόρκης (University The New School).Έχει παρουσιάσει ενότητες έργων του σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς εικαστικές συναντήσεις. Με την Ποίηση ασχολείται από 1973.

Βιβλιογραφία

(2014)	Πολύσμιγος αίνος, Συλλογές
(2011)	Chemins enchevêtrés, Συλλογές [κείμενα, ζωγραφική]
(2011)	Εγκάρσια πτήση, Απόπειρα (Ποιήματα 2006-2010)
(2006)	Η ελεγεία των Εκβατάνων, Απόπειρα (Ποιήματα 2002- 2006)
(2003)	In the Small Mirror, Απόπειρα
(2002)	Αλέα προσομοίων, Απόπειρα [κείμενα, ζωγραφική]
(1999)	Η ροπή της μνήμης, Απόπειρα
(1997)	Ιδεογραφική σμίλη, Συλλογές
(1996)	Η οθόνη των ονομάτων, Απόπειρα (Ποιήματα 1977-1979)

ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ

 του Κώστα Ευαγγελάτου

Ωραίες μορφές 
σπασμένων αγαλμάτων,
κλασσικές 
στης άμμου τα αέρινα θεμέλια 
ακουμπισμένες.
Τραγικές συνάμα και βουβές 
στης σκοτωμένης χαραυγής 
το φως λουσμένες. 
Να η Κνιδία 
κλαίει σιωπηλά,
του Κούρου αίμα στάζουνε τα μάτια 
και του Απόλλωνα τα όμορφα μαλλιά
γδαρμέν΄ από του χρόνου
την αέναη φθορά. 
Στης Αθηνάς την κεφαλή
το πνεύμα εμαράθη 
και στης Υγείας το πρόσωπο 
καρκίνωσαν οι πόροι. 
Τώρα ο ανάπηρος Ερμής
με λύπη μας κοιτά.
Τα φοβερά μυνήματα
τα φέρνουν δορυφόροι.
Αρχαίες μορφές 
χωρίς ανάστασης ελπίδα,
πονεμένες,
μόνο με τ΄ αποτύπωμα του χθες
Δόξας παλιάς εικόνες σμιλεμένες
στης καπνισμένης εποχής
τη φυλακή κλειστές.

ποιήματα χωρίς ποίηση

 Δημήτρης Λεοντζάκος

1.
Η ποίηση δεν είναι έκφραση. Δεν έχει σχέση με καμιά καλλιτεχνία. Η ποίηση είναι δημιουργία. Δημιουργία απ’ το τίποτα. Αντικείμενο της ποίησης είναι η έλλειψη, το αδύνατο. Αυτό που λείπει γράφει ποίηση. Το υποκείμενο της ποίησης δεν υπάρχει. Είναι απόν.

Η ποίηση λείπει.

2.
Η ποίηση δεν έχει σχέση, δεν είναι σχέση. Είναι χωρισμός, είναι διαζευκτική. Δεν προέρχεται, ούτε απευθύνεται σε τίποτε το ανθρώπινο. Μετέρχεται τον άνθρωπο, αλλά τείνει  ̶ εκκινεί και κινείται  ̶ στο άπειρο. 

3.
Η ποίηση δεν είναι επικοινωνία, δεν έχει σχέση με τις γλώσσες, τους χαρούμενους επιστήμονες, τους θεληματικούς φιλολόγους. Η ποίηση δεν ανήκει στον άνθρωπο. Η ποίηση δεν έχει ταυτότητα. Είναι ένα όνομα για τον πιο ανήκουστο διχασμό.

4.
Η ποίηση  ̶ όπως και η αλήθεια  ̶ είναι κάτι που προστίθεται.

Είναι κάτι επιπλέον (επιπλέει στον ακίνητο Λόγο, στον αποσβολωμένο). Είναι ένα ασταθές συμπλήρωμα. Είναι πλεόνασμα, είναι υποτιθέμενη, περιττή. Ίσως γι αυτό συχνά εμφανίζεται, δανείζεται την μορφή του υπερβολικού, αφόρητου, αποτρόπαιου ψεύδους.

5.
Ποίηση παράγεται μέσα στην γλώσσα. Έχει ανάγκη την γλώσσα. Είναι σκέτη γλώσσα. Η Ποίηση είναι γλώσσα μείον τον άνθρωπο.

Γλώσσα που δεν έχει καμία αναγνώριση, δεν υπάρχει κανένας να την αναγνωρίσει. Καμιά εγγύηση, δεν υπάρχει κανείς να την εγγυηθεί. Γλώσσα απάνθρωπα εκκρεμής. 

6.
Η ποίηση είναι μια χαμένη υπόθεση. Όχι επειδή έχει χαθεί απ’ τον κυρίαρχο λόγο σήμερα. Αντιθέτως. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να υποτεθεί. Να κατασκευαστεί ως υπόθεση.

Η υπόθεση λοιπόν της ποίησης, με την αυστηρά λογική, μαθηματική έννοια του όρου.

7.
Η ποίηση μας αφήνει αγνώριστους. Άλλωστε της είμαστε παντελώς άγνωστοι. 

8.
Η ποίηση δεν φτιάχνεται με τα χέρια. Δεν προοδεύει, δεν βελτιώνεται. Έχει την βία, το μένος κατακλυσμιαίων μορφών, τυφλών πουλιών κτλ. «…σαν να γκρεμίζονται βουνά…» (Εγγονόπουλος).

9.
Πρέπει να δώσουμε ξανά στην ποίηση τα πραγματικά της ονόματα.

Τρεις τρομερές μορφές ανατέλλουν στις πύλες των ορίων του κόσμου. Το Ακατανόητο. Το Αγέννητο. Το Τρομερό.

10.
Ποίημα είναι ο τελευταίος, ο πιο απελπισμένος τρόπος να σωπάσουμε, να αποσπάσουμε κάτι απ’ τον κόσμο. Αποσπάει τον κόσμο, είναι ένα θραύσμα το ποίημα.

11.
Ο ποιητής υψώνει το ανίκανο  ̶ το αναγκαίο  ̶ στο αδύνατο. Μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της λαβυρινθώδους απουσίας του κόσμου, αγγίζει, βλέπει με τις λέξεις τον κόσμο. Τις μεγάλες χειρονομίες της ποίησης μιμούμενος, ο ποιητής βουβά μεταφράζει. 

Το τυχαίο. Το αδύνατο. Το ασύμπτωτο.

πηγή: http://www.chronosmag.eu/index.php/e-ls-punctum-caecum-p-ps.html

Ιωάννα Αγγελή ( Βιογραφικό σημείωμα)

Η Ιωάννα Αγγελή γεννήθηκε στη Λάριστο 1973. Σπούδασε στο Τμήμα  Επιστήμης Φυσικής Αγωγής   και Αθλητισμού του Αριστοτελείου  Πανεπιστημίου στις Σέρρες. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός  Φυσικής Αγωγής  στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ζει στην Αθήνα.

Τα Ποιήματα στιγμής Ποιήματα ζωής Ανεμοπορίες καρδιάς  αποτελούν την πρώτη της  ποιητική συλλογή.

Ποιήματα στιγμής, ποιήματα ζωής, ανεμοπορίες καρδιάς....της Ιωάννας Α. Αγγελή

"… μέσα από τις Ανεμοπορίες καρδιάς γίνεται μια προσπάθεια ο έρωτας να αναβιωθεί και να ταξιδέψει από το ευκταίο όνειρο στην πραγματικότητα ως έννοια, ως ιδέα και ως αξία πνευματικής ανάτασης και ηθικής διάπλασης… ο έρωτας παρουσιάζεται ως πολυσχιδής και πολυδιάστατη έννοια και αξία –ως πάθος, ως πόθος, ως προσδοκία, ως πίστη, ως αφοσίωση, ως ανατροπή, ως υπέρβαση..." (απόσπασμα από τον λόγο της συγγραφέως στην παρουσίαση του βιβλίου της στις 2 Απριλίου 2015 στο χώρο των εκδόσεων Όστρια)

…για την καρδιά μου…

...να πνίγομαι μέσα στο θόρυβο των υπερφίαλων φωνών

και να ηττώμαι σε κάθε αιφνίδια επίθεση κενοδοξίας.

Τα μύχια μου να ξεριζώνονται από τους αήθεις ανέμους της αλαζονείας

και η καρδιά μου να πάλλεται άρρυθμα

μπρος την αρρώστια των άκαμπτων λόγων.

Ανερυθρίαστα να εισβάλλουν στα σπλάχνα μου αρνησίθεοι κλυδωνισμοί,

σαν Άρπυιες του παρελθόντος να ματώνουν τις ποθητές λαχτάρες μου.

Τα μάτια μου να χειμαρρίζουν δάκρυα και ευθύς να στερεύουν

απ’ τ’ αλάφιασμα των μικρών και στενών περασμάτων...

...και κάθε φορά που θρυμματίζομαι να ’ρχεσαι εσύ,

γοργά με την αέρινη κι ανάλαφρη περπατησιά σου,

ν’ απλώνεις σθεναρά το χέρι σου να με τραβήξεις ψηλά

σε καθάριους αγέρες, σε διάφανα νερά.

Να με σώσεις, να μ’ ανεβάσεις ως αγλάισμα μονάκριβο, διαλεχτό,

να μου φοράς στα μπερδεμένα μαλλιά μου άνθινες κορδέλες

και να με χορεύεις σε αυτοσχέδιο ερωτικό χορό.

Κι όλο να με ταξιδεύεις ψηλά,

σε αγνάντια μονοπάτια, σε καταγάλανα νερά.

Να αροτριούν τα βήματά μας κάθε πέρασμά τους πάνω στα χώματα,

να δένουν αρόδο οι ψυχές μας σε αλαργινά πελάγη

και να μένουν εκεί για λίγο, για πολύ, για μια στιγμή, για πάντα...

Αστείρευτο είναι μου

Πώς να στερέψει ο νους από σένα νε,

πώς να καλάρει η καρδιά τους ανεξέλεγκτους χτύπους της.

Κάθε μου σκέψη Εσύ, κάθε καρδιοχτύπι Εσύ...

Ν’ αφήσω την ψυχή μου να ανεμοπορήσει ξέγνοιαστα

για να καλμάρει, να ξεκουραστεί, να ζυγιάσει τη ζωή με το θάνατο

και στο πρώτο φτεροκόπημα να βάλει πορεία

για το ανενέργητο χρέος της απέναντι
στη μεγαλοσύνη της δικής σου ψυχής.

Κι όταν εκπληρωθεί το χρέος της να ξεκινήσει πάλι

για την επόμενη πτήση στους αιθέρες της καρδιάς σου

για να κυριευτεί από την αυθυπόστατη ύπαρξή σου,

να ζαλιστεί στη σαγήνη των φιλιών σου,

να θυμώσει με την ενοχή του χρόνου,

να οργιστεί με την αλλότρια κτήση των σωμάτων μας

και ξανά να γαληνέψει στο θρόισμα της λαλιάς σου.

Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,

μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,

αρχή σε κάθε προσδοκία, πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης

και πάλι ν’ αρχίζει και πάλι να νοσταλγεί και πάλι να ονειρεύεται,

ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό.

Πώς, λοιπόν, να στερέψω από σένα νε

πώς να ζήσω χωρίς τη ζωή σου,

γλαυκό μου ταξίδι, ευοίωνο όνειρό μου,

είσαι το είναι μου, είμαι το εγώ σου...

Αστείρευτο είναι μου

της Ιωάννας Α. Αγγελή

Πώς να στερέψει ο νους από σένα νε,

πώς να καλάρει η καρδιά τους ανεξέλεγκτους χτύπους της.

Κάθε μου σκέψη Εσύ, κάθε καρδιοχτύπι Εσύ...

Ν’ αφήσω την ψυχή μου να ανεμοπορήσει ξέγνοιαστα

για να καλμάρει, να ξεκουραστεί, να ζυγιάσει τη ζωή με το θάνατο

και στο πρώτο φτεροκόπημα να βάλει πορεία

για το ανενέργητο χρέος της απέναντι
στη μεγαλοσύνη της δικής σου ψυχής.

Κι όταν εκπληρωθεί το χρέος της να ξεκινήσει πάλι

για την επόμενη πτήση στους αιθέρες της καρδιάς σου

για να κυριευτεί από την αυθυπόστατη ύπαρξή σου,

να ζαλιστεί στη σαγήνη των φιλιών σου,

να θυμώσει με την ενοχή του χρόνου,

να οργιστεί με την αλλότρια κτήση των σωμάτων μας

και ξανά να γαληνέψει στο θρόισμα της λαλιάς σου.

Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,

μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,

αρχή σε κάθε προσδοκία, πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης

και πάλι ν’ αρχίζει και πάλι να νοσταλγεί και πάλι να ονειρεύεται,

ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό.

Πώς, λοιπόν, να στερέψω από σένα νε

πώς να ζήσω χωρίς τη ζωή σου,

γλαυκό μου ταξίδι, ευοίωνο όνειρό μου,

είσαι το είναι μου, είμαι το εγώ σου...

…για την καρδιά μου…

της Ιωάννας Α. Αγγελή

...να πνίγομαι μέσα στο θόρυβο των υπερφίαλων φωνών

και να ηττώμαι σε κάθε αιφνίδια επίθεση κενοδοξίας.

Τα μύχια μου να ξεριζώνονται από τους αήθεις ανέμους της αλαζονείας

και η καρδιά μου να πάλλεται άρρυθμα

μπρος την αρρώστια των άκαμπτων λόγων.

Ανερυθρίαστα να εισβάλλουν στα σπλάχνα μου αρνησίθεοι κλυδωνισμοί,

σαν Άρπυιες του παρελθόντος να ματώνουν τις ποθητές λαχτάρες μου.

Τα μάτια μου να χειμαρρίζουν δάκρυα και ευθύς να στερεύουν

απ’ τ’ αλάφιασμα των μικρών και στενών περασμάτων...

...και κάθε φορά που θρυμματίζομαι να ’ρχεσαι εσύ,

γοργά με την αέρινη κι ανάλαφρη περπατησιά σου,

ν’ απλώνεις σθεναρά το χέρι σου να με τραβήξεις ψηλά

σε καθάριους αγέρες, σε διάφανα νερά.

Να με σώσεις, να μ’ ανεβάσεις ως αγλάισμα μονάκριβο, διαλεχτό,

να μου φοράς στα μπερδεμένα μαλλιά μου άνθινες κορδέλες

και να με χορεύεις σε αυτοσχέδιο ερωτικό χορό.

Κι όλο να με ταξιδεύεις ψηλά,

σε αγνάντια μονοπάτια, σε καταγάλανα νερά.

Να αροτριούν τα βήματά μας κάθε πέρασμά τους πάνω στα χώματα,

να δένουν αρόδο οι ψυχές μας σε αλαργινά πελάγη

και να μένουν εκεί για λίγο, για πολύ, για μια στιγμή, για πάντα...

Τα φεγγάρια της βροχής

Πράξη και κάθαρση
είναι καμπύλες συναιρούμενες
"εις τα εις εαυτόν"
σε συνείδηση
στο αενάως επαναλαμβανόμενο μέσα μας
πρόσωπο του Θεού. 

(από τη σελ. 25 του βιβλίου)

ΚΟΥΤΣΟΣ

του Μανώλη Αλυγιζάκη

Γέλασε η αύρα ανάμεσα

στην ανισότητα του βήματός του

της φύσης λάθος ανεπίδοτο

κουτσά τα βήματά του

έξω απ’ τη θάλασσα

μάτια γιομάτα καλοσύνη

αγίου ίριδες

λεβέντη κάλλος

όλης της Οικουμένης

η ισορροπία

στον ανισόρροπο βηματισμό του

έψαχνε για δικαίωση

κι όλος ο πόνος του αλλιώτικου

άδοξα χόρευε

στην έκφραση του άντρα

που κούτσαινε βγαίνοντας απ’ τη θάλασσα

στο βλέμμα του το νόημα του δυσανάλογου

γίνηκε θρίαμβος της νίκης του

ενάντια στο άδικο χάος

η ανισοσκελής συνέπεια του ανείπωτου

ποίημα ανομοιοκατάληκτο

ερωτικό τραγούδι έλλειψης

γεμάτης πόνο στέγη θνητού

που εκλιπαρούσε για αντιστοιχία

στη συλλαβή του χαμογέλιου του

σε λέξη δημιουργική του θάρρους του

ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο

έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου

της μέρας την ατέλεια

να τελειοποιήσει

Κύριε και Θεέ μου

μεθυσμένος ήσουν

όταν τον έσπερνες

Κύριε και Θεέ μου

ελέησόν μας και μην ξαναπιείς

Ο Νόμος του Τίποτα

του Δημήτρη Μούχα

Το Τίποτα, ζει με το τίποτα

Είναι Μακάριο απλώς που υπάρχει.

Η ευγνωμοσύνη, ρέει Άφθονη από παντού.

Μακάριο όπως είναι, λειτουργεί από μόνο του.

Αν και χαλαρό, δεν εξασθενίζει ποτέ.

Δεν έχει Ανάγκη να εκφραστεί.

Αφήνει τους άλλους να το κάνουν και ύστερα κρύβεται.

Ξεμυτάει μόνο όταν χρειάζεται να ξεκαθαριστεί η Αλήθεια.

Η Αλήθεια, είναι ο Λόγος του.

Ηλιογέννητη

Πρώτη του ήλιου ανασεμιά
φιλά το πρόσωπό σου.
Ξέχασες τι ήσουνα παλιά
και μ’ ανεμόδαρτα μαλλιά,
ψάχνεις το πανωφόρι σου
να κρύψεις το κακό σου.

Σε ζήλεψαν, σε πόθησαν
και Πέρσες και Λατίνοι.
Ήρθαν κρυφά και φανερά,
λύκοι ντυμένοι με προβιά,
και οι δικοί σου ανίκανοι
να πάρουν μιαν ευθύνη.

Οι ξένοι σε ορέγονται
θέλουν να σε πατήσουν.
Σ’ ακούμπησαν, σε μόλυναν,
σε μάτωσαν, σε φτώχυναν.
Τρεις γύφτοι πάνε κι έρχονται
για να σε συνετίσουν.

Σε είπαν Ψωροκώσταινα
για να σε ταπεινώσουν.
Όρμησαν σκύλοι αγαρηνοί
γιατί σε βρήκαν σ’ εποχή
που ‘χες παιδιά ξεπόνετα
– κισσοί να σκαρφαλώσουν.

Τώρα, πορφυρογέννητη,
 γονάτισες μοιραία.
Σ’ έχουν πατήσει στο λαιμό.
Τ’ ανέβασμά σου καρτερώ,
να λάμψεις πάλι ηλιόκαλη
και πάλι Πανωραία.

Κατερίνα Μακρή

Στον Έκτορα – VERAO

(Σε πήρα από αγάπη, αλλά από αγάπη σ’ αυτόν που σε είχε γιατί νόμιζα ότι του ήσουν μπελάς. Σ’ άλλαξα πατρίδα, σ’ άλλαξα σπίτι, αφεντικό ακόμα και όνομα. Σε πήρα Verao, σε έκανα Έκτορα, αλλά...)

Το θαλλασσί σου το λουρί

σ’ ένα καρφί στον τοίχο

το δέρνει ο αγέρα κι η βροχή,

μα δεν μου πάει η ψυχή,

ό,τι από σε μ’ απόμεινε,

στ’ άχρηστα να το ρίξω.

Πάει καιρός, που έφυγες

για τη στερνή τη βόλτα.

Τρέχεις πηδώντας, σε κοιτώ,

στριγκλίζει κάποιο φορτηγό.

Κοκκίνισαν τα μάτια μου.

Κοκκίνισαν τα χόρτα.

Πρόλαβες να αγαπηθείς

περίσσια να αγαπήσεις.

Το βλέμμα σου με κυνηγά

ευγνωμοσύνη να σκορπά.

Τόσα χειροφιλήματα

πως να ξεσυνηθίσεις.

Ξεμάκρυνες κι απ’ τα όνειρα

λες και δεν σ’ αγαπάω.

Σαν να μου κάκκιωσες θαρρώ

όπου δω Golden να κοιτώ.

Έλα, κι αντί για Έκτορα

θα σ’ έλεγα Verao.

Μακρή Κατερίνα

 

 Β’ Έπαινος στον 4^ο διεθνή φιλοζωικό διαγωνισμό Λαμίας.

Ρούχο παιδικό

 

 

Φεύγοντας ξέχασες εδώ

το πιο ζεστό παλτό σου

στο είχα πάρει τη χρονιά

που ’χαμε κάμποση σοδειά

να το φοράς τις Κυριακές

να είναι το καλό σου.

 

Θυμάμαι το καμάρωνες

κι εγώ κοιτούσα εσένα

τον Αϊ-Γιώργη μού ’μοιαζες

με κάθε βλέμμα μου ’ταζες

ούτε μου πέρναγε απ’ το νου

πως θα ’φευγες στα ξένα.

 

Μαζί πηγαίνατε σχολειό

μαζί στο καρδιοχτύπι

πότε στους ώμους σου ριχτό

πότε στη χούφτα σου συρτό

Τώρα πώς το χωρίστηκες;

Άραγε να σου λείπει;

 

Πάντοτε το ’χες συντροφιά

κι αχώριστό σου φίλο

έτσι ριγμένο στη γωνιά

πνέει του κορμιού σου ευωδιά

μη μου κρυώσεις νοιάζομαι

και πώς να σου το στείλω;

 

Ξέρω πως δεν το ξέχασες

μόν’ τ’ άφησες σε μένα.

Δεν πάει με τα κασμίρια σου

και μ’ όλα τα ζαφείρια σου,

χρυσάφια, ασήμια κι όλα αυτά

που θα φοράς στα ξένα.

 

Φόρα τα, γιε μου, τα χρυσά

φόρα τα φιλντισένια

Μέσ’ την ντουλάπα την παλιά

που όλο αναμνήσεις έχει πια

το ρούχο σου το παιδικό

θα καρτεράει εσένα.

            Κατερίνα Μακρή

 Α βραβείο Δ' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες»