Α΄Βραβείο
ΡΟΠΗ / Στέλλα Μιλτιάδου
Καταπνίγεις τα λόγια σου.
Και μέσα σε αυτό το ατελείωτο ανείπωτο
σπαρταράει το νόημα.
Παλεύει να ειπωθεί.
Χώνεις το νόημα όσο πιο βαθιά.
Σβήνεις κάθε υποψία
βίαια ποδοπατώντας τα ίχνη της υπόνοιας.
Το νόημα αναβλύζει καυτό απ’ το βλέμμα σου.
Μα η φωνή που ξεστομίζεται
-σα μόνη της,
χωρίς να την ορίζεις
ρέπει αλλού
και μπλέκεται μεσ’ την οχλοβοή …
γιατί το απέναντι δεν το αντέχεις.
***
Β΄ Βραβείο
ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ 2017 / Χριστιάνα Καμένου
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε μια Άνοιξη.
Έτσι απλά,
για να συνωμοτήσουμε μαζί της.
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε ένα φως
για να λοξοδρομήσουμε μια φορά
από τα κουμπωμένα πλαίσια
αυτού του νησιού
από τα προδιαγεγραμμένα και αλογάριαστα
αυτά πλαίσια
που κάποια στιγμή πρέπει να διασπαστούν.
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε να αλλάξει επιτέλους
γύρω μας το χρώμα,
να διανύξει το φως μια επιπρόσθετη θέση.
Έτσι απλά,
σαν κάλυψη ή προκάλυψη
του φόβου αυτής της δικαιολογημένης ανασφάλειας
για αυτή την αλλαγή.
Και εμείς εδώ
απλά ενδέχεται
να σωπαίνουμε και να ακροαζόμαστε
τον ήχο που διατείνεται την ελπίδα
τον ήχο που διασπάει επιτέλους
αυτή την επί χρόνια συγκροτημένη δομή.
Και εμείς εδώ
απλά περιμένουμε αυτή τη συνωμοτούσα
Άνοιξη
για το τι επίκειται να φέρει, να επιφέρει
ή να επαναλάβει σε αυτό το νησί
που όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει
με την ιστορία του.
***
Έπαινος
ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ / Παύλος Ανδρέου
Αφιλόξενο σκοτάδι,
κουβαλάς ένα βασανιστικό απομεινάρι,
ανήμπορη σκιά,
πληγωμένη από ένα βέλος ξαφνικά.
Τα βαθιά μυστικά της ψυχής,
θαμμένα σ’ ένα απαραβίαστο χάδι,
οι ορίζοντες των στεναγμών
καίγονται στα ψυχρά κύματα
των περίπλοκων γρίφων της αγάπης.
Με νόμους γραμμένους
στην πέτρα της καρδιάς,
στριφογυρίζει η σκέψη,
σ’ ένα άυλο κάστρο του αέρα,
στα λημέρια του πάθους,
σ’ ένα φιλί του σκότους.
Στα γνήσια εδάφη της ψυχής,
ένα φεγγοβόλο συναπάντημα του νου,
το μελωδικό βασίλειο μοχθεί να θεμελιωθεί,
από χάρη ενός γυμνού νυχτωμένου ονείρου.
Ψέμα που καληνυχτίζει μ’ αγκαλιά,
βαφτίστηκε αλήθεια,
μα έγκλειστη πια
στα δρομάκια της λησμονιάς,
η αγάπη χάνεται παντοτινά.
***
Έπαινος
Η ΕΠΑΙΤΙΣ /Μαρία Κούβαρου
Τραγούδαγε η μάνα μου η γη
το ό,τι σπείρεις θα θερίσεις
Και στο σεκόντο ο πατέρας μου, το σύμπαν,
με νανούριζε με «δούναι και λαβείν»
Κι εγώ, στερεμένη απ’ το δόσιμο
στέκομαι τώρα εμπρός τους -μια επαίτις.
Έχω αδειάσει· δανειστής, με δανεικά επιζώ,
μα
τέρας τυφλό είναι το δίκαιο.
Κι έτσι, ρακένδυτη όπως είμαι,
σέρνομαι και αναμένω
απ’ τα χρωστούμενα,
απ’ τα χρωστούμενα αναμένω επιστροφή.
Στάλα τη στάλα με αφήνει η ζωή
και την αφήνω να μ’ αφήνει,
και όσο στραγγίζει
κι εγώ στραγγίζω.
Στραγγίζω
και αναμένω
δικαιοσύνη.
Μες στο μυαλό μου υπολογίζω
χρωστούμενα, τους τόκους,
και όσα θα είχα για να παίρνω
αν το προνόμιο μας δινότανε
να παίζουμε όλοι ως ίσοι.
Ίσοι προς ίσους. Ίσος προς ίσον. Μα ίσως
ούτε αυτό να μην το μέτρησα σωστά.
Έτσι κατέληξα επαίτις·
και όλο ζητώ
Ζητώ και αναμένω,
Ζητώ, σωπαίνω και αναμένω.
Ζητώ. Γιατί ζητώ;
Πώς απαιτώ να λάβω από τους οφειλέτες μου
όταν κι εγώ η ίδια χρωστώ στον εαυτό μου;
***
Έπαινος
ΛΕΞΕΣΙΝ / Πέτρος Πέτρου
Τώρα τι;
Πρέπει να βρω μονάχα λέξεις να σου πω.
Μα πώς φτιάχνονται οι λέξεις;
Θέλουν αίσθημα κι όνειρα και έρωτες.
Οι άνθρωποι οι δικοί μου
είναι όλοι πλασμένοι από λέξεις.
Μα μαζί σου, λεξιθηρία.
Τις ώρες τις μικρές,
γεύονται την πνοή σου.
Καμία όμως δεν είναι αρκετή για να σε εξιστορήσει,
Καμία να με εξιλεώσει.
Γίνομαι εξίτηλος.
Μα πρέπει να βρω λέξεις να σου πω!
Τα γράμματα του σώματός σου
Οσφρύζεται η ανάσα μου.
Γίνομαι ερωτύλος.
Τελικά, λέξις είν᾽ ἡ ἕλξις …
Στο πάγωμα του χρόνου
ψαχουλεύω τη μορφή σου.
Ψιθυριστά ακούω τάς ἕλξεις μου , ὦ λέξεις
μου:
'Έλα να σ' αγκαλιάσω προτού ξυπνήσω'.
