ΑΝΤΙΕΡΗΜΟΣ: Ποιητική Συλλογή του Βενιζέλου Χριστοφορίδη εκδοθείσα το 1988

ΟΣΚΑΡ ΡΟΜΕΡΟ

Στον αρχιεπίσκοπο του Σαν Σαλβαντόρ
Που δολοφονήθηκε μες στην εκκλησιά

Μεγάλη Εβδομάδα Κύριε
μες στη μητρόπολη σε πολυβόλησαν
μες στη μητρόπολη τον εραστή
σκοτώσανε των ταπεινών.

Την πιο δίκαιη φωνή της γης
στη σιωπή βουλιάξανε…

Μεγάλη Εβδομάδα Κύριε
στα σκυλιά πετάξαν την ψυχή μας
κι ούτε μιας Παναγιάς τα μάτια υγράθηκαν
ούτε η όψη ενός αγίου αγρίεψε
μες στις κατάμεστες εκκλησίες.

Κανείς απ’ πιστούς σου Κύριε
δεν πήρεν είδηση.

ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ: Ποιητική Συλλογή του Βενιζέλου Χριστοφορίδη η οποία τιμήθηκε με έπαινο της ελληνικής Eταιρείας χριστιανικών γραμμάτων

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΕΦΤΕΙ

Κύριε
πόσες φορές λαχτάρησα
να ξαναϊδώ το πρόσωπό Σου
να καθρεφτίσω το βλέμμα μου
στο βαθύ μυστήριο των ματιών Σου…

Όμως
τα μέλη αρνούνται να υπακούσουν
- την αγάπη, βλέπεις, την πρώτην αφήκα -
κι όσες φορές τα μάτια υψώνω
το κάλλος ν’ αντικρίσω του προσώπου Σου
το βλέμμα πέφτει από ντροπή

στα ματωμένα πόδια Σου!

Ποιητική Συλλογή: ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ 

Όγδοη Μέρα: Ποιητική Συλλογή του Βενιζέλου Χριστοφορίδη εκδοθείσα το 1980

ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΓΟΝΑΤΟ

Εκείνο
Το πληγωμένο γόνατο
που νίκησε το θάνατο
που νίκησε το φόβο του θανάτου.

Εκείνο
το πληγωμένο γόνατο
που κοινώνησε τη νύχτα μας
με κόκκινα τριαντάφυλλα.

Εκείνο
το πληγωμένο γόνατο
πολιορκεί διαρκώς τη μνήμη
οιστρηλατεί τα όνειρα..

Κι ανάβει στην ψυχή τον έρωτα
για το θάνατο.

Ποιητική Συλλογή : ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ 

Χριστοφορίδης Bενιζέλος (μικρό βιογραφικό)

O Χριστοφορίδης Bενιζέλος γεννήθηκε το 1936 στις Σέρρες. Σπούδασε θεολογία. Κατά την περίοδο 1973-1976 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην βυζαντινή ιστορία και πατρολογία στη Σορβόνη (Hates etudes) και στο καθολικό Iνστιτούτο του Παρισιού. 

Ποιητικές Συλλογές:

• H όγδοη μέρα 1980,
• Αντιέρημος 1988
• Αξόδευτο φως όπου τιμήθηκε με έπαινο της ελληνικής Eεταιρείας χριστιανών γραμμάτων. 
• Η λειτουργία των Λέξεων / Εκδόσεις Αρμός

Άλλα

• ΟΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΙΔΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΔ ΑΙΩΝΑ / Επίκεντρο

Eίναι μέλος της πανελλήνιας ένωσης Λογοτεχνών. 

Ο ήλιος και οι λέξεις / Χριστοφορίδης Βενιζέλος

Σ' αυτό το σπίτι δε γράφουν
ποιήματα∙ τεμαχίζουν τον ήλιο
τον κλειδώνουν μες στις λέξεις
και στολίζουν τα ράφια τους.

Τη νύχτα όμως ο ήλιος
όταν όλοι κοιμούνται ευχαριστημένοι
ανοίγει τις λέξεις μ' αντικλείδια
συναρμολογεί τα κομμάτια του
κι ανεβαίνει πάλι στον ουρανό!

Από τη συλλογή αντιέρημος (1988)

Η Παληομάνα

Δυο τρία μίλια ευθεία μπροστά απ' το Όλυμπος-Νάουσα
βαθαίνει απότομα η θάλασσα και δέκα οργιές σαπίζουνε
χιλιόχρονα φύκια, βυθισμένες γαλέρες, τόνοι οργανικά
και το Φετχί Μπουλέντ ακόμη, οξειδωμένο.

Εκεί ακριβώς αναδύονταν μέσα στη νύχτα κάθε νύχτα ύφαλος
που μεγεθύνονταν κατόπι και γίνονταν νησί επιπέδου, πλατύ,
ύστερα άλλοι ύφαλοι φυτρώνανε ο ένας μετά τον άλλο
και σχηματίζαν μια λεπτή λωρίδα γης με γκρέμια γύρω τους και βράχια.

Κι εγώ ξεκίναγα από κει και περπατούσα επάνω τους
ισορροπώντας με μικρές παραλλαγές του τρόμου
πάντα στις τέσσερις, ποτέ αργότερα ή νωρίτερα
πότε με κίνδυνο να πέσω στις καταβόθρες του ονείρου
μα προχωρώντας ίσια μαγνητισμένος απ' των κυμάτων τις σκιές.
Ώσπου μια χαραυγή μετά από χρόνια αφού βάδισα ώρες πολλές,
και προφανώς κουράστηκα, ξυπνώντας με μια κράμπα βασανιστική
είδα στο φως ξεκάθαρα τι όλα τούτα σημαίναν.

(Πώς στην αρχή, τον πρώτο καιρό δεν το ένιωθα, πώς
βαθμιαία εισέρχονταν η αρρώστια μες στο αίμα και κατέστρεφε το σπέρμα,
αλλοίωνε τους ιστούς, διέλυε το συκώτι το στομάχι και τη σπλήνα
σαπίζοντας τα γάγγλια τους αδένες και τις υποφύσεις.
Πώς βαθμιαία τα εύκολα γέλια κατρακύλησαν σε δύσμορφα χαμόγελα
και γρήγορα φεύγαν οι γιορτές χωρίς να γιορτάζω τίποτα,
δίχως σκοπό επέτειοι, αμήχανα καρναβάλια, χαράμια πάσχα
και πέρναγε η άνοιξη χωρίς τις φουσκοθαλασσιές
τα καλοκαίρια πέφτοντας διαρκώς μια γκρίζα μουσική.)

Ήταν που εσύ χρόνο με χρόνο απομακρυνόσουν αλλά εδώ ήταν πάντα ο νους σου:
μικρό νησάκι σκαιής εκδίκησης στις εκβολές του ποταμού, στην Παληομάνα,
που μια στενή στεριά το ενώνει με τη μήτρα του, την πόλη και εμένα,
ώστε να φεύγουν βάναυσα οι εποχές αφήνοντας διάλυση και όζους.
Όχι μόνο με χάλασες
αλλά έφτιαξες και μια υπόγεια ενύπνια γραμμή να μας ενώνει
για να γεμίζει τη ζωή μου αρές και αναθέματα, ως το τέλος.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗς ΕΚΑΒΗΣ (απόσπασμα)

του Τάκη Γκόντη 

"Εισαγωγή":

Όταν ακόμα η Εκάβη εγκυμονούσε τον Πάρη είδε όνειρο ότι φλόγες έβγαιναν από το σώμα της. Κατέφυγε στους μάντεις, οι οποίοι, εξηγώντας το όνειρο, την προειδοποίησαν για το κακό που επρόκειτο να συμβεί αν έφερνε στον κόσμο το παιδί που κυοφορούσε, και αν το άφηνε στη συνέχεια να ζήσει. Η Εκάβη, από κοινού με το σύζυγό της τον Πρίαμο, βασιλιά της Τροίας, δεν πήρε την προειδοποίηση εκείνη "τοίς μετρητοίς", με αποτέλεσμα να συμβεί ότι γνωρίζουμε πως συνέβη στην Τροία. [ . . .]

Ποια τρέλα μ' έκανε του νου, ώρα κακιά, αχρεία

την πρόταση ν' αποδεχτώ του καταχθόνιου Δία

στο χρόνο πίσω να βρεθώ και με τον Πάρη βρέφος

στην αγκαλιά μου, ξέροντας της δυστυχίας το νέφος

πως καταφθάνει ανήλεο, ψηλά από τη Τροία

- εκτός . . .κι αν πάρω απόφαση, ανείπωτη, αθλία;

Απόφαση τόσο σκληρή, που η σκέψη δεν αντέχει

- μια ευκαιρία δεύτερη η Τροία για να έχει.

Να μη χαθούν τόσες ζωές που σα να 'ταν παιδιά μου

τις θρήνησα και τις θρηνώ μαζί με τα δικά μου.

Η Τροία η πανέμορφη αλώβητη κι εκείνη

περήφανη, αδούλωτη κι απόρθητη να μείνει. [. . .]

ΟΠΩΣ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ

Πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

δίχως τιμὲς καὶ φανφάρες

σὲ ἄκρα σιωπὴ

καὶ ἡ φύση

ξεκολλάει ἕνα κίτρινο φύλλο

καὶ τὸ ἀφήνει νὰ πέσει στὴ μνήμη.

 Εἶναι βέβαιο

ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει νὰ σωπάσουν:

Δίχως φανφάρες

ποὺ νὰ διαταράσσουν

τὸ χάδι τ’ ἀνέμου στὰ λίγα μαλλιὰ

τὴ μετέωρη νότα στὰ χείλη

καὶ τὸ τελευταῖο σπινθήρισμα μιᾶς ἰδέας στὸ βλέμμα

ποὺ τοὺς πῆρε μαζί.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει

γιατὶ μόνον ἔτσι πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

καὶ γεννιοῦνται

κάθε φορὰ ποὺ ἕνα κίτρινο φύλλο

πέφτει στὸ ποτάμι καὶ ταξιδεύει..

Όπως ξεκολλάει ένα φύλλο

του Τάκη Γκόντη 

Πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

δίχως τιμὲς καὶ φανφάρες

σὲ ἄκρα σιωπὴ

καὶ ἡ φύση

ξεκολλάει ἕνα κίτρινο φύλλο

καὶ τὸ ἀφήνει νὰ πέσει στὴ μνήμη.

 Εἶναι βέβαιο

ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει νὰ σωπάσουν:

Δίχως φανφάρες

ποὺ νὰ διαταράσσουν

τὸ χάδι τ’ ἀνέμου στὰ λίγα μαλλιὰ

τὴ μετέωρη νότα στὰ χείλη

καὶ τὸ τελευταῖο σπινθήρισμα μιᾶς ἰδέας στὸ βλέμμα

ποὺ τοὺς πῆρε μαζί.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει

γιατὶ μόνον ἔτσι πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

καὶ γεννιοῦνται

κάθε φορὰ ποὺ ἕνα κίτρινο φύλλο

πέφτει στὸ ποτάμι καὶ ταξιδεύει.

ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ / Χριστοφορίδης Βενιζέλος

Στους νέους
Πάνω στις ματωμένες κραυγές σας
προχωρεί η ιστορία
πάνω στη σφριγηλή σιωπή σας
οικοδομείται το μέλλον.

Ίσως κάποτε ανακαλύψετε
το δέντρο και το ποτάμι
κάτω από την άσφαλτο
τη θάλασσα κάτω απ’ τους ουρανοξύστες.

Ίσως κάποτε ανακαλύψετε
το τζάκι και τον έρωτα
μέσα στα πράγματα.
Ίσως κάποτε ανακαλύψετε το φως.

πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα της σκέψης

Ποιητική συλλογή:  Όγδοη Μέρα 

Δημήτριος Γκόγκας: 3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα

Το 2016 συμμετείχε στην 3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ με τα ποιήματα : ΟΡΑΣΗ και ΑΚΟΗ. Μάλιστα το ποίημα ΟΡΑΣΗ ήταν ανάμεσα στα 42 διακριθέντα του ποιητικού διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ. 

 

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε

στο καψαλισμένο μυαλό του φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα

δάφνες τα έλεγαν έγραφε στους τοίχους.

Μασώντας τα φύλλα τους,

ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς

κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ,

ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά

να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-

Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη-

απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου

με τους δαιμονισμένους γέλωτες

μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου

έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης.

Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ.

Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα

Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα

Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών

Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου

Καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο

Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-

έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους.

Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια

Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα.

Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

***

AKOH

Κι ύστερα, ποιος να το πίστευε, πως στις άδειες νύχτες
από χαρά(;) από λύπη(;) η ελπίδα θα περίσσευε
κι ένα χέρι θα την πετούσε στα άπλυτα σκυβαλοδοχεία, 
έρμαιο των απελπισμένων. Εκείνων 
που προσδοκούν Ανάσταση νεκρών και φίλιων συναισθημάτων. 
Ήξερε, το γνώριζε πολύ καλά, πως οι χρόνοι, 
εκείνοι οι χρόνοι που κουβαλούσε
ανάκατοι με λίγο ψωμί και μουχλιασμένο τυρί 
στο τυλιγμένο από σκόνη δισάκι, 
μια ιδρωμένη σκόνη σύντροφος, που ένωνε και χώριζε
αμείλιχτη σκόνη που δεν έφευγε απ΄ τα νερά των θαλασσών και των λιμνών 
αόρατη σκόνη που θόλωνε τις ακροθαλασσιές της υπομονής 
μια σκόνη τρέλα που στις νικημένες του νύχτες ούρλιαζε 
ξέβραζε στην άκρη του δρόμου, μητέρες, παιδιά και γέροντες. 
Αυτός δεν ήθελε ν΄ ακούσει.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν άκουγε.
Έτσι και τώρα, 
για καλύτερη απόδοση στην ανυπακοή και στο ψέμα.
Για απλούστερη υποταγή στην ανοχή που του επιβλήθηκε, 
απέσυρε τ΄ ακουστικά και βούλωσε τ΄ αυτιά του.

Δημήτριος Γκόγκας: 2η Ομαδική Ποιητική Συλλογή Εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στην 2η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ συμμετείχε με τα παρακάτω ποιήματα: 

ΤΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

1.

Κάποτε θυμάμαι 

υποφέραμε από ανομβρία 

γιατρικό δεν υπήρχε

στάλα στάλα μαζεύαμε 

το δάκρυ μας σε μεγάλα ντεπόζιτα

Τώρα που βρέχει 

δουλειά δεν έχουμε 

τρυπάμε τα ντεπόζιτα. 

2. 

Κάποτε θυμάμαι 

οι γονείς μας δικάστηκαν 

ερήμην 

γίνανε αριθμοί. 

Το παιδί

έβαλε στόχο 

να γίνει μαθηματικός. 

Δεν το πέτυχε. 

Μπλέχτηκε στις πράξεις. 

3. 

Κάποτε θυμάμαι 

κέρδισε η ελπίδα 

στις κάλπες. 

Η ελπίδα εκείνη 

δεν ήταν παρά 

μέλανας ζωμός 

συνοδεία λωτού. 

Η Κίρκη έβγαινε στο τέλος. 

 ***

ΕΚΛΟΓΗ ΣΥΝΕΝΟΧΩΝ

Κάθεσαι στον καναπέ σου

(τον αγόρασες θυμάμαι,
εσύ ούτε που το είχες λογαριάσει,
σε τιμή ευκαιρίας,
πάντα έτσι έλεγες)

και κλαις.

Με μια κίνηση,
να έτσι
κόβοντας τον αέρα,
κλείνεις και την κουρτίνα στον ήλιο.
Σε λίγο πεθαίνεις και με λυγμούς
Φωνάζεις: «Φοβάμαι τη ζωή»
Δεν είναι ζωή ο θάνατος!
Άλλη ώρα θα το συζητήσουμε!

Το χτύπημα στη πόρτα
Σου σκούπισε αστραπιαία το δάκρυ
Μην σε δούνε κλαμένη.
Ντρέπεσαι.
Ντρέπεσαι για τη ψυχή σου
Χρόνια μια φοβισμένη ζωή, κατοικούσε μέσα σου.
Ή όχι;

Τώρα γινήκατε δύο
Και κείνος
είχε φύγει τρέχοντας απ΄ τους δρόμους
Κλείστηκε στις μουχλιασμένες κάμαρες
Μες τις ζωντανές κολάσεις
Όπου οι ψυχές καθαγιάζονται
Μονάχα με γραφές.

****

Πληροφορίες για την Ομαδική Ποιητική Συλλογή μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο, καθώς και να αναγνώσετε τους Ποιητές που συμμετείχαν:

http://dianismabooks.tictail.com/product/2%CE%B7-%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ / Δημήτριος Γκόγκας

Α΄ Έπαινος στον Ποιητικό Διαγωνισμό της ¨Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού" το 2014. Αυτό το ποίημα η Ποιήτρια και μεταφράστρια κα Τσορού Παναγιώτα το απέδωσε στη Γαλλική Γλώσσα. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.

Έρχεται θάνατος

και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.

Δεν στοχάζεται πλην των άλλων

που θα φωνάξουν με δύναμη

και θα πούνε: Αθάνατος

καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,

κι ανθίζει η Άνοιξη.

Η προσμονή σέρνεται με το φίδι

ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.

Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε

και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου

και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου

σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται

καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή

και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα

Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα

Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου

σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο

στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.

Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.

Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

***

DESCRIPTION D'UNE MORT

Le crayon efface une lumière . 

La mort arrive 

et elle t’enveloppe comme un arbre énorme 

avec des feuilles mortes. 

Il ne médite pas excepté des autres 

qu’ils crieront en force 

et ils disent :Immortel 

de même qu'un petit citronnier va mourir. 

C'est l'hiver qui fond le printemps 

et le printemps fleurit.

L'expectative rampe avec le serpent 

entre les lignes d'évangile. 

C'est le serpent pareil qui nous a donné 

la vie pour la vivre

et si nous avons le temps à demander, 

nous disons :Est ce que nous l'avons vécue?

Et toi, tu as demandé mon bras pour d'oreiller

et ton rêve dans le papier d'emballage 

comme un nuage qui goutte. 

Et ton cri est en marche 

lorsque l'acier casse le silence 

et le noir le goûte. 

Mon oeil ferme comme une porte. 

Comme une fenêtre qui a une poignée comme une plume .

Et elle s'allonge aux beaux jours 

pour que le vent l'ait séchée. 

Dans la mesure tu as sculpté ta petite chambre 

sur une vase transparente ou cendre 

et un oeillet à la tête. 

Alors tu ne peux pas éviter le futur. 

Naufragé à la ligne de la mort.

Par un crayon comme rame jusqu'à que tu arrives.  

Traduction : Tsorou Panayiota ( Julie Tsorou).

Με εκτίμηση Τσορού Παναγιώτα. 

Δημήτριος Γκόγκας: 1η Ομαδική Ποιητική Συλλογή Εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ

μπορείτε να διαβάσετε τη Ποιητική Ομαδική Συλλογή πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο: 

http://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/omadikh_poihtikh_syllogh-e-book

Συμμετοχή του Δημητρίου Γκόγκα  με τα ποιήματα:

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.

Έρχεται θάνατος

και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.

Δεν στοχάζεται πλην των άλλων

που θα φωνάξουν με δύναμη

και θα πούνε: Αθάνατος

καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,

κι ανθίζει η Άνοιξη.

Η προσμονή σέρνεται με το φίδι

ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.

Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε

και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου

και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου

σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται

καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή

και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα

Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα

Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου

σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο

στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.

Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.

Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

*****

Λίγο πριν κοιμηθεί ένας καλός άνθρωπος

Όταν πλαγιάζει και κρυώνει

βάζει τα χέρια κάτω απ΄ το πάπλωμα

μην τ΄ αγγίξει η παγωνιά και τα σπάσει

Μερικές φορές κοιτά

με την άκρη του ματιού του την γυναίκα

που κοιμάται δίπλα του

και πιάνει την καρδιά του

Δεν θέλει να πεθάνει πρώτος

Θέλει να είναι δεύτερος όπως πάντα

Κάτω απ΄ την σκιά των σκεπασμάτων

μπορεί να δει πιο καθαρά

τους δικούς του που έφυγαν,

τους άλλους που κοιμούνται

και κείνους που έρχονται

για να γεράσουν μαζί του.

Όταν τον παίρνει ο ύπνος

είναι σίγουρος ότι έκανε το σωστό

αλλά πάντα στο βαθύ της ψυχής του

πεταρίζει ένα μικρό πουλί

έτοιμο να του κλείσει τα χείλη

να του αρπάξει με το ράμφος

την άκρη του σκεπάσματος.

Φοβάται πολύ

τρέμει μην πεθάνει πρώτος.

Δημήτριος Γκόγκας