ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ / Αντώνης Περδικούλης

Χὠμα είμαι..ένα χνάρι

σε λασπωμένο δρόμο

πού θα ξεράνει ο ήλιος…

Άνεμος είμαι.. μια γραμμή

σ’άσπιλο ουρανό

πού θα χωθεί στα νέφη.

Αντώνης Περδικούλης

Η ισόβια στιγμή / Οδυσσέας Ελύτης

 

Από τη μυρωδιά του χόρτου,
από την πύρα του ήλιου πάνω στον ασβέστη,
από το ατέρμονο φιλί,
να βγάλεις έναν αιώνα·
με θόλο για την ομορφιά
και την αντήχηση όπου σου φέρνουν οι άγγελοι
μες στο πανέρι, τη δρόσο από τους κόπους σου,
όλο φρούτα στρογγυλά και κόκκινα·
τη στενοχώρια σου, γεμάτη πλήκτρα
που χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο
ή σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο
και βλέπεις να συνάζονται
τα δέντρα σου όλα, δάφνες και λεύκες,
οι μικρές και μεγάλες Μαρίες
που κανείς, πάρεξ εσύ, δεν άγγιξες·
όλα μία στιγμή,
όλα η μόνη σου αστραπή
για πάντα.

Η άμμος που έπαιξες όπως με τη ζωή σου,
η Τύχη και τα στέφανα
που άλλαξες με την παντοτινή σου άγνωστη,
ο καιρός, ο ανίσχυρος εχθρός,
αν έχεις κατορθώσει μια για πάντα,

ΟΝΕΙΡΟ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

Χόρεψες νύμφη στην αυγή,
λίγο πιο πάνω από τη γη.

Τα μάτια σου, βαθύσκιωτα υγρά,
πλημμύρα τα ξέπλεκα μαλλιά.
Το γέλιο σου, σπάταλο λευκό,
χαμήλωνε τον ουρανό.

Καθάριο στη βρύση το νερό,
άκουγε η γη μουρμουρητό.

Έσκυβες και έπαιρνες δροσιά,
γεμάτες οι χούφτες σου αντηλιά.
Άπλωνες και μου ’δινες να πιω,
ανάσα, ζωή απ’ τον καιρό.

Στρωμένο κρεβάτι νυφικό,
σε  κάμπο πράσινο ανοιχτό.

Κόκκινο κρασί μες στο κανάτι,
μεθύσι η κάθε μας γουλιά.
Άνοιγες τα χέρια σου φτερά,
για να χωρέσει η αγάπη.

Και πέρα εκεί στην απλωσιά,
έπαιζαν τ’ ανέμου τα παιδιά.

Κατέβηκαν στην ακροποταμιά
κι άλλαζαν τα σύννεφα φιλιά.
Πώς έγινε και πήραν τη μορφή σου,
κι έτρεξα κι εγώ για το φιλί σου;

               Γιώργος  Αλεξανδρής

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΣΤΡΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Χθες τριγυρνούσα
όπως όλες τις καθαρές και ξάστερες βραδιές
μες τη βαθιά του σύμπαντος τη νύχτα.
Γαλαξίες και Ήλιοι μακρινοί ήταν η τέρψη της ψυχής μου.
Οι δίνες των άλλων άστρων
που αναμόρφωναν τους χρόνους τους
έδιναν μια πολύχρωμη νότα στο νυχτερινό περίπατο.
Φώτα μπλε κόκκινα κίτρινα ροζ
χόρευαν στο ρυθμό των γεωμετρικών σχημάτων.
Υπέρλαμπρα άστρα τραγούδαγαν
στον αστερισμό του Κύκνου και του Μαγγελάνου.
Πλησίασα ένα πανέμορφο πολύχρωμο νεφέλωμα.
Μαγνητικές ροές σχημάτιζαν τα μαλλιά του
φωτεινές αντανακλάσεις τα μάτια του
και οι ακτίνες ενός κόκκινου κοντινού άστρου νάνου
το κερασένιο στόμα του.
Ένοιωσα μια ήρεμη έλξη και πλησίασα πιο κοντά.
Κάτι έσφιγγε απαλά τους ώμους μου
και η βαριά ηλεκτρισμένη μου ατμόσφαιρα
γίνονταν όλο και πιο ελαφριά
και άρχισα να προχωρώ μέσα στο κορμί του.
Κάποια στιγμή αφού χάθηκε η πρώτη ομορφιά
βρέθηκα μπροστά σε μια μαύρη τρύπα
που είχε τρομερές ελκτικές δυνάμεις
κι αφού έσπασα το φραγμό της εισόδου
βρέθηκα μέσα σε ένα υγρό σκοτεινό χάος
και άρχισα να χάνομαι και να σβήνει η λάμψη μου.
Το απατηλό νεφέλωμα
που έκρυβε καλά τη μαύρη τρύπα
είχε αρχίσει τη διάλυση της υπάρξεώς μου
με απώτερο σκοπό το μετασχηματισμό μου
σε μια νέα ύπαρξη χωρίς προηγούμενη μνήμη.
Τελευταία στιγμή κατάφερα να ξεφύγω
από αυτή την επιτηδευμένα γαληνεμένη βαρυτική έλξη
χάνοντας όμως αρκετό από το φως μου.
Τριγύρω μου δισεκατομμύρια μαύρες τρύπες
κατάπιναν μικρά και μεγάλα αστέρια
που δεν ξέραν τα μεγάλα μυστικά του σύμπαντος
και δημιουργούσαν τα καινούρια στέλνοντάς τα
σε ένα διαφορετικό χρόνο και χώρο.
Πολλά από αυτά επεδίωκαν να μπουν μόνα τους
μες τις μαύρες τρύπες για να μετασχηματιστούν
επειδή δεν άντεχαν τη μοναξιά τους.
Είναι κοινό μυστικό των έμψυχων υπάρξεων
το ότι στο σύμπαν
νοιώθει κάθε όν φοβερή μοναξιά εκτός αν
γνωρίσει το Δημιουργό Του
που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Και έτσι γεμίζει  η ψυχή του
με την αιώνια της αγάπης Του ύπαρξη
που ποτέ δεν τελειώνει στους ατελεύτητους αιώνες.
 
                                                                          Β.Α.

Δήμητρα Κωτούλα «Για να βγάλουμε την αιωνιότητα»

Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις για την κατάβαση της αγέλης στον κάμπο σε περίπτωση αντάρας, Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2021.

Εισάγοντας στη γραφή του Αλέξιου Μάινα 

 https://mag.frear.gr/gia-na-vgaloyme-tin-aioniotita/

(Ν. Καρούζος, Ποιήματα Α’ και Β’) Για τον Ιησού Χριστό

 «Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε…

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.»

 

«Με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς εφέτος

προς την Ανάσταση

παραμερίζει πανέρια τεράστια

γιομάτα βιολέτες

σπρώχνει τους αέναους παπάδες

τινάζει νευρικά προς τα πίσω τη μαλλούρα του

το γεγονός είναι ολοφάνερο: βαρέθηκε».

 

-«Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες; τίποτα-: μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς.»

 

 

-«Το άφθαρτο ξύλο: Ο σταυρός είναι δυο επιθυμίες. Η μια επιθυμία που ερωτεύτηκε τα ουράνια σμίγει και σταυρώνεται με την επιθυμία καθώς διασχίζει τη γη. Κι ο Χριστός στο Έαρ Σταυρωμένος.» 

 

 

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ / Τσιάβος Χρήστος

 

Από πριν βγεις απ’ την κοιλιά,
Σε αγαπάω.
Ο Νονός σου,
Να γίνω ήθελα,
Και να σου χαρίσω.
Τ’ όνομά σου.
ΔΗΜΗΤΡΑ.
 
Η μέρα που γεννήθηκες,
Η καλύτερη του κόσμου.
Κάθε χρόνο την θυμάμαι
Και χαίρομαι που είσαι εδώ.
 
Με υπομονή να σε κλείσω,
Στην αγκαλιά μου περίμενα.
Έρωτας με την πρώτη ματιά.
Το πιο γλυκό και όμορφο μωρό,
Με ένστικτο δυνατό,
Ότι το αγαπάω βαθιά εγώ.
 
Με γελάκι μωρουδιακό,
Με σφίξιμο από το χεράκι,
Το μικροσκοπικό
Και με φιλάκι ρουφηχτό,
Πριν καταλάβει,
Τί είναι αυτό.
 
Η Αγάπη μας αμοιβαία.
Πάντα είμαστε μαζί,
Κι ας μην είμαστε.
Πνευματικός πατέρας σου είμαι,
Πνευματική μου κόρη είσαι,
Πνευματικά είμαστε ενωμένοι.
 
Με ψυχολογία κατεβασμένη,
Αν είμαι,
Ή κάτι με απασχολεί,
Και το κρύβω,
Το καταλαβαίνεις,
Και προσπάθεια να αναπτερωθώ,
Εσύ την μεγαλύτερη κάνεις.
Μια αγκαλίτσα κι ένα φιλάκι,
Κι ένα μικρό αστειάκι,
Δίνεις και διασκορπίζεις,
Ό,τι με στεναχωρεί,
Κι η λύση προκύπτει στην στιγμή.
Η στήριξη αυτή αρκετή
Και η πίστη για την καλύτερη εκδοχή.
Συμβουλή να δώσει σοφή,
Κι εγώ κοντά της
Να την βοηθήσω,
Σε ό,τι χρειαστεί.
 
Η γυναίκα της Ζωής μου,
Η μικρή μου,
Που δίνει νόημα,
Όταν οι άλλες βρίσκουν δικαιολογίες,
Με ανόητες λέξεις και πράξεις.
Αυτή είναι εδώ.
Με καμιά δεν θα συγκριθεί,
Αφού λήγει πριν καν αρχίσει,
Με μία και μόνο νικήτρια,
Την βαφτιστήρα μου.
Πρώτη Αγάπη και παντοτινή,
Μετά την μητρική θαλπωρή.
Για την βαφτιστήρα μου,
Τα λέω όλα αυτά,
Πού είναι μέσα στην καρδιά,
Η πιο όμορφη κι η πιο γλυκιά,
Με θέση μόνιμη
Και δικά της κλειδιά.

Από την ποιητική συλλογή «Η Διέξοδος…» (2024)

Ποιήματα / Νικόλαος Σαλίβερος

 Ο Πατέρας
 
Το θάνατο του πατέρα σου,δεν είδες.
Οι ψυχές δεν χωράνε στα μνήματα.
Τι  κι’αν ήσουν κοντά....δέκα βήματα,
Δυστυχώς δεν κρατάς το κλειδί στις ελπίδες
 
Οντας μακρυά απο τις Καβο-κολώνες,
με της ζωής να παλεύεις τ’άγρια κύματα,      
στου κόσμου το «σύστημα»,όλοι γινόμαστε θύματα
και για ν’αντέξει ένα  σπίτι στέρεους θέλει πυλώνες.
 
Φοβάσαι το θάνατο,
Φοβάσαι τις μοίρες...
Στου άγνωστου τις σκότεινες θύρες,
έχασες,
εάν ξέχασες
κι’αγάπης φανάρι δεν πήρες.
Μη σε μαγέψουν της Κίρκης οι λύρες.
γιατί υπάρχουν  ανοιχτές της μνήμης οι θύρες.
 
Ανοιγοντάς τις ,με του πατέρα το ύψος
Θα ζήσεις της νιότης το μεγαλείο.
Που δεν το κρύβει των χρόνων ο γύψος
Αφου ό,τι σου έδωσε ζωής είναι στοιχείο.
 
Τότε ξανά θα ζείς της νιότης κι’έφηβικής ηλικίας
π’ αλί δεν γυρίζουν ανέμελης ζωής τον αγέρα.
Πάντοτε όμως θα γεύεσαι μιας μνήμης  γλυκίας.
Σιμά του ή όχι αν ζήσεις την έσχατη πνοή του πατέρα.
 
Η τιμή που του πρέπει , στο «Δούναι-λαβείν» δεν μετράει
Μπαμπάς σου ,θα μένει και τη ζωή σου θα ακουμπάει.
 
 
 
 
 
 
 
 
Ψάξε..
 
Ψάξε τις τσέπες σου
Θ’ανταμώσεις
λίγο φως ξεχασμένης αγάπης.
Ισως κάτι θα μείνει στα δάχτυλά σου
Που φέρνοτάς τα στα χείλη σου
αφανίσουν τη νύχτα της αβεβαιότητας,
της  απορίας διαπεράσουν τον  τοίχο
και με ένα της οργής λείχισμα
ίσως σκίσει η ζελαντίνη
της χολής του σκότους
που βλεφαρίζει μοναχά
το τρένο της αμάχης του κόσμου
και ξυπνήσει το αγνό πουλί
που, φοβισμένο ,κρύβεται
στης ψυχής το σκοτεινό ρυάκι.
Τότε  θα νικήσεις τη σκλαβιά σου.
--
Ψάξε τις τσέπες σου
Αφευκτη κίνηση για να ζήσεις.
Θα εκπλαγείς με το αποτέλεσμα.
Απέθαντη αγάπη θα καρποφορήσει
Κι’όταν ανοίξεις το παραθύρι σου
Της μέλισσας τον ανθό θα γευτείς
Το γρίφο του μέλλοντος θα κοιτάξεις
χωρίς στιγμή απάθειας
χωρίς μελετημένη αμέλεια
Χωρίς φοβο.
Το γέλιο  της θα κρούσει την αναλγησία του κόσμου.
Ο ήλιος της θα θρυμματίσει
το σκληρό τζάμι  των δεσμών σου.
Γέλα,μη χάσεις την επόμενη μέρα
Που πάντα είναι χειρότερη.
Το γέλιο είναι της αγάπης ο  καθρεφτης
Μην τον χτυπήσεις για όποιαν αιτία
Μην γίνεις φονιάς της αγάπης.
 
ΓΑΤΟΎΛΕΣ
 
Μάνα δεν έχει ανάγκη μόνο ο άνθρωπος
Μα και μια γατούλα νιογέννητη
----
Μιάς παλάμης του χεριού ψυχούλα
,θα τσιτσίριζε σε μας αν είχε χάσει τη μανούλα
. ζητώντας λίγες σταγόνες γαλατάκι,
με μπιμπερό στην τρυπούλα στοματάκι.
///
Μια ψυχούλα που δικαίωμα πνοής στη φύση
είχε κι'αυτό της ζωής το πρόβλημα να λύσει
Μιας παλάμης του χεριού στο σώμα
μέχρι να μπορέσει να στηριχθεί στο χώμα
//
Μόνο του,αλητάκι,στο δρόμο να επιβιώσει
ή κάποιος "Ανθρωπος"-με άλφα κεφαλαίο-
απ'το δρόμο μια ψυχούλα εκτιμητή να  σώσει.
Και όχι σαν αδέσποτο τέλος να’χει μοιραίο
 
Υ.Γ...............Οίστρος ποιήματος της μιας στιγμής
 
 
 
 
Η 12 εντολή (Δεμένη αγάπη)
 
 
Το Δώδεκα «Αφθονος» είναι αριθμός  στα μαθηματικά,
μα “Δέκα» μέτρησαν  οι άνθρωποι , Θεού τις «Εντολές»
Θαρρώ οι δύο σκόπιμα  σκεπάστηκαν  απ’τα θρησκευτικά,
η σκλαβιά και η αγάπη να δέχονται  φθόνου τις βολές.
/
Είναι η  δωδεκάτη εντολή το «Αγαπάτε αλλήλους»
που πρέπει να παρέχεται σε πλέρια αφθονία.
Κι ‘αφού βιώνει ο άνθρωπος σε βίους παραλλήλους,
βροχή αγάπης  χρήζει ολημερίς η κάθε κοινωνία
‘/
Στην πράξη τα «συμφέροντα» δεν βάζουνε μαράζι
και με λόγια την αγάπη, σ’ άγονο χώμα σπέρνουν.
Μα σαν είν’ αληθινή  κι’ αθώα, τις αλυσίδες σπάζει
κι’  ελεύθερη, το δίκιο της ,ποτέ δεν της το παίρνουν.
/
Η δωδεκάτη εντολή, σαν είν’ λευτερωμένη
γκρεμίζει κάστρα κι’οχυρά και βγαίνει κερδισμένη.
Τη δωδεκάτη εντολή, αν λογαριάζανε όλοι σοβαρά
δεν θα υπήρχε φθόνος , σκλαβιά, λίμα και διαφθορά .
 
 
 
 
 
 
Ο άνεμος και το κερί
 
«Αναψε το κερί σου πριν νυχτώσει»
μα πρόσεξε μην το σβήσεις πριν ξημερώσει
κι’ ευχή σου στις , Βουνόδες και Ναϊάδες
να κρατήσουν την οργή τους δεμένη,
μήπως μ’απρόσμενο άνεμο σβήσουν το κερί σου,
κι’αφωτη νύχτα τη ζωή σου πλακώσει.
 
Οταν η λογική , το ορθό σου ανακοινώσει,
αυτό στο μυαλό σου πρέπει να ριζώσει.
Κι’ αν οι Νύμφες τ’Ανέμου, μ ‘ηλιακτίνες μυριάδες, ,
θα σε λούσουν, και αυγή θ’ανταμώσεις αντησμένη,
μ’άσβεστο άρωμα θ’άστερώσεις τη ζωή σου.
Κι’ άφωτη νύχτα τη ζωή σκοτώσει
 
«Δεν είναι τυχαίο»
 
 
Ο πόλεμος του ΕΓΩ
Στ’ άδικο, μαχητικά δεν βγαίνουμε στους δρόμους
μένουμε οι ενήλικες σ’άνετους καναπέδες,
και με τα πόδια ξαπλωτά υβρίζουμε τους ώμους,
κι’η νεολαία άπραχτη, βαλτώνει με φραπέδες.
 
Οι «πρόεδροι» παράλογους ψηφίζουνε τους νόμους
και μας θωρούν από ψηλά στο ρούχο τους λεκέδες.
Ακούμε και διαβάζουμε τα ψέματα, σε τόμους
σοφοί θαρρούμε γίναμε κι’ είμαστε τενεκέδες.
 
Της μετριότητας λαοί βάζουν χωλούς ηγέτες
και προσδοκάνε άνοιξη απ’ ένα χελιδόνι.
Άφευκτη είν’ απόληξη να γίνονται επαίτες,
του δίκιου που πετάξανε από ζωής μπαλκόνι.
 
Κάπου η φύση μεριμνά μ’ άξιους ποδηγέτες
ισορροπία να κρατά και ν’ αλαφρώνουν πόνοι.
Η ιστορία έμπλεη και των σοφών μελέτες,
του άδικου υποτροπές , πουν άληστοι οι φόνοι.
 
Περίδακρυς ο άνθρωπος θα κλαίει ριζικό του,
ή σθεναρά θα μάχεται, να κάνει το δικό του.
Στα λόγια πιότερες φορές, καρπίζει η φιλία,
και του «Εγώ» το κύτταρο έχει βαθιά κοιλία.
 
 
 
Υβρις και Αγάπη
«Ἢλιος οὒχ ὑπερβήσεται μέτρα∙
εἰ δέ μή, Ἐρινύες μιν Δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν…».
Ηράκλειτος
 
 
Γεννήθηκα μοναχά για να προσφέρω,
να φροντίζω μικρούς, μωρά ,μεγάλους
πουλιά ,ζωάκια  και…. «βουκεφάλους».
Γεννήθηκα μοναχά  να υποφέρω.
 
Πονώ που στον απέναντι γυάλινο τοίχο,
(καλυμμένα με ομίχλης λόγο,
και θελημένα δεν δέχονται  ψόγο,)
ανεξίτηλα είναι γραμμένα και τα ζω:
Άμελγμα, Βία, Αλαζονεία, Βρισιά κι’ Υποκρισία,
Έπαρση,  Απληστία, Έχθρα και Προδοσία….
Κατακλυσμός η σήψη,
θλίψη.
Ερινύες, Τιμωρία πάντα αργοπορούν,
-ηθελημένα το πλείστον-
την δικαιοσύνη ν ’αποκαθιστούν
Ανθρώπου ευτελισμός.
Η φύση όμως είναι αμείλιχτη
και την τάξη σε δικό της χρόνο αποκαθιστά
και τότε,
Αφανισμός .
Όλα της ψυχής τα ευ….,
αιώνες συντρίβονται, φευ.
 
 
Πόσο μου μέλει ,σ’αυτόν τον κόσμο να ζώ;
Το κλάμα μου αθόρυβος θρήνος,
Μοναχά  σιγοβήχω,
στ’ακουσμα του πόνου ήχο.
Και μου μένει γιατρικό άκρατος οίνος.
Μες το ψέμα την αλήθειας  Ζω.
 
 
Μη με βρίζεται που γεννήθηκα Ανθρωπος.
Μη με βρίζεται που γεννήθηκα απ’τη μητέρα Αγάπη.
Κιβωτός της  ψυχής σωτηρία ,η Αγάπη.
Μοναδική υστεροφημία αιωνιότητας ας είναι η αγάπη.
Το άρμα που σε βγάζει στον Ουρανό, η Αγάπη. 
 

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ / Αλεξανδρής Γιώργος

 

Είν’ εύκολο ν’ αφουγκραστείς
ως οιμωγή τη μέρα .
Παραιτείσαι κι απουσιάζεις.
Κι ακόμα ευκολότερο
να την εκχωρήσεις ως συνήθεια.
Περιθωριοποιείσαι και ανακουφίζεσαι.
Δε θα σε βαραίνει η συμμόρφωση
σε μια επαναλαμβανόμενη,
βέβαιη και σώφρονα καθημερινότητα.
Δε χρειάζεται ν’ ανακαλύπτεις.
Έτσι κι αλλιώς ανέχεσαι.
Κι αντέχεις!
Πού κουράγιο για διαμαρτυρία!
Τα όρια του καθωσπρεπισμού
είναι πιο κοντά απ’ ότι φαντάζεσαι.
Θεσμική συμπεριφορά.
Το δύσκολο είναι να επινοείς
αυτό που θες ν’ ανακαλύψεις,
‑καθολικός αυτοπροσδιορισμός‑,
κι ακόμα δυσκολότερο να δημιουργείς
πέρ’ απ’ την ταυτότητα των δυνάμεών σου
και την υστεροβουλία της ελευθερίας σου.
Ενάλια οδός
η δοκιμασία της επιλογής.
Αμφίδρομη, αμφίσημη.
Το κενό της ζωής
και η πληρότητα του θανάτου.
Από την έκσταση του πόθου
στο δημιουργικό πάθος
και την επιβεβαίωση της αβεβαιότητας.
Ενάλια οδός
η σωστή ώρα της απόφασης.
Μονοσήμαντη.
Απ’ την παραδοχή του σεβασμού
στην αμφισβήτηση της αξιοπρέπειας.
Απ’ τις αναστολές και τις ενοχές
στον αδυσώπητα επώδυνο συμβιβασμό.
Η οντότητα και η αυθυπαρξία
ως αρμονία της κραυγής και της σιωπής
μέσ’ απ’ την αναζήτηση και την προβολή
της απόλυτης ταύτισης.
Κι είναι η ταύτιση αυτή,
προσωπική ελευθερία και ολοκλήρωση.
Η  υπέρβαση και ο συμβιβασμός.

          Γιώργος  Αλεξανδρής

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Σε κόσμο έναν που καταρρέει
όρθιες παραμένουν πάντα οι δυνάμεις
που μέσω του συμφέροντος τον καταστρέφουν.
Έτσι για να φιμώσουν τις κραυγές της ανεργίας
του νέου ανθρώπου για να κρύψουν την πληγή
φανταστικές προπαγανδίζουν θέσεις εργασίας.
Πολλές χιλιάδες
οικονομικές απολαβές υπόσχονται.
Και βάζουν αγγελίες.
Ζητείται δαμαστής για φάλαινες στον αρκτικό
και δάσκαλος για το Έβερεστ
καλά τα χιόνια κι από τσουλήθρα να γνωρίζει.
Για τη Σαχάρα πλοηγούς καμήλας θέλουνε
να ξέρουνε καλά να αστρονομούνε πίνοντας τσάι.
Εκπαιδευτές για βόες στη Σαβάνα
κι αφαλοκόφτες μαιευτές στις καμηλοπαρδάλεις.
Βοσκούς για άλκες στην Αλάσκα
με προϋπηρεσία σε αγέλες λύκων
και διασωστικό σκαρφάλωμα αρκούδας.
Ταϊστές για πιγκουίνους στην ανταρκτική
και ψυχολόγους για τις πολικές αρκούδες
με υπομονή μεγάλη στα αρκτικά ηλιοβασιλέματα
και δώρο ηλιοθεραπεία δωρέαν
στου  μεσονυχτίου τον ήλιο.
Στην Τούντρα ελαφοβοσκούς αναζητάν
να τρέχουν γρηγορότερα από ζαρκάδια και ελάφια.
Και στη Χαιρώνεια*
εκεί είναι όλα τα λεφτά
το χτύπημα το ολοκληρωτικό της ανεργίας
νέο η νέα αναζητάν
του ιστορικού του λιόντα τα μόρια να αερίζει
δίνοντας και επίδομα ιστορικό
και δωρεάν για την περίσταση το πετσετάκι.
Και συ τεμπέλη
τις θέσεις αυτές δεν αποδέχεσαι
κι ύστερα λες πως ανεργία ακόμα υπάρχει
και ψάχνεις για εργασιακή αξιοπρέπεια
και ισονομία σε έναν κόσμο που κυβερνάμε εμείς
της οικονομίας της ελεύθερης οι ρυθμιστές
και θες και συ ταλαίπωρε να συμμετέχεις.
 
                                                                          Β.Α.
 
 
Χαιρώνεια*
Κωμόπολη της Βοιωτίας στην Ελλάδα
γνωστή για τη μάχη Αθηναίων Μακεδόνων
που στήθηκε τρόπαιο ένα πέτρινο λιοντάρι.