Πως μοσχοβολά τρυφεράδα τούτη η βραδιά!
Είναι που μύρωσες με την αγάπη τα μύχια της καρδιάς μου!
Δροσιά της νιότης..
μου έταξες να δω εστεμμένες
με τους κρίνους του φεγγαριού σου;
Πόσες;
Θα τις μετρώ ακάματα με το χαμόγελο της ζωής στα χείλη!
Η ψυχή μου θαρρώ
στηρίζεται τώρα στα δεκανίκια της θωριάς σου.
Σε λίγο θα ξεπετάξουν ερωτανθούς τα πρώτα ζουμπούλια της χαραυγής μου.
Θα τα ράνω με τ' απόσταγμα της αλεγρίας.
Εσύ μειλίχιο εκχύλισμα του λυκαυγούς μου
κι εγώ μέθη της καρδιάς σου!
Κλείσε τα μάτια
και νιώσε τη μυστική έκσταση
σαν ρέει ο αχνιστός ζωμός της αγάπης
από τον κάλυκα του σύμπαντος
για να ξεδιψάσει τις άλικες σιωπές
των δίδυμων φεγγαριών μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου