ΝΗΣΙΩΤΕΣ / Σταφυλοπάτης Γ. Νίκος

Αγνάντια στη ψυχή μας η θάλασσα,

γαλήνια,ντροπαλή καλοσυνάτη

ζεστή απ’ το φως π’ αναβρύζει αστείρευτο,

πελώρια κούπα,θάματα γιομάτη.

Βαθειά μας η φωνή της η μάγισσα,

απ’ την αυγή ως τ’ αγριο μεσινύχτι,

τραγούδι, στεναγμός,φοβέρα,κάλεσμα,

λυγμολαλιά που εξέσπασε κι επνίχτη.

Κι απάνω σε γρεμνά από σμαραγδόπετρα

τη νιότη μας φλογίζει ο μέγας Ήλιος,

γαλάζιες ξεκινούν και παν και χάνονται

μεσ’ στην καρδια του οι νύχτες μας –κι ο ήλιος

στους όχτους σπάει σε μύριες διαμαντόπετρες

-ρόδι ανοιχτό που πέφτει απ’ το κλαδί του-

τι να χαρεί η ψυχή μας πρωτο ,τι ύστερο,

όλα το φως τα μέθυσε μαζί του.

Με κομματάκια από γαλάζιες θάλασσες

κεντούν τα κοπελλούδια στον καμβά τους

την ιστορία του φλογάτου δαίμονα,

τον έρωτα που τρωει τα σωθικά τους.

Κι ως τη στερνή την ώρα ασωτεύουμε

τη νιότη μας στα εξαίσια μονοπάτια.

Και κάποιο μεσημέρι σβούμε απίστευτα

κοιτάζοντας τον ήλιο μεσ’ στα μάτια.-

 Νικος Γ.Σταφυλοπάτης

Περί ευτυχίας / Σαλίβερος Νικόλας

(λ) Ευτυχία= εύ+τύχη μ’αντώνυμο την δυστυχία

1.   (λ)κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων

2.   (λ)καλή τύχη, καλοτυχία

(λ)Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας.

Στη σύγχρονη εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ευτυχία την υλική ευμάρεια, τα υλικά αγαθά, την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα κοινωνικά αξιωμάτα, τη δόξα, ενώ άλλοι πιστεύουν πως ο πλούσιος είναι ευτυχισμένος. Έτσι, όταν αυτά χαθούν, χάνεται και η ευτυχία τους.

Ο Πλάτωνας στον πνεύμα, βλέπει την ευτυχία

μ’αγάπη κι’αυτο-γνώση, τα βάσανα γιατρεύεις.

Και κατά του δάσκαλου Σωκράτη, του φτωχού,

Των λίγων η απόλαυση κι’όχι η απληστία.

Κατ’ Αροστοτελη, η ευτυχία είν’ ο σκοπός

Μ’αγαθοσύνης το στρατί ,το στόχο σου να πιάσεις.

Ο στωικός ο Ζήνων στο πάθημα την ευτυχία βλέπει:

« αφ’ ότου εναυάγησα ευπλοώ» και με βάση

«ουδένα δείται» κι’εξ’ αυτού η γαλήνη της ψυχής .

Μα κι’αλλοι στωικοί πρόταξαν τη βιοτική στη λογική.

Με έσχατη ροπή να απορροφηθούν απ’τον Χριστό.

Ο πραγματιστής Επίκουρος όρισε την ευτυχία

στης φύσης τ ’απαραίτητα και αναγκαία μόνο

Κι’όχι σε όποιο σύμπλεγμα φύσης, ανάγκης, ύλης.

Αλλά προτεραιότητα σκέψης, ελευθερίας

Και φίλων την απόκτηση, σε κοινωνούς κινδύνους.

«Ηδονική είναι αξία της ζωής» μ ‘εξαίρεση την ύλη.

Και κατά του αναρχικού κι’ αδέσποτου Διογένη

Ευτυχής θα ήταν ο καθείς αν αρκούνταν

σ’ότι σού’δωσε η φύση κι’ όχι σ ’ανάγκες περιττές.

Ανήθικο δεν είναι να χορταίνεις αισθήσεις και μυαλό.

«Άνδρες πουθενά,..Στη Σπάρτη όμως είδα παιδιά..»

Κι’ενας Επίκτητος θαρρώ της έβαλε θεμέλια

«Μην προσπαθείς τα πράγματα να γίνονται όπως θέλεις,μα να τα κανονίζεις, όπως ετούτα έρχονται..»

Μετά Χρίστο φιλόσοφοι δώσαν στην ευτυχία

κανόνες υποκειμενικούς, θωρώντας τ’ αντικείμενο,

πέρα απ’την αυλή τους, παρεμφερείς στους πρώτους.

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»,είπε ο Σόλων

Τούτο θαρρώ ορίζει το«ευ»,ή«δυς»των όλων.

Και στο μεσαίωνα οι αλχημιστές, στον πλούτο,

στην δύναμη, στην εξουσία πρόταξαν την ευτυχία.

Παρέλειψαν ιδιοτελώς το πρόσκαιρο της θέσης.

Με δεισιδαιμονία, ποτίσανε τον κόσμο

αφού εμποροποίησαν την αγραμματοσύνη,

που δυστυχώς και σήμερα πωλείται

μ’επίδειξη «των αγαθών» σ’ ανούσια παζάρια,

έξω από πίστης τα θεμέλια  αλήθειας ή σκοπού.

Κι΄ο αφελής εγώ, απ’της ζωής το άδικο σχολειό,

πιστός στο έτυμο κάθε λέξης  της γλώσσας μας.

Θαρρώ η τύχη δίχως πρόθεμα, δύναμη δεν κατέχει,

όντας παραδομένη στη Λάχεση,την μοίρα τη μεσαία,

π’άλλους βραβεύει με το «ευ», με «δυσ» τους υπολοίπους, δίχως καμιά επιλογή, ούσα τυφλή.

Το τέλος άγνωστο σε χρόνο και σε τρόπο

Έρμαιο είμαι στης Λάχεσης τον κλήρο.

Κι’ αφού αυτόν οφείλω να χειριστώ με σκέψη

Το «ευ» για να κερδίσω να δώσω πρέπει αγάπη

και μια συγνώμη όπου αγάπη δεν προσέφερα

Σ ’ανθρώπους ,ζώα , φυτά και στον αγέρα,

μα και σε μυρμήγκια που πάτησ’ άθελά μου.

Ο,τι άλλο αποκτήσω, σκόνη άμμου θε να γίνει.

Το πρόθεμα της τύχης, μέσα μας έχει την πηγή

αφού μ’αυτό ,τον ήλιο αντικρύσαμε στη γή.

Και αν το «δυς» με σωφροσύνη πολεμήσουμε,

γερά θεμέλια στο «ευ» πιστεύω θε να χτίσουμε,

πάντοτε όμως ,στη ζωή,να φέρνουμε στη σκέψη,

πως είναι πολλά τα βάσανα και λίγο κρατά η τέρψη

κι’ο πόλεμος μπορεί και ήττα να’χει επόμενο,

αφού το«άστατο της τύχης»της μοίρας είν’γινόμενο.

δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης : της Μαριάνθη Πλειώνη και της Μαριάνθη Παπάδη

Αρτάνη

 Μαριάνθη Πλειώνη 

Το  τριμμένο  του  πανωφόρι, συντροφιά  στις  περιπλανήσεις της  ερημιάς, όταν χειμώνιαζε. Σερνόταν μαζί  του στα  πάρκα, στις  πλατείες, στους  δρόμους ,εκεί  που  οι  υπόλοιποι  ζούσαν  χαρές, λύπες, χαμόγελα, αγκαλιές, χωρισμούς, σμίξιμο. Με  τα  ξεροκόμματα  που  μάζευε  τάιζε   τ‘ αδέσποτα,  αποζητώντας  εκείνο  το βλέμμα, το   γεμάτο  ευγνωμοσύνη  και  ζεστασιά, να το φυλάξει για  τις  ώρες  που  πλάγιαζε  μονάχος. Μ΄ εκείνο το  βλέμμα  προσπαθούσε  να  σβήσει  την  εικόνα  που  τριβέλιζε  στο  μυαλό  του, την αρτάνη, το  συρματόσχοινο  που  τότε στα  καράβια  έδεναν  και  τραβούσαν  τα  φορτία, μα  τον  ήχο  της  που  κροτάλιζε  καθώς  ανεβοκατέβαινε, δεν  κατόρθωνε να τον αποδιώξει. Καθαρός όπως τότε, διαπερνούσε  όλο του το  κορμί, σέρνοντας τη φωνή του ¨ρτρτρτρτρτρτρτρτ¨.

Όταν  η σειρήνα  της πυροσβεστικής  αναστάτωσε  τη  γειτονιά, λίγο πριν  ξημερώσει,  πολλοί  ήταν  αυτοί  που  αναρωτήθηκαν με έκπληξη: «μα  καλά, ζούσαν  άνθρωποι  εκεί  κάτω;»

Έξι  σκαλοπάτια  κάτω  από  τη  ζωή, κουρνιασμένος σε μια  γωνιά, με μια  τελευταία ρουφηξιά να  γέρνει στ’  ακροδάχτυλα, τυλιγμένος με το μισοκαμένο πανωφόρι της μοναξιάς του, δεν αρνιόταν πια τίποτα. Παραδόθηκε.

                         Φύλλα της καρδιάς

                         ξωκλήσια ματωμένα,

                         δάκρυ σταλάζουν

Τα πλοία των ερώτων μας

Μαριάνθη Παπάδη

Το καράβι γλίστραγε στην αλμυρένια θάλασσα ανυπόμονα, να ανταμώσει το Τσιρίγο. Ούτε καν κατάλαβε την αραξιά της άγκυρας που του μήνυσε, ότι η γη της αγάπης και του έρωτα ήταν ήδη στα πόδια του.  Έβαλε μπρος και κατευθύνθηκε για τον Ποταμό. Εκεί θα έμενε πάλι, όπως τότε μαζί της, για να τη συναντήσει στις γωνιές του χωριού, να την ψάξει στην πλατεία και στο παζάρι της Κυριακής. Μπήκε στο δωμάτιο κι έτρεξε αμέσως να αλλάξει, να ρίξει δροσερό νερό πάνω του, να ετοιμαστεί για την αναζήτηση, αυτή τη βασανιστική, που την απέφευγε πέντε χρόνια τώρα, απ’ όταν εκείνη έκλεισε την πόρτα της κοινής τους ζωής. Κατευθύνθηκε στον Καραβά, στις πηγές του Αμήρ Αλή, να φωτιστούν τα μάτια του από το πράσινο, τα τρεχούμενα νερά, την παραδεισένια ομορφιά. Κάθισε στο υπαίθριο καφενεδάκι, παρήγγειλε τσίπουρο και νάτη η Κερασία, βρέθηκε σιμά του, να πίνει μια γουλιά από το ποτήρι του και να κλέβει τσαχπίνικα την τραγανή πατάτα από το πιατελάκι του μεζέ. Πόσο της πάει το ψάθινο καπέλο σκέφτηκε, που δε αποχωριζόταν σχεδόν ποτέ προσέχοντας τον ήλιο που τον τραβούσαν σαν μαγνήτης οι φακιδούλες που σκορπίζονταν στο πρόσωπό της. Άπλωσε τα χέρια να την αγγίξει μα αυτή το έσκασε χαμογελώντας, πετούμενο ξέγνοιαστο, να πάει στις πάπιες που εμφανίστηκαν στις άκρες  της.

Σημεία στίξης ,της Μαριάνθης Πλειώνη

(απόσπασμα)

Και τώρα τι, αναρωτήθηκε, σκοντάφτοντας σ’ ένα ακόμα ερωτηματικό. Αμέτρητες ήταν οι φορές που βάδιζε σ’ αυτό το μονοπάτι με τις τελείες, που έβαζε και άρχιζε ξανά από την αρχή, που μετρούσε ψηλαφιστά τ' αποσιωπητικά της, που έψαχνε με τα χέρια τεντωμένα σαν σε δωμάτιο σκοτεινό μέσα στις παρενθέσεις, αποζητώντας της ζωής της το θαυμαστικό.

Τα πενήντα, της έγνεφαν σαν τιμωρία, τυλιγμένα σε νέφη ματαίωσης, παραίτησης, ανεκπλήρωτων ονείρων, κρυμμένων επιθυμιών, ξεπηδούσαν ασυγκράτητα απ’ το συρτάρι με τα κειμήλια και τα οικογενειακά κοσμήματα. Εκεί μέσα έμειναν καλά φυλαγμένα πλάι στον χρυσό και την πλατίνα, να μετρούν τα νιάτα της και να σημαδεύουν τις σημαντικές στιγμές του γάμου, των βαφτίσεων, των επετείων.

Αμείλικτα τώρα έτρεχαν κατά πάνω της, να συμπληρώσουν το μισό αιώνα που της αναλογούσε και που το κατώφλι του πάτησε λίγες μέρες πριν, με τούρτα, κεράκια και χειροκροτήματα. Χρειάστηκε να βάλει δύναμη η Μάρθα, για να σβήσει τα πενήντα κεράκια και πάνω στο φουουου, αναλογίστηκε πόση δύναμη χρειάστηκε για να τα ζήσει!

                                    Χρώμα του λωτού

                                    ανατέλλει η μέρα 

                                     στον ορίζοντα

Μαριάνθη Παπάδη

Της ψυχής το λευτέρωμα

(απόσπασμα)

Ο Μάρκος άρχισε να κατηφορίζει τα μαριόλικα  μονοπάτια του κρασιού, ώσπου τα χωράφια του σώπασαν, η γη του ορφάνεψε από γεννήματα, ενώ κάμποσα χρόνια αργότερα ο ίδιος αλυσοδέθηκε από το χτικιό. Μέτραγε αρκετούς μήνες χλωμάδας και ανημποριάς μέχρι που η πέτσα του σώματος έγινε ένα με τα κόκκαλα. Η δυσοσμία του θανάτου άρχισε να πλανιέται στο άλαλο σπίτι. Οι τελευταίες χάντρες στο κομπολόι της ζωής του είχαν κι αυτές φθαρεί και περίμεναν την ώρα, που η καρδιά θα κοπάσει. Μα δεν του το έκανε το χατίρι να σταματήσει, για να ξεκουραστεί πια. Δεν την άφηνε η ψυχή, να σωπάσει. Όχι πριν αποκαλύψει την αλήθεια, που καταχώνιασε χωρίς ντροπή, χωρίς τύψεις. Είκοσι χρόνια δέθηκαν βαριά σκιά στο ψυχικό του. Οι αμαρτίες του ζητούσαν επιτέλους’ ανταμώσουν το φως.

 -Ε, γυναίκα, ψέλλισε μπερδεύοντας λέξεις και συλλαβές. Φεύγω και το δισάκι μου βάρυνε, έγινε ασήκωτο. Σύρε κοντά μου. Να σου μαρτυρήσω θέλω, για να λευθερωθώ.

ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ / Γιώργος Καραγιάννης

Σε κάποια παλιά Χριστούγεννα…

Όπου και να κοιτάς
τα κίτρινα τα φύλλα
τα σκέπασε ο χιονιάς
κι ακούς μόνο γαβγίσματα
από διπλανά μαντριά.
Την ώρα που η ομίχλη
στραγγίζει κι άλλα δάκρυα
ο καπνός από το τζάκι
δε πάει μακριά.

Το ρυάκι κατεβάζει
μια δρόσο νοσταλγίας
και ως να ’βγει ο ήλιος
τριγύρω τη σκορπά
να φτιάξεις τη διάθεση
να νιώσεις τη μαγεία
που μέσα στα χιονόσπιτα
ανασαίνει η καρδιά
ν’ ανοίγεται η ψυχή σου
πιο πέρα απ’ τα βουνά
γιατί αυτό συμβαίνει
με τ’ όρθρου την καμπάνα
ξημέρωμα Χριστούγεννα
που δεν σε ξεκουφαίνει
αλλά γλυκολαλά.

Είναι και τέτοια η ώρα
που η μνήμη ξεγλιστρά
σκάβοντας την πληγή
να μπουν μες στην καρδιά
όλα τα Χριστούγεννα
που έζησες παιδί
να θυμηθείς τα χρόνια
που ήταν στερημένα
αλλ’ ανέμιζαν χαρά
χρόνια παραδεισένια
που δεν γυρίζουν πια.

Αγάπησα τον ποιητή / Πόπη Παντελάκη

Αγάπησα τον ποιητή που έγειρε στην πέτρα κατάκοπος να ονειρευτεί
Αγάπησα τον ποιητή που χόρεψε στη βροχή ανυπόδητος
αυτόν που γεμίζει νερό τις παλάμες του για να δροσίσει μάτια
πυρετικά
και να ποτίσει τα πετεινά του ουρανού
που μετράει τ΄άστρα τις νύχτες
και το πρωί στριμώχνεται στο λεωφορείο του μόχθου
με τους εργάτες
μα η ψυχή του λεύτερη πετά πάνω από τη θάλασσα της ματαιότητας
εκεί που τα πουλιά σμίγουν στον αέρα με φωνούλες
χαράς
ώσπου να σβήσει ολότελα ο πόνος
και ο χρόνος να ξεχαστεί

EKEINH TH NYXTA / Αλεξανδρής Γεώργιος

Εκείνη τη νύχτα ,
τη νύχτα της λειτουργίας και ανάτασης των ψυχών,
της υμνωδίας και σαγήνης των μακαρισμών,
που αναμετριόμασταν με το χρόνο και τον κόσμο
και δικάζαμε βιαστικές τις επιλογές μας,
αστόχαστες τις στάσεις και άγουρες τις συμπεριφορές,
εκείνη τη νύχτα ανακαλύπταμε τη ζωή μας
σε κοντινούς ορίζοντες και μικρές καταθέσεις,
σε όνειρα φτιασιδωμένα κι αδέσποτες προσδοκίες.

Εκείνη τη νύχτα,
τη νύχτα της απροσποίητης έκπληξης και χαράς,
της ομορφιάς της αναστάτωσης και των πόθων
που αρνηθήκαμε τη σοφία των συμβιβασμών
και παραδοθήκαμε στην αρετή των ευαισθησιών
και τη θελκτική μαγεία απόκοσμων φωνών,
εκείνη τη νύχτα διαφεντέψαμε τη ζωή μας
σε  πρωτόφαντες λαχτάρες και μύχιες πεθυμιές,
σε άγνωστες διαδρομές και μακρινές περιπλανήσεις.

Εκείνη τη νύχτα,
τη νύχτα της περισυλλογής και της γνώσης,
της μυσταγωγίας, της έκστασης και των ασπασμών
που μαρτυρήσαμε κοινές καταφυγές και αποδράσεις,
που αφουγκραστήκαμε σκιρτήματα και κατανύξεις,
ανίσκιωτα βλέμματα και λόγια αναμνήσεις,
εκείνη τη νύχτα διακονήσαμε τη ζωή μας
σε ιερά θυσιαστήρια και άσπιλα άβατα θεών,
στου  έρωτα τα μυστικά  λιοστάσια των  θνητών.

ΕΠΙΛΟΓΟΙ και αλλα κεκραγαρια: Ποιητική Συλλογή του Βασίλη Πολύζου (μικρό απόσπασμα)

Ήτανε μια κυρία απ' την Ταγγέρη

που τόκανε πρωί και μεσημέρι

κι έλεγε,"τωρα με τι μούτρα

να πετάξω την Κάμα-Σούτρεα

και να διαβάζω Έλιοτ και Σεφέρη;"

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ Αφορισμοί

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ

www.grafomihani.gr

Τ.Θ. 6068, Κορώνη Μεσσηνίας : 27250 51553, 210 9018424 : info@grafomihani.gr

Κεντρική Διάθεση:

Ε. Τζανακάκης – Παρ’ ημίν | Χ. Τρικούπη 11^α, Αθήνα | 210 3811210 | parimin@otenet.gr

Γ. Νικολόπουλος – Εκδόσεις του 21ου | Ζαλόγγου 9, Αθήνα | 210 3800520 | eikostouprotou@otenet.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
Αφορισμοί

ΣΕΙΡΑ: Ποίηση | ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: Δεκέμβριος 2019
ΣΕΛΙΔΕΣ: 116 | ΤΙΜΗ: 9,00 ευρώ | ISBN: 978-618-84394-2-9

Δίνεις έναν αφορισμό όπως δίνεις ένα χαστούκι
Εμίλ Μιχάι Σιοράν

Η γοητεία του αφορισμού ως είδος εστιάζεται στη δυναμική του: είναι σύντομος ως κειμενική φράση, περιέχει ισχυρά νοήματα, δημιουργεί σκέψη και πλάθει έντονες εικόνες. Απομνημονεύεται εύκολα μάλλον, όπως οι μεταφορές, τα αποφθέγματα, οι παροιμίες και τα επιγράμματα. Δεν είναι τίποτε από αυτά όμως˙ ο αφορισμός επιδιώκει την αναγνωστική επίδραση˙ περιέχει εκφραστική συμπύκνωση, σαφή νοηματοδότηση και ακαριαία στόχευση από τον συγγραφέα˙συνδυάζει τον λυρισμό και τον στοχασμό˙ επικουρικά λειτουργεί υπέρ της αναζήτησης του μη εφικτού...

Στον παρόντα τόμο συμπεριλαμβάνονται τριακόσιοι αφορισμοί του συγγραφέα – ανέκδοτοι είτε προδημοσιευμένοι σε περιοδικά, ιστολόγια ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης.Διαβάζονται σε αριθμητική τάξη είτε άτακτα στις σελίδες του βιβλίου, με επανερχόμενη αναγνωστική αναζήτηση. Προκαλούν συνταύτιση ή άρνηση, ελκύουν ή απωθούν, απομνημονεύονται ή αδιάφορα ξεχνιούνται: η στόχευση ευρίσκεται εδώ, ενδιάμεσα…

:::

Βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα

Ο Βασίλης Ρούβαλης γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (Βυζαντινή Φιλολογία) και στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (Δημιουργική Γραφή). Γράφει ποιήματα και διηγήματα, μεταφράζει, αρθρογραφεί. Διευθύνει το περιοδικό και τις εκδόσεις (.poema..). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, του Κύκλου Ποιητών, της Εταιρείας Αχαϊκών Σπουδών και της ΕΣΗΕΑ.

Προσωπική ιστοσελίδα: www.rouvalis.gr :: Iστολόγιο: http://vassilisrouvalis.blogspot.gr

ΕΠΙΣΚΕΨΗ / Κάββουρας Δημήτρης

Όταν έπεσα για ύπνο

η πανσέληνος είχε σταθεί στο παραθυρό μου

και με κυττούσε.Μετά από ώρα

είχε χαθεί, αλλά ένιωθα τον αχνό του κορμιού της

καθώς είχε τρυπώσει κάτω απ' τα σκεπάσματά μου.

Δημήτρης Κάββουρας

Από τη συλλογή "συμφιλίωση"

ΣΚΥΛΙ / Μαρκάκης Γιάννης

Πιστό σκυλί
μ' ακολουθεί
Σκιά άλλοτε μπρος κι άλλοτε πίσω
απ' τη ζωή μου
Μου δαγκώνει το χέρι να σταθώ

Βουβό πιστό σκυλί η ποίηση
Μ' ακολουθεί και με προστρέχει
Όταν γράφω παίζει με τα κουρελόχαρτα
Και σαν αποκάμω πια και κοιμηθώ
Μου γλείφει τα χέρια και την ψυχή
απ' τις μουτζούρες

Περί Αιγαίου Το Αρχιπέλαγος το Ελληνικό Η αλήθεια και ο Μύθος /Σαλίβερος Νικόλας

Περί Αιγαίου

Το Αρχιπέλαγος το Ελληνικό

Η αλήθεια και ο Μύθος

                                                                                 «Ητοι μεν πρώτιστα Χάος........

                                          .

                                          Γαία δε τοι πρώτον μεν εγείνατο,ίσον ε΄αυτή

                                          Ουρανόν.................................

                                          .

                                          Γείνατο δ΄Ούρεια μακρά..............

                                         .

                                          Η δε και ατρύγετον πέλαγος τέκεν,οίδμασι θύιον,

                                          Πόντον.........

                                                                                                  -Ησίοδος

Αιγαίον(Στη μνήμη μας πλέον,μα και στα λεξικά)=πέλαγος Ελληνικό.

Που απ’το μύθο  το γνωστό του Βασιλιά της Αθήνας Αιγέα,

επήρε τ΄όνομα.

Αιγαίον,που και Αρχιπέλαγος επήρε σαν επ’όνομα,

αφού από τη Θάσο μέχρι το πέλαγος το Κρητικό

μ’αρίθμητα είναι νησιά γιομάτο,

κατοικημένα και ξερα με γλαρόνια για παρέα.

Αγαίος(λ)=των νήσων του Αγαίου πελάγους ο κάτοικος,

(του Αγαίου πελάγους ο ήλιος ο πάντοτε Μαγιάτικος).

«Αιγαίος πολιτισμός»(Προϊστορικός),

Και όμως πραγματικός,

αφού φορέας έγινε  των Ιστορικών, Τρωϊκός,Ιωνικός,Μινωϊκός.

Και με έννοια «στενή» όλοι μαζί ονομαστήκανε

Πολιτισμός Κρητομυκηνιακός.

Αιγαίων(λ)=Θαλάσσιος γίγας,εκατόγχειρος,

που οι θεοί αποκαλούσαν Βριάρεων.

Αγηίς(λ)=η εκ του Αιγέως φυλή..αλλοτινή.

Αιγηίς( λ)=το τμήμα της γής που περιλάβαινε μόνο βουνά

και τη Ελλάδα τη σημερινή,

μα και της Μικρασίας τα παράλια.Και αναδύθηκε απο τη θάλασσα Τηθύα

(όχι απο χρησμό που έδωσ’η Πυθία),

στην «ολιγόκαινο» εποχή,για να καταβυθιστεί ξανά,

απο το μεγάλο κατακλυσμό κι’έτσι να μείνει έκτοτε το πέλαγος Αγαίο.

(Της μοίρας  τ’αποτέλεσμα καλείται και μοιραίο).

Αιγηίς ( μ)=Το Αγαίον όρος ΙΔΗ της Κρήτης.

Βουνό που ο Δίας γεννήθηκε απ’το Κρόνο..

Βουνό που οι Κούρητες ζήσανε....και ο σπουργίτης.

Βουνό γεμάτο απο Αίγες[Γίδες] και όχι μόνο.

Βουνό που οι Κούρητες, τ΄όνομα του, δώσανε στον «πόντο»,

στη θάλασσα, απο κάτω,γιατί τα κύματα της ,ατιθασούσαν,

αφού ωσάν οι αίγες «γιδοπηδούσαν»

Ο Ησίοδος μας,που έζησε στα χρόνια τα μετά ,μάλλον ορθώς,

μας έγραψε,όπως στήν αρχή σας αντιγράφω επακριβώς,

πως,πρώτα τα βουνά γενήκαν

και φανήκαν.

Κι΄ακολούθησε η θάλασσα,ο Πόντος.

(της βροχής του άγνωστου ο βρόντος).

Κι’αυτό θα έγινε μετα τον μεγαλο κατακλυσμό.

(Της φύσης τον αμετάκλητο προορισμό).

Αιγίς(λ)=Ασπίς εκ δέρματος αιγός

Αιγίς( λ)=θύελα ορμητική,καταιγίδα

Αιξ(λ)=η γίδα-κατσίκα

και το ρήμα  «Αϊσσω»=κινούμαι βίαια,ορμώ…Τι προίκα;

Αιγιαλός(λ)=όπου η θάλασσα ορμά,γιαλός,

η αμμουδιά,ο υπό κυμάτων ραντισμένος..

Του φωτός δέκτης ευλογημένος.

Της καταιγίδας έπεται..καιρός καλός.

Αίγλη( λ)=Το φώς του Ηλιου,της ημέρας,

το λαμπρόν,το φέγγος,η ακτινοβολία...

κι’η δόξα επομένως χωρίς αμφιβολία.

(Μήπως και δεν είναι το φώς,της ζωής το «κέρας»;

Αιγυπιός( λ)=είδος γυπός,(γύξ αιγών)γυπαετός.

Αίγειρος( λ)=η σκούρα λεύκη,που τα φύλλα της

δονούνται.(Κλονισμός,της γής σεισμός..τυχερός στον αγέρα ο αετός).

Αίγυπτος( λ)=Η γνωστή χώρα,ο Νείλος

Αίγυπτος( μ)=Η χώρα κάτω(υπτίως)του βουνού Αγαίου

                 

Για όλα τα πιο πάνω

και ίσως παραπάνω

ίδια  να είναι  η ρίζα ετυμολογικώς ,

αφού το ακάθεκτο,ακαταμάχητο φώς-Ηλιος μαγικός,-

το λαμπρό,το λευκό..το «εικός»,

όλα τα περί «Αγαίου» τη«Δύναμη» του φωτός περικλείουνε ..ρητορικώς.

είτε δείχνονται ρητώς,είτε και δυνητικώς.

«Ποιός τη ρίζα του  γνωρίζει αλήθεια;

Χαμένη είναι μες’τα παραμύθια.

Οποια κι’αν είναι όμως ,η ρίζα του Αιγαίου ,σαν λέξης,

μόνο μέσα από την  παγγενέτηρα  γλώσσα την Ελληνική,

την ανάδελφη και μοναδική,

μπορείς κατά βούληση να διαλέξεις».

                                                          «Τι πρότερον εγεννήθη όρνις η ωόν»