Γυναίκα μου σ’ άφησα
στο κλαρί μας εμονάχη,
τιτίβιζα μα πέταξα κι
ας μισιός είμ’ εδώ ακόμα.
Δε μου φτουράει η
δικιά μου η απάτη
κι από το φόβο μου
ακόμα κατουρώ το στρώμα.
Στα πόδια μου να
στυλωθώ! όχι σε πόδια από στάχυ.
Λόγια μας βαριά κι
ασήκωτα, αναστεναγμοί και λάθη.
Αχ, πόσο αγέρωχο θα
ταν του αετού το πέταγμα, δίχως
πισωγυρίσματα και
χαϊδέματα στων δυονώνε μας τη πλάτη.
θα θελα να με πάγωνε
της τελευταίας μέρας μας το ψύχος.
Να πέταγα μακριά, κι
ας σωριαζόμουν όπου, μα όπου λάχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου