Περί ευτυχίας / Σαλίβερος Νικόλας

(λ) Ευτυχία= εύ+τύχη μ’αντώνυμο την δυστυχία

1.   (λ)κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων

2.   (λ)καλή τύχη, καλοτυχία

(λ)Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας.

Στη σύγχρονη εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ευτυχία την υλική ευμάρεια, τα υλικά αγαθά, την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα κοινωνικά αξιωμάτα, τη δόξα, ενώ άλλοι πιστεύουν πως ο πλούσιος είναι ευτυχισμένος. Έτσι, όταν αυτά χαθούν, χάνεται και η ευτυχία τους.

Ο Πλάτωνας στον πνεύμα, βλέπει την ευτυχία

μ’αγάπη κι’αυτο-γνώση, τα βάσανα γιατρεύεις.

Και κατά του δάσκαλου Σωκράτη, του φτωχού,

Των λίγων η απόλαυση κι’όχι η απληστία.

Κατ’ Αροστοτελη, η ευτυχία είν’ ο σκοπός

Μ’αγαθοσύνης το στρατί ,το στόχο σου να πιάσεις.

Ο στωικός ο Ζήνων στο πάθημα την ευτυχία βλέπει:

« αφ’ ότου εναυάγησα ευπλοώ» και με βάση

«ουδένα δείται» κι’εξ’ αυτού η γαλήνη της ψυχής .

Μα κι’αλλοι στωικοί πρόταξαν τη βιοτική στη λογική.

Με έσχατη ροπή να απορροφηθούν απ’τον Χριστό.

Ο πραγματιστής Επίκουρος όρισε την ευτυχία

στης φύσης τ ’απαραίτητα και αναγκαία μόνο

Κι’όχι σε όποιο σύμπλεγμα φύσης, ανάγκης, ύλης.

Αλλά προτεραιότητα σκέψης, ελευθερίας

Και φίλων την απόκτηση, σε κοινωνούς κινδύνους.

«Ηδονική είναι αξία της ζωής» μ ‘εξαίρεση την ύλη.

Και κατά του αναρχικού κι’ αδέσποτου Διογένη

Ευτυχής θα ήταν ο καθείς αν αρκούνταν

σ’ότι σού’δωσε η φύση κι’ όχι σ ’ανάγκες περιττές.

Ανήθικο δεν είναι να χορταίνεις αισθήσεις και μυαλό.

«Άνδρες πουθενά,..Στη Σπάρτη όμως είδα παιδιά..»

Κι’ενας Επίκτητος θαρρώ της έβαλε θεμέλια

«Μην προσπαθείς τα πράγματα να γίνονται όπως θέλεις,μα να τα κανονίζεις, όπως ετούτα έρχονται..»

Μετά Χρίστο φιλόσοφοι δώσαν στην ευτυχία

κανόνες υποκειμενικούς, θωρώντας τ’ αντικείμενο,

πέρα απ’την αυλή τους, παρεμφερείς στους πρώτους.

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»,είπε ο Σόλων

Τούτο θαρρώ ορίζει το«ευ»,ή«δυς»των όλων.

Και στο μεσαίωνα οι αλχημιστές, στον πλούτο,

στην δύναμη, στην εξουσία πρόταξαν την ευτυχία.

Παρέλειψαν ιδιοτελώς το πρόσκαιρο της θέσης.

Με δεισιδαιμονία, ποτίσανε τον κόσμο

αφού εμποροποίησαν την αγραμματοσύνη,

που δυστυχώς και σήμερα πωλείται

μ’επίδειξη «των αγαθών» σ’ ανούσια παζάρια,

έξω από πίστης τα θεμέλια  αλήθειας ή σκοπού.

Κι΄ο αφελής εγώ, απ’της ζωής το άδικο σχολειό,

πιστός στο έτυμο κάθε λέξης  της γλώσσας μας.

Θαρρώ η τύχη δίχως πρόθεμα, δύναμη δεν κατέχει,

όντας παραδομένη στη Λάχεση,την μοίρα τη μεσαία,

π’άλλους βραβεύει με το «ευ», με «δυσ» τους υπολοίπους, δίχως καμιά επιλογή, ούσα τυφλή.

Το τέλος άγνωστο σε χρόνο και σε τρόπο

Έρμαιο είμαι στης Λάχεσης τον κλήρο.

Κι’ αφού αυτόν οφείλω να χειριστώ με σκέψη

Το «ευ» για να κερδίσω να δώσω πρέπει αγάπη

και μια συγνώμη όπου αγάπη δεν προσέφερα

Σ ’ανθρώπους ,ζώα , φυτά και στον αγέρα,

μα και σε μυρμήγκια που πάτησ’ άθελά μου.

Ο,τι άλλο αποκτήσω, σκόνη άμμου θε να γίνει.

Το πρόθεμα της τύχης, μέσα μας έχει την πηγή

αφού μ’αυτό ,τον ήλιο αντικρύσαμε στη γή.

Και αν το «δυς» με σωφροσύνη πολεμήσουμε,

γερά θεμέλια στο «ευ» πιστεύω θε να χτίσουμε,

πάντοτε όμως ,στη ζωή,να φέρνουμε στη σκέψη,

πως είναι πολλά τα βάσανα και λίγο κρατά η τέρψη

κι’ο πόλεμος μπορεί και ήττα να’χει επόμενο,

αφού το«άστατο της τύχης»της μοίρας είν’γινόμενο.