8 Ποιήτριες σε 8 Ποιήματα

 

 

Μικροί Φυγάδες / Σοφία Θεοδοσιάδη
 
'Μικροί φυγάδες'' μου ψυχές ευγενικές
που επιδέξια δραπετεύετε καθημερνά
από τη φρίκη που γεννά η στέρφα Γης
όμοια του δάσους μου εσείς τα ξωτικά
μικροί..τρανοί μου ήρωες..
σ' αλλοπαρμένες εποχές
αλλόκοτο το λιακωτό που σας εφύτρωσε
στην κολυμβήθρα της η ίδια η ζωή
εμύρωσεν το μέτωπον κι εχάραξε σταυρούς
ν' ανηφορίζετε μοναχικά δύσβατα μονοπάτια..
στους πρωινούς τους δροσουλίτες κάστρα άπαρτα
σεργιάνιζαν στων ομματιών σκιές αγριεμένες
μα εσείς τα βράδια τα έναστρα
ληστές φωτός εντύνοσταν
τη μέρα εφυτεύατε στην έρημο ανθούς.
Ανέντιμα σας φέρθηκε η ζωή
μα δεν εμπόρεσε σκάρτους για να σας κάμει.
με το κεφάλι αψηλά κι όχι γυρτούς τους ώμους
εφυγαδεύσατε τη σκέψη σας στην αναζήτησιν
σε άλλους τόπους να φυτέψετε αρτόδεντρα
για να γεμίζουν τα περβάζια πεινασμένων
Αλάνια αλύγιστα οι ψυχές..αδείλιαγα
ξυπόλητες εβγαίνανε εις τους δρόμους
στους βράχους εξαπόσταιναν για να τις ξεδιψάσουν
έσταζαν οι αμάραντοι..εστάζαν τα λιθάρια
εδρόσιζαν τις κουρσεμένες των φυγάδων τις ψυχές
κι έπειτα έπαιρναν το δρόμο για τη θάλασσα
για να ξεπλύνουν αμαρτίες και πομπές
να πέσουνε απ' τα χέρια τα καρφιά
να 'χει ένα νόημα και το φευγιό
στις κακοτράχαλες τις στράτες των φυγάδων...
 
**
 
Μαρία Νάντη
 
Όσο προσπαθείς να αποδείξεις
πως δεν σε ενδιαφέρει
τι λένε και τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα
τόσο περισσότερο αποδεικνύεις
πως κατα βάθος σε ενδιαφέρει ...
 
 
 
**
 
ΑΠΟΔΗΜΙΑ/ Ρούλα Τριανταφύλλου
 
Της λιοπερίχυτης μέρας τα νανουρίσματα τ΄ ανέμου,
από τις μοσχομυρισμένες αυλές, στην δακρύβρεχτη άμμο,
ντύνομαι.
Αναστεναγμός ανάσα μου στερνή
-Ακριβό του ονείρου μου πέρασμα-
Μήτε θρόισμα φύλλου, μήτε ψίθυρος.
Δέντρα ακατοίκητα, σιωπηλά νερά.
Πουλιά γλυκόλαλα της ερήμου,
τ' ουρανού, της φωτιάς
Στη λήθη κληρονομιά...
Αδιάφορη η θάλασσα, συνάζει θύελλες.
 
**
 
Του πολεμου / Ειρήνη Τσελέπη
 
Μεσα στους δρομους
Τρεχει ο θανατος
πανω απο τις στεγες
τρεχει ο θανατος
στους διαδρομους των νοσοκομειων
παραμονευει.....
Ο αγερας τον σερνει εξω απο τις
παιδικες χαρες
μα πισω απ' του αποχωρισμου την αγκαλια
κρυβεται ο ερωτας
                                                                             
 
**
ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ... OI ANΘΡΩΠΟΙ / Λυγερή Ζωχιού
 
Οι άνθρωποι
Προσωρινά ελεύθεροι
με τις κατεβασμένες μάσκες τους
παίρνουν τα βήματα που είναι το γραμμένο τους
και λίγα παραέξω
Σαν παραπανίσιες ανάσες ζωής
Έτσι για να βαρυγκομούν πιο λίγο
για λίγο, κάθε λίγο ...
 
 
**
ΑΝΘΡΩΠΕ / Μαρίνα Προμπονά
 
Στα ξαφνικά επιτέθηκες
κι άφησες πίσω σου σκιές
μαύρες στιγμές στο χώμα...
Η γη κι ο ουρανός ακόμα
την τραγωδία εξιστορούν,
μοιρολογούν και κλαίνε...
 
Για μια ιδέα αθέατη,
για έναν σκοπό της ύλης
φθείρεις του κόσμου τη ζωή
νεκρά παιδιά στη γη αφήνεις...
 
Μάθε, η μεταμέλεια
δεν θα 'χει μιαν αξία
όταν πληγώνετ' η τιμή
όταν νικά η κακία
πλήττεται αμάχων η ζωή
και η περιουσία...
 
Το χθες δεν επανέρχεται.
Μάθε,
Zητούν δικαίωση οι νεκροί
θα γράφει η ιστορία...
 
Ανθρωπε η κακοήθεια
με όποια δικαιολογία
σ' ένα οδηγεί συμπέρασμα
κατάρα στην πολεμική αλητεία
απ' όπου κι αν προέρχεται...
 
**
Αλλιώτικη μέρα / Φανή Αθανασιάδου
 
Η μέρα ανακυκλώνει τις λέξεις
αργία σήμερα
ο νόμος της απεργίας άρθηκε
ξεχυθήκαμε στους δρόμους
εκμυστηρευόμενοι ο ένας στον άλλον
τα όνειρα μας
ταξιδεύαμε μέσα από βλέμματα
καταργώντας τις αποστάσεις
ώσπου κάπου μακριά
ακούστηκε ο ήχος μιας σειρήνας
να επαναλαμβάνει τη σιχαμένη λέξη
πόλεμος, πόλεμος πόλεμος…
Αδειάστε μας τη γωνιά λοιπόν !
 
**
Στο όνομα της Ειρήνης / Στέλλα Τεργιακή
 
Αυτή εδώ η γη που μας φιλοξενεί,
δεν είναι μόνο ένας λαός
αλλά ένα έθνος, που φέρει την σφραγίδα
του Άνω Θρώσκοντος Ανθρώπου, ως ταυτότητα.
 
Το όνομά του είναι «Ελευθερία»,
το γένος του, η ενότητα,
πατρίδα του, το Φως…
διαδρομή του η Ζωή
προορισμός του, η Αγάπη,
η Αδελφοσύνη, η αλληλέγγυα προσφορά.
 
Κι αυτός ο Μέγας ΑΝΘΡΩΠΟΣ
είναι το τέλειο δημιούργημα
είναι ο πρώτος και ο έσχατος
είναι ο πυρήνας της εξιλέωσης,
ο δρόμος προς την ολοκλήρωση
είναι εκείνος που έχτισε το παρελθόν,
ζει στο παρόν
και καθορίζει το μέλλον.
 
Αυτός ο ήχος, που βγαίνει από κάθε ΨΥΧΗ
όταν εκφράζεται στο όνομα της Ειρήνης,
δεν έχει στόχο να κρούσει την συνείδηση…
σαν ακουστεί …
να προσπεράσει την ψυχή και ν’ αλλοιωθεί
στο μέτρο της αντίληψης και το εύρος του καθενός.
 
Αυτός ο ήχος, είναι αναλλοίωτος,
προϋπάρχει και συμπορεύεται
- άμα τη γενέσει του κόσμου -
γιατί είναι η μελωδία κι οι νότες
της παγκόσμιας συμφωνίας όλων των στοιχείων…
που εκλέχτηκαν να πλαισιώσουν,
να διαδώσουν και να μεταφέρουν
το μήνυμα της ΑΓΑΠΗΣ των λαών
στα πέρατα της οικουμένης.
Κι αυτός ο ήχος,
αυτό το μήνυμα της Ειρήνης
είναι πίσω και πέρα από το χρώμα των φυλών,
πέρα και πάνω από την εθνικότητα των λαών
ακουμπά στην καρδιά
κι εκπέμπει ολόλευκο Φως!
 
Σήμερα, είναι μια γιορτή πανανθρώπινη!
Ακούγεται η Ποίηση με συλλογική φωνή
που σηκώνει το χέρι και απαιτεί
τον σεβασμό στο δικαίωμα του ανθρώπου να ζει
χωρίς εκμετάλλευση, διασυρμό, αδικία, εξάρτηση,
εξαναγκασμό, κοινωνική ανισότητα!
 
- « Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι, Άνθρωποι…
Από ποιά ηλιακτίνα …
ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΦΩΤΗΣΕ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ!
Είμαι Ελληνίδα...
και γνωρίζω καλά τι θα πει να ‘σαι λεύτερος!
Δεν θα χορέψω στο ρυθμό σας, η ζωή είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ…
ούτε θα δεχτώ την τυμπανοκρουσία σας
στο κάλεσμα του πολέμου.
Θα γίνω εγώ η ΑΓΑΠΗ…
Θα γίνω κρίκος της αλυσίδας που ενώνει τους κόσμους…
θα κατασκευάσω ΕΓΏ έναν κόσμο …»
 
- « Ω εσείς οι ισχυροί της γης
κι όλοι εσείς οι ιθύνοντες!
 
Ρίξτε την υποκρισία σας στον καιάδα
κι αφήστε πίσω το δίχαλο «Εγώ» σας!
 
Αποφασίστε την εκτίναξη της ΑΓΑΠΗΣ
που θα φωτίσει τα ανήλια μονοπάτια σας,
όλοι εσείς που καπηλεύεστε την Ζωή!
 
Πάψτε να μεμψιμοιρείτε σε βάρος του Είναι…
και κάντε τα χέρια σας προέκταση καρδιάς,
ισορροπίας κι αρμονίας, στην όψη του κάλλους!
 
Κάντε το βλέμμα σας, έναν ήλιο απλωμένο
και το χαμόγελό σας, σχοινί τεντωμένο…
απ’ το οποίο θα πιαστεί η απόγνωση!
 
Δώστε στα παιδιά σας, όνειρα, ελπίδα και μέλλον…
χαρίστε τους την χαμένη κι ανονείρευτη παιδικότητα!
 
Κλείστε έξω απ’ τον χρόνο το μίσος!
Απαγορεύστε την στάθμευση στην αδράνεια…
Βάλτε στα κελιά των φυλακών σας τον διχασμό…
 
Κι ύστερα, σηκώστε το βλέμμα ψηλά,
ν΄ ανταμώσετε την Ψυχή σας!
Σας το λένε οι Ποιητές…
Σας το λένε οι Άνθρωποι…»

Επισήμανση: Το ποίημα Στο όνομα της Ειρήνης της Στέλλα Τεργιακή συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο: "Ποιητική Συνεργασία για Ειρήνη και Φιλανθρωπική Συμπόρευση" του Διεθνούς Φεστιβάλ ποίησης  2019 / Εκδόσεις Ελίκρανον. 

Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση / Ροδοστόγλου Παντελής

 

Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός
ριγούν τ’ αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου.
Είναι συνήθεια που έχω από μικρός
ν’ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου.

Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς,
αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι.
Μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς,
απ’ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι.

Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια,
μ’ άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα,
κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια
μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα.

Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα / Ροδοστόγλου Παντελής

 

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: ” ποτέ πια “!

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

Ζωγραφιά / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                         

 

                    Πως μπορώ με δύο μάτια να χορτάσω  

                         την ασύλληπτη του κόσμου ομορφιά;  

                         Να’ χα τέσσερα και να ’μουν και Πικάσο,  

                         τότε θα έφτιαχνα πιστή σου ζωγραφιά!  

 

                         Να σε βλέπω τετραπλή να το γιορτάσω  

                         κάθε τοίχο να γεμίσω με καρφιά  

                         το δικό σου το πορτρέτο να κρεμάσω  

                         Παναγιά μου μέσα στην Αγιά-Σοφιά!  

 

                         Και σε όλες τις ηπείρους να σε πάω,  

                         να θαυμάζουν τη μορφή σου στα μουσεία  

                         και να μάθουν ότι τόσο σ’ αγαπάω,  

                       

                         που σε πέρασα και στην αθανασία  

                         σαν ζωγράφισα εκείνο το πορτρέτο  

                         με τις λέξεις της ψυχής μου στο σονέτο!  

 

4οςΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ – ΠΕΖΟΜΟΡΦΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ «Για τον Μανόλη Αναγνωστάκη» 21/3/2022 έως 14/4/2022

 

Ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου / ΣΠΕΚ προκηρύσσει 4ο Διαγωνισμό ποιήματος ή πεζόμορφου ποιητικού στοχασμού μεταξύ νέων(ηλικίας 17-39 χρόνων) αφιερωμένο στον σημαντικό ποιητή του Ελληνισμού, Μανόλη Αναγνωστάκη.

 

Με την 4^η Ανθολογία Ποίησης Νέων τιμάται η μνήμη του Ανθρωπιστή και Καθηγητή στο ΑΠΘ Λεωνίδα Παπαδόπουλου, Επίτιμου Μέλους του ΣΠΕΚ,Προέδρου της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης, που τιμήθηκε με το Οφφίκιο του Άρχοντος Ρεφενδεράριου του ΠατριαρχείουΑλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Ήταν λάτρης της Γλώσσας, της Παράδοσης, της Ποίησης όπως του Μ. Αναγνωστάκη.

 

Ο 4ος Διαγωνισμός αρχίζει στις 21/3/2022, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, και λήγει στις 14/4/2022. Οι νέοι δεν καταβάλλουν έξοδα συμμετοχής στον Διαγωνισμό.

 

1. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν ελληνόφωνες, 17-39 χρόνων, από Ελλάδα, Κύπρο και Ομογένεια.  

 

2. Το έργο πρέπει να είναι ανέκδοτο και να έχει γραφτεί για τον Διαγωνισμό «Ανθολογία Ποίησης Νέων ΣΠΕΚ – Για τον Μανόλη Αναγνωστάκη» να μην έχει υποβληθεί σε άλλο Διαγωνισμό σε Ελλάδα, Κύπρο, Ομογένεια καινα μην εντάχθηκε σε άλλη Ανθολογία.

 

3. Κάθε νέος /νέα μπορεί να υποβάλει μόνον ένα έργο και να είναι αυθεντικά δικό του.

 

4. Το έργο που υποβάλλει θα είναι α) ποίημα 12-20 γραμμών (90-150 λέξεων) ή β) πεζόμορφος ποιητικός στοχασμός σε κείμενο 16-23 γραμμών (250-370 λέξεων).

 

5. Γραφή σε ανεξάρτητο αρχείο wordtext, Arial ή TimesRoman, μεγέθους 12, με διάστημα γραμμών 1,0.

 

6. Τα έργα που θα υποβληθούν πρέπει να είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα - πανελλήνια δημοτική και δεν θα περιέχουν ανοίκειες ή υβριστικές εκφράσεις/ λέξεις ακρότητας, ρατσισμού, ναζισμού-φασισμού, εναντίον της ελευθερίας και δημοκρατίας.

 

7. Το ποίημα έχει ως θέμα α) την Ελευθερία β) τη Δημοκρατία ή γ) ελεύθερο.

 

8.Επιπλέον ο κάθε συμμετέχων νέος απαντά με 100 το πολύ λέξεις στην ερώτηση «Πώς νιώθεις όταν γράφεις ποίηση;» και με άλλες 100 λέξεις το πολύ στην ερώτηση «Τι σε εμπνέει ή σε συγκινεί από την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη;».

 

9. Ο νέος / η νέα αποστέλλει σύντομο βιογραφικό– το πολύ 70 λέξεων- που να αναφέρει τα εξής: 1. όνομα και επίθετο 2. Χρόνος γέννησης, 3. τόποι γέννησης και διαμονής, 4. μόρφωση/ σπουδές, τίτλοι 5) πού εργάζεται, 6) ασχολίες, χόμπι, στόχοι.

 

10. Οι διαγωνιζόμενοι στέλνουν τα κείμενα (αρ, 4, 8, 9) με e-mail στη διεύθυνση info@cultural-association.org, υπόψη της Κριτικής Επιτροπής, με θέμα ‘Διαγωνισμός ΣΠΕΚ «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΝΕΩΝ – Για τον Μανόλη Αναγνωστάκη» 2022’.

 

ΕΠΑΘΛΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ: Η έγκριτη Κριτική Επιτροπή καθηγητών, ακαδημαϊκών, επιστημόνων και λογοτεχνών,  βάσει κριτηρίων και ειδικού πλαισίου θα επιλέξει τα καλύτερα μεταξύ των έργων που θα κατατεθούν, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που συνοδεύουν τον Διαγωνισμό.

 

Τα έργα που θα επιλεγούν, θα ενταχθούν στην 4^ηΈντυπη Ανθολογία Ποίησης Νέων του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου «Για τον Μανόλη Αναγνωστάκη». Η Ανθολογία θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΣΠΕΚ – ΑΡΧΥΤΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ και θα διατίθεται διεθνώς κατόπιν παραγγελίας. Επιπλέον, η εν λόγω Ανθολογία καθώς και οι νέοι / νέες που τα έργα τους θα περιλαμβάνονται σ’ αυτήν θα προβληθούν σε Ελλάδα, Κύπρο, Ομογένεια μέσα από ειδική εκπομπή του Web RadioTV “Solomos” του Συνδέσμου ΣΠΕΚ, θα παρουσιαστούν στην Ψηφιακή Λέσχη Ανάγνωσης Δ.Α.Δ.Α. του ΣΠΕΚ, καθώς και στο Φεστιβάλ Βιβλίων του ΣΠΕΚ στη Θεσσαλονίκη.

 

Παράλληλα, ο 4ος Διαγωνισμός Ποίησης Νέων του ΣΠΕΚ, θα καλυφθεί επικοινωνιακά μέσα από συνεργαζόμενα ΜΜΕ, Social Media, τον διαδικτυακό κόμβο www.cultural-association.org, το ενημερωτικό δελτίο «ΩΡΕΣ» του ΣΠΕΚ και την ετήσια περιοδική έκδοση του ΣΠΕΚ «ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ».

 

Τέλος, δίνεται η δυνατότητα σε όλους ανεξαιρέτως τους νέους και τις νέες (ηλικίας 17-39 χρόνων) που θα συμμετέχουν στον 4ο Διαγωνισμό Ποίησης του Συνδέσμου ΣΠΕΚ, να δραστηριοποιηθούν στον ΣΠΕΚ και να ενταχθούν στην «ΠΤΕΡΥΓΑ: ΝΕΟΙ» του Συνδέσμου, να αρθρογραφούν και να επικοινωνούν θέματα ενδιαφέροντός τους, στην αντίστοιχη στήλη / σελίδα στον διαδικτυακό κόμβο www.cultural-association.org.

 

ΠΟΤΑΠΑ ΚΑΙ ΑΝΟΣΙΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
 
Των καιρών βολεμένοι των νομίμων παράνομοι
αρχοβάτες σε αίμα συνανθρώπων οι άνομοι
εκμαυλίζουν τα τίμια καιροχρόνων τα όσια
ξεφορτώνοντας φαύλα ποταπά και ανόσια.
 
Στις αυλές του ιδίου του εγώ του συμφέροντος
με μια ψεύδους σημαία θυρεό <ενδιαφέροντος>
δράτουν έργο αναφαίνουν τεχνητώς δυϊλίζονται
σε νερώνιες τέχνες εμφανώς συναυλίζονται.
 
Ζηλωτές αλλοφρόνων ιδεών και που γίνονται
εις εντρύφημα ζέον και οσμώδες αφήνονται
προσκυνούντες τα έρμα αγνωσίας τρισμέγιστα
και τα φαύλα ποιούντες έως άστρων παμμέγιστα.
 
Των αλόγων των ζώων κορωνίδες συνέχειας
εις ελλείπον τους πνεύμα και βαρβάρου ανέχειας
κερματόκτιστο χώμα και της γνώσης ευτέλεια
σε ύπαρξής τους εσχάτη αφελείας συντέλεια.

Αντιγραφές και Αναπλάσεις

Και καθώς βλεφάριζε η αναδρομάρισσα  μνήμη

σε νύχτας αναγνώσματα κι αντιγραφές της μέρας

κι ανάδευε λαθέματα, ισχυρισμούς και προσωπεία,

αποθυλάκωνε προσαρμογές, συμβιβασμούς και θέσεις ,

στιγμάτιζε ελαφρότητες, μετανιωμούς και ρήξεις

κι απέφευγε γυρίσματα, παραδοχές και υπερβάσεις

να είναι άρνηση η φυγή στο λάτρεμα των μύθων,

διακόνεμα και θέσπισμα η λύτρωση στη λήθη.

Σπονδή ζωής ο χρόνος και μνημόνευση αρχών,

τα όνειρα πρωτόφαντα στην έπαρση της δημιουργίας,

δοξαστικοί οι σχεδιασμοί στην ανάπλαση της συνήθειας,

να είναι της ιστορίας η δόμηση αξιακή και ακραιφνής

με πίστη και οράματα, της μίμησης αποδρομή κι ανάπλους,

οι σκέψεις συνομίλημα, ο λόγος και οι πράξεις κοινωνία

αγλάισμα της ύπαρξης κι απάνθισμα λειτουργίας,

να είναι το αύριο  στάθμισμα χρέους και κληρονομιά.

Μοναχικοί περπατητές σε πολυσύχναστους δρόμους,

σιωπηλοί συνοδοιπόροι σε άσκεπες και γκρίζες εποχές

πεζεύουμε τις μέρες μας στ' απόσκιο της αποχής

και πρόκριτοι μελετητές συμπράξεων και μαρτυριών,

στοιχειώνουμε το παρελθόν, ανιχνεύουμε το μέλλον

και στην επώδυνη μοναξιά της γνώσης και ομολογίας,

στρατεύουμε τη συνείδηση και το δόκιμο προβληματισμό,

την ιστορία κοινή να συντάξουμε με ήθος και σεβασμό.

Η ΝΙΚΗ / Κωστής Παλαμάς.

Εδώ στο ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο και ιερό
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα
απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

Στο χώμα ετούτο πάντα ανθούνε
κι έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί.

Εδώ στο ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο και ιερό
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα
απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,
τη Νίκη την παντοτινή
την είδα εμπρός μου να προβάλλει
με φορεσιά ολοφώτεινη.

    

ποίημα // Φωνή του Θείου Αίματος - πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη

Απορία / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                          

 

                      Ο σκοπός, λένε, τα μέσα πως αγιάζει,  

                           αλλ' εμένα πιο πολύ με νοιάζει από  

                           το  να φτάσω στο σκοπό που με τρομάζει  

                           τι 'ναι αυτό, που αγιάζει το σκοπό!  

 

                           Ποιος κινεί και ποιος λαδώνει το γρανάζι  

                           και γυρίζει της ζωής μου τον τροχό  

                           κι όσα λέει αν δεν κάνω με ρεκάζει,  

                           που δεν έχω το σκοπό αυτοσκοπό;   

 

                           Τι να πω εγώ για φράση του Οβιδίου  

                           ανερμήνευτη που μένει στους αιώνες  

                           και που πήρε χαρακτήρα εμποδίου,  

 

                           γιατί κάθισαν επάνω της οι σκόνες  

                           τόσων χρόνων; Γι αυτό κι έχασα την μπέσα,  

                           οι σκοποί πως αγιάζουνε τα μέσα!  

Μια πρώτη νίκη επί της Κορσικής / Αλέξιος Μάινας

Φωτογραφία παλιών παιδιών
με ξύλινα ξίφη
που τρέχουν από τη λίμνη προς τον φακό
και τον κέδρο
του κάδρου.

Πριν βγουν απ’ το κάδρο
κοιτούν προς το μέρος μας
και σηκώνουν στον αέρα
τα ξύλινα ξίφη τους
παίζοντας.

ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ( ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ ) / Σταυραετός / Β.Α

 

         

 

 

Λένε πως σε παλιό καιρό πάνω στην Αφροδίτη

ήτανε μία  ήπειρος τη λέγαν Αθηνά

σε πεδιάδες   πράσινο κυμάτιζε χορτάρι

περήφανα αλλού έστεκαν πανύψηλα βουνά

μα όπως νύχτα έπεσε στου Ουρανού τη ζήση

κι έγειρε πλάι ο Ουρανός ως να ξανά ξυπνήσει

κι η Αφροδίτη έχασε το πράσινο χορτάρι

τα καραβάνια τράβηξαν τότε κατά τον Άρη.

Κι είχανε γνώσεις  μέταλλα άπό Αριήλ  Μιράντες

από Ευρώπες Ιαπετούς Τιτάνες Καλιστώ

τα πιτσιρίκια φόραγαν παντέλονα τιράντες

σε Κρόνους  Δίες  έψαχναν κάποτε το σωστό

κι ακόμα μακρινότερα σε Τρίτωνες Νηρηίδες

με λευκοφόρους ιερείς και με σπανούς δρυίδες

μα έχει γυρίσματα ο καιρός

κι αλλάζοντας σκαλόπατα στου ουρανού τη σκάλα

στον Άρη  στήσαν κατοικιά κι αντίσκοινα μεγάλα

κι έκαναν τα πρέποντα και τούτα και τα άλλα.

Kι από τον πόντο τα νερά τα πήγαν στο παλάτι

ο Άτλας την ατμόσφαιρα κουβάλαγε στην πλάτη

από του Ολύμπου τα πευκά κόβαν και σανιδώναν

και μ’αεράκι απαλό τις θάλασσες οργώναν

Έτσι οι αιώνες διάβαιναν σε κειόν τον Ψηλορείτη.

Και διάλεγαν και συντροφιά ! Κορίτσι από σπίτι !

 

Μα πάρα εκπολιτίστηκαν

και σήκωσαν τη μύτη.

Συλλογικό ασυνείδητο π’ άλλαξε τον αστρόχρονο

κι έφερε τον κομμήτη.

 

Και πριν να γίνουν όλα αυτά  να ’ρθει η ενάντια ώρα

να ερημώσει που ’λαχε των Άρειων  η χώρα

βγήκαν  στην αρειόσφαιρα στους αστεροειδείς

και φόρτωσε στο σάκο του καθένας τους δυο τρείς

( Μικρό κομμάτι απ’ αυτούς και ισχυρό οξύ

αντίδραση  λεν έκανε σχεδόν πυρηνική )

Και τα φορτώσαν στους αετούς  ξαναγυρίσαν πάλι

επειδή  όμως έφτανε η ώρα η μεγάλη

γνώση και τέχνη παρελθόν τα κρύψαν σε κεφάλι

που κτίσαν ! Του πολιτισμού του Άρειου το μνήμα !

Και όποιος κάποτε εύρισκε  στο πρώτο του το βήμα

προβάλλαν ολογράμματα  του Αρη ζωής οι αιώνες

από τα πρώτα στα έσχατα  του Άρη οι εικόνες

κι έδειχνε την καταστροφή σ ’οθόνης κει την άκρη

και μία Άρεια κορασσιά  που στα λοξά ματάκια της

καυτό κυλούσε δάκρυ.

 

Κι όσοι απομείναν στους αετούς μπήκανε δίχως μπάντα

τον άρειο κόσμο χαιρετάν στην πίκρα τους για πάντα

και κατά δω ροβόλησαν στη μαγική Σελήνη

μουσείο των πολιτισμών της γης προαπελθόντων

και μνήμη βαθυχρόνιων των κύκλων παρελθόντων

που φωταυγεί την αστρική εφταπλάνητη γαλήνη

και απ’ τη Σελήνη εδώ στη γη  για να βρουν την ειρήνη.

Μείναν στα έγκατα βαθιά του Άρη κάτι λίγοι

του κάμπου του τεχνόλογου οι ακριβοί κολίγοι

και φτάσαν ως τα σήμερα... σε τεχνοφώτους θόλους

να σπέρνουν βρύα άρεια στους άρειους τους πόλους

Κι οι άλλοι κατηφόρισαν

κι ήρθαν στη γη κάποιαν αυγή.Σε αποφράδες μέρες

απ΄τον αέρα ρίχνοντας σπόρο από άρειες φτέρες.

Κύλησαν χρόνια και καιροί  οι γάστρες τους καπνίσαν

και τους απόδημους καυμούς στα πανηγύρια σβήσαν

γλέντησαν τυροκόμησαν έσπειραν κτίσαν πλήθι

κι έγειρε ο αρειόκοσμος μες τη γαλάζια λήθη

κι έτσι το ντόπιο παλιακό και το αστρικό το κράμα

της νιας ζωής φυτέψανε το απόρρητο το θάμα.

Μα ούτε κι αυτοί δεν ξέφυγαν από της γης το δρόμο

του εγωισμού τα δίκαια κι αλαζονείας νόμο

το άπληστο φιλοχρήματο  το φίλαρχο το πλάνο

το φλόγο φιλοπόλεμο σε οργή θυμό απάνω.

Και ο καθένας τους κοιτά όλο κοιτάει να πάρει

όπως και στα συντελικά  στα έσχατα του Άρη

κι άλλων θεών  ! Που μυθολόγημα πυροτεχνεί λαμψάντων

Κρόνων Διών και Ουρανών πάλαι ποτέ λαμψάντων.

Κι οι τεχνολόγοι μ’ άκμονες και σφύρες πυραυλίζουν

μ’ επιστητού πανούργημα τις φλόγες συνδαυλίζουν

την εντροπία της σιωπής νεφογαλάνου χρόνου

με ορασία του Αμώς και με δρεπάνι Κρόνου

κι αποζητά τ’ ανθρώπινο σοφίας κυβερνήτες

για ν’ αποδιώξουνε της γης ασοφοδρεπανίτες

και να κρατήσουν σταθερή του κόσμου την πορεία

να μην τελειώσει άδοξα -  όπως η πάλαι Άρεια -

 

και η γήινη ιστορία.

 

 

 

                                                                                 Β.Α.

 

 

 

 

                                                           

ποίημα // Το λιοντάρι και οι λαγοί - πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη

Χωρίς σώμα / Κωστούλα Μάκη

Στην πλατεία

κανένας καλπασμός αλόγων.

Δυο πελαργοί

περνούν αστραπιαία.

Χωρίς σώμα
θα γράψω πιο καλά
την ποίηση που σου αρέσει.
Εξακολουθητικά
τραγουδάς του Νείλου το τραγούδι,
ενώ εγώ εισχωρώ
στης πυραμίδας την καρδιά
μεστή από κατάρες.
Έτσι άυλα
θα αποδώσω
άψογα
με λέξεις
την τραχειοτομή
του χρόνου,
την πτώση
σκόνης αστρικής
σε χαράδρα απόκοσμη.

Στη λίμνη

σύμπτωση ιδανική

κοάζουν τα βατράχια.

Πήγαινε λίγο παραπέρα.

 

 

 

Μέχρι τον διπλανό μου / Αγγελόπουλος Γιώργος

Δεν βρίσκω αλλού τόση χαρά, όση στα ταξίδια.
Με κάθε ευκαιρία ν’ ανοίγω τα πανιά μου
και να ξεκινώ τη μακρινή πορεία
μέχρι τον διπλανό μου.
Μ’ ενθουσιασμό και με περιέργεια
να βγαίνω στ’ ανοιχτά τού μυαλού του
στον γλυκό κίνδυνο του αγνώστου του.
Αν χρειαστεί να ρίξω κι άγκυρα στο βυθό του.
Πώς αλλιώς θα μπορέσω να συλλέξω
ένα γεμάτο νόημα χαμόγελό του
ένα τρυφερό του βλέμμα
λίγες λέξεις του, που να ξεχειλίζουν
όνειρο, απελπισία κι αλήθεια.

Νυχτερινά βαλς / Αγγελόπουλος Γιώργος

Άνοιγε το ραδιόφωνο στην ίδια πάντα συχνότητα.
Ήταν ένας σταθμός που είχε κλείσει πολλά χρόνια τώρα,
παρ’ όλα αυτά δεν μετακινούσε τη βελόνα.
Ένας ήχος από σβησμένη μουσική απλωνόταν στο χώρο,
ένας ήχος σταθερός, ενοχλητικός,
σαν την απεγνωσμένη φωνή μιας ανάμνησης
που γυρεύει ματαιωμένες λέξεις.
Έπειτα έκλεινε την κουρτίνα
κι ίσα που φαινότανε απ’ έξω
η μορφή ενός ανθρώπου που χόρευε βαλς.

Του φεγγαριού / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                    

 

                             Απόψε το φεγγάρι σα δρεπάνι  

                             βγήκε στον ουρανό για να φωτίσει,  

                             ή μήπως βγήκε κάτι να θερίσει,  

                             που στου φωτός του είδε τη στεφάνη;  

 

                             Τι απ’ τα δυο να θέλει για να κάνει;  

                             Γεμίζει; Μήπως πάει για να σβήσει;  

                             Κάνει ό,τι το διέταξε η φύση  

                             κι απόψε θα σας βγάλω απ’ την πλάνη!  

 

                             Αν είναι στα δεξιά του στρογγυλό,  

                             είναι πάνω στης «Γέμισης» τη φάση  

                             κι αν είναι αριστερά είναι στη «Χάση»  

 

                             κι έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο τον απλό,  

                             μάθαμε κάθε μυστικό εκείνου,  

                             προτού να μπει στη φάση «Πανσελήνου!»  

 

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Μητέρα Βλαχερνίτισσα κοντά Σου είμαι απόψε
και είτε είσαι στη Βενετιά
είτε στο Άγιον όρος
οδίτης και ταξιδευτής
μοναχικός πραματευτής Αγάπης Σου οδοιπόρος
μες σε καιρούς που τα τειχιά
που στάθηκες στην Πόλη
γίναν στοιχειά
ζηλόφθονου τα γκρέμισε το βόλι.
Θυμάσαι πως σ’ αγνάντευε το άπιστο το γένος
στα τείχη πάνω
που ύψωσες το τίμιο σου χέρι
και τ’ ουρανού κάθε χρυσό το προσκυνούσε αστέρι
και από κάτω αλαλαγμοί που σιώπησαν στο βράδυ
κι είχαν σκοτάδι
οι αλλόφυλοι μες την ψυχή
κι η φύση είχε σκοτάδι.
Κι έφυγαν !
Τα επινίκια άρχισαν  χαράς τα σαλπιγκτήρια
με μιά φωνή
Κλήρος Λαός και Βασιλιάς
σε επίγειο ουρανόχαρμα αρχίσανε να ψάλλουν
τη Υπερμάχω Στρατηγώ
τα Θεία Νικητήρια.
Μα αλαζονεύει το θνητό
και λησμοσύνη ρίχνει σ’ ότι καλό και ιερό
και μαύρη πέτρα ρίχνει
κι όλο στ’αχάριστα εντρυφά
και στα ψυχοφθαρμένα
φτάσαμε δες το σήμερα ! Σε χρόνια προδομένα.
 
Και στην εικόνα σου μπροστά  με μάτι θολωμένο
έρχομαι απόψε  Δέσποινα και Ξέρεις
 
τι προσμένω.
Έσωσε ο άσωτος καιρός
πλήρωμα ήρθε του χρόνου
η αιματόβαφη ψυχή του Μάη και του Πόνου
ν ’αναγαλιάσει
σε παλιό ακάθιστο τραγούδι
εκεί που σαβανώθηκε μαζί με το λουλούδι
παρθένα νιος και άρχοντας
καλογριά και δούλα
κι αγκαλιασμένη αγγελική απτέρυγη ψυχούλα
Σχολών Πρωτοδομέστιχος
κελιώτης και κελάρης
σαν μπήκε τάχα εκδικητής αβύσσου
ο μακελάρης της ΄Αγαρ
σαθρογέννημα του άδη αρχοντάρης.
Κι αφού τον ύμνο Δέσποινα
μεσ’ την καρδιά μου κλείσω με ένα δάκρυ καρδιακό
τον κόσμο αυτόν ν’ αφήσω
να πάω τ’ αψήλου
Σίρμιου στρατιώτες ν’ ανταμώσω
ουλαμαγούς Αμηδινής και Αμόριου να ενώσω
Δανούβιου κεντυρίωνες Χερσώνας λογχοφόρους
βαράγκους και κατάφρακτους  βανδοσημαιοφόρους
και με Τουρμάχες Στρατηγούς στο Δάρας στο Χαλέπι
κει που του Γέροντα ασκητή το άγιο μάτι βλέπει
τα στίφη τα αχόρταγα σ’ αρπάγματα αδικίας
και το κοκκίνισμα της γης
σε λαύρα ολονυκτίας !
Πικρών αιώνων τη σιωπή !
Τρισάγιο ν’ αντιτάξω τον Ύμνο Παντοκράτορα
κι ύστερα
δρόμο μοναξό 
μες τ’ άστρα να χαράξω
και στην Αυλή την Πατρική για πάντα να πετάξω.
 
                                                                        Β.Α.