Καίτη Κουμανίδου (μικρή αναφορά)

Η Καίτη Κουμανίδου είναι Ελληνίδα Ποιήτρια

Έργα της: 

(2018)	Οι δύο όψεις του φεγγαριού, Όστρια Βιβλίο
(2018)	Οι ένοχοι της γης, Όστρια Βιβλίο
(2017)	Αμφίδρομος καθρέφτης, ΑΩ Εκδόσεις

«Αμφίδρομος Καθρέφτης» της Καίτης Κουμανίδου

Εγώ, η Σελήνη

η βασίλισσα της μαβιάς νύχτας

το άλλοθι της ζωής.

...

νύχτα χωρίς φεγγάρι

φεγγάρι που θωπεύει

χωρίς φεγγάρια σκυθρωπά 

και νοσταλγίες που πληγώνουν

ξάστερη νύχτα 

του μισοφέγγαρου ψίθυρος

οι άνθρωποι δεν είναι για πέταμα 

… 

θα γίνουν αγκάθια 

θα ματώσουν το φεγγάρι 

θα ματώσουν κι εσένα

δακρύζει το φεγγάρι

μοναχικός περίπατος έγινες 

στου φεγγαριού τη χάση

έλα μαζί μου απόψε 

ώσπου να πετάξει το σώμα σου 

στον αφρό του φεγγαριού.

...

τ’ απόμακρα χάη ομορφοντύνω

με ευοσμία γιασεμιού

γιασεμιά και κρίνα άνθισαν

φλυαρία των γιασεμιών

ν’ ανθίσουν στις καρδιές μας

τ’ αγιόκλημα το γιασεμί

το γιασεμί με τ’ αγιόκλημα

τρυφερά συνομιλούν

γλυκιά βραδιά τ’ Απρίλη ήταν 

…

των γιασεμιών και κρίνων γενέθλια ώρα.

...

Λουλούδια

λουλούδια ανοιξιάτικα ποθώντας

τα λουλούδια υψώνουν τα κορμιά τους

αγριολούλουδα

νεκρά αγριολούλουδα φυτρώνουν 

στης οδύνης τα συντρίμμια

τριανταφυλλιές

δακρυσμένες τριανταφυλλιές

ανεμώνες

ξανθές ελπίδες χάρισε 

με κόκκινεςανεμώνες

οι ανάσες ανεμώνες

δυόσμος και βασιλικός

η ανάσα σου 

βασιλικός και δυόσμος

ιτιές

γυμνές κλαίνε οι ιτιές

...

ν’ ανθοβολήσουνε οι κερασιές

νιώσε τ’ αγιόκλημα

τις κερασιές ν’ ανθίσουν μέσα σου

Στις κερασιές κρέμασα τις ελπίδες μου

ν’ αχρηστεύσω το μοιραίο

στην εξοχή της καρδιάς να δεχθώ

τα μυστικά του Κόσμου

και άλλοτε κυπαρίσσια

κρατούν συντροφιά

στα μαύρα κυπαρίσσια

κονιορτός από σκόνη στον αέρα θα γίνουμε

χώμα να πατούν τα κυπαρίσσια

μόνο τα μαύρα ψήλωσαν

κυπαρίσσια

...

Είναι φορές που ακούω την καλοσύνη σου
κι άλλες στιγμές
τα καλοκαίρια σου ακούω
να τραγουδούν
για εσένα που στερούμαι
στου αδέξιου χρόνου το κύλισμα.

Απώλεσα την παρατήρηση του Ντέμη Κωνσταντινίδη

Κάτεργα του Γρηγόρη Σακαλή

Στα σύγχρονα κάτεργα

ο άνθρωπος ξανασταυρώνεται

περνάει του Χριστού τα πάθη

στον εικοστό πρώτο αιώνα

θαρρείς δεν πέρασαν

χιλιάδες χρόνια

οι φυλακές

τα ψυχιατρεία

τα στρατόπεδα

κι άλλα πολλά

που όλοι τα ξέρουμε

μα δεν τα σκεφτόμαστε

γιατί δεν μας αφορούν

έτσι είναι ο σύγχρονος άνθρωπος

δεν με αφορά

άρα δεν υπάρχει

μα είναι τόσο εύκολο

να βρεθείς εκεί μέσα

στην τρέλα ή αλλού

που αν το καταλαβαίναμε

θα μας κόβονταν το γέλιο

και η διάθεση για χιούμορ

σ΄ αυτά τα κάτεργα

η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

καταρρακώνεται

και ο πολιτισμός μας

καταργείται ολότελα.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΙ ΕΓΩ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Σε άνιση μάχη ο χρόνος κι εγώ.
Χώμα, σκόνη με σκορπίζει.
Σε εύθραυστες διαβάσεις με ξεγελά.
Απατηλά όνειρα, απατηλά φεγγάρια
έρχονται, φεύγουν, πάλι έρχονται.
«Μια μέρα θα ηττηθείς!»
Οι μικρές χαρές σταλαγματιές βροχής
στα κουρασμένα χέρια μου.
Χρόνε, με αγκαλιάζεις, με πόση σκληρότητα!
Ασφυκτιά η ψυχή μου.
Ο χάρτης των αναμνήσεων ψέματα μικρά.
Με προστάτευαν από πλήθος δακρύων.
Σε ξέφρενο χορό, σε μάταιο αγώνα
ο χρόνος κι εγώ.
Αμείλικτα ακροβατώ.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα: Ένα (1) ποίημα και ένα (1) πεζό

Η ΠΡΟΒΑ

Στον θίασο που έκανε πρόβα για τη θεατρική παράσταση

ο σκηνοθέτης συχνά επαναλάμβανε

στους ηθοποιούς του:

"Άμεσα βγάλτε έξω τον πυρήνα των συναισθημάτων,

άμεσα εκτεθείτε".

Σκέπτομαι:

Ό,τι εξουθενωτικά ζητάει και η ποίηση,

τον απόκρυφο εαυτό σου να εκθέτεις,

μέχρις εσχάτων.

( "Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων" εκδ. Σαιξπηρικόν)

**

ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΗΡΩΩΝ

Στολίδι στους τοίχους της σχολικής αίθουσας ήταν μεγάλα, έγχρωμα, πορτρέτα ηρώων της Επανάστασης. Ήμουν στην πρώτη Δημοτικού και για μένα το σχολείο

ήταν ένα μαρτύριο. Από πρόβλημα υγείας δεν είχα πάει στο νηπιαγωγείο και η προσαρμογή μου πρώτη φορά σε σχολική τάξη ήταν φοβερά δύσκολη. Σαν να έπεφτα με αλεξίπτωτο στο πιο αφιλόξενο μέρος. Τα περισσότερα παιδιά είχαν άνεση, καθώς είχαν έρθει προετοιμασμένα.. Ένιωθα μπλοκαρισμένη και μόνη. Το χειρότερο από όλα ήταν η ακατάλληλη δασκάλα. Μεγάλη στην ηλικία, αυταρχική, βλοσυρή, ανίδεη από σωστή παιδαγωγική συμπεριφορά. Με πρόσβαλε εξευτελιστικά ενώπιον όλης της τάξης όταν έκανα κάποιο λάθος. Το όνομά της ήταν Αρίστη, όμως στα μάτια μου ήταν ένα φόβητρο, ένας δυνάστης.

Εκείνα τα πορτρέτα πάνω στους τοίχους, του Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσου, Υψηλάντη, Καραϊσκάκη, Μπουμπουλίνας και Κανάρη, μέσα στη δυστυχία μου ακτινοβολούσαν ομορφιά κι αυτοπεποίθηση Εξέπεμπαν γαλήνη και σιγουριά για την επιτυχία μετά από επίμονους αγώνες. Η λάμψη τους εισχωρούσε βαθιά μέσα μου. Το τραύμα θέλει παρηγοριά, και στο δικό μου τραύμα εκείνα τα πορτρέτα έστελναν μια υπόσχεση: ότι τελικά και οι δυνάστες θρυμματίζονται κι εξαφανίζονται από μπροστά μας.

Γρηγορία Πελεκούδα: Δύο (2) ποιήματα

Το τελευταίο ταγκό

Κάτι τέτοιες νύχτες
μ΄ένα ποτήρι κενό
μες στους καπνούς
και στη μιζέρια
λες και τα πατήματα
σέρνουν τα άχραντα
όνειρα,
με στοχασμό αναπολούσε
το άλλο του μισό,
τα χέρια του απλώνει
στην αγκαλιά του
να βρεθεί.

Το πάθος δεν τελειώνει εδώ
σκεφτότανε,
κάτι τέτοιες νύχτες
σε πυρπολούν τα όνειρα
σκαρώνοντας σενάρια,
ποιος θα τολμήσει πρώτος
να παραβιάσει τα σύνορα
στο πέρασμα του χρόνου
οι θύμισες το εφικτό
και το ανέφικτο μια τους
ένωνε μια τους χώριζε
και στου πάθος την ανακύκλωση
κάτι του διέφευγε,
όταν μιλούσαν μόνο
με τα μάτια.

**

Το ατέλειωτο παραμύθι

Του έδωσε την καρδιά της
του έδωσε την αγάπη της
το φως της,
γιατί τον αγάπησε βαθιά
κι απέραντα,
ίσως γιατί την μεθούσαν
οι γαλάζιοι μενεξέδες
του αγρού,
ίσως , γιατί οι μοναχικές
νύχτες ήταν ατέλειωτες
μακριά του,
κι ενώ το κύμα έσπαζε
στα πόδια τους γύρισε
και κοίταξε τρυφερά
τα γαλανά μάτια του
και η ψυχή της μυστικός
κωδωνοκρούστης
σήμαινε τις καμπάνες
του όρθρου.
στο γλυκύτατο όραμα
των ουρανίων γάμων.

Μαζί για πάντα

ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ / Ζωχιού Λυγερή

Να βάλω τα καλά μου

σε τούτο το υπόγειο

Ν' ανέβω τα σκαλιά

με δρασκελιές

Να βγω στο δρόμο

Εκεί που μαίνεται φτιασιδομένη η ευτέλεια

και ζητιανεύει λειψή η χαρά

Στις διαδρομές του

το γραμμένο μου να χάνεται

και η ματιά να ξαναγράφεται

απ' την αρχή

Ανιχνεύοντας με τα ρουθούνια

την έξοδο προς την θάλασσα 

Πίνακας: Λυγερή Ζωχιού

Να γίνεσαι άνεμος / Κουφογάζου Φωτεινή

Νωρίς σωριάστηκαν στην γη τα όνειρά σου.
Ποτάμι κόκκινο, αιμάτινη χαρακιά
της πορείας, που ο άνθρωπος
τράβηξε κατά τον άνθρωπο,
τώρα τα παρασέρνει.

Ήταν άδικο, για το δίκιο σου να καρτεράς
ανέμους άλλους να φυσήξουν.
Έπρεπε εσύ, να γίνεις ο άνεμος
που όλα τ'αγγίζει, οσμίζεται,βλέπει, δροσίζει.
Αόρατος, ασώματος, πολύξερος,
δίκαιος, φλεγόμενος, πονετικός,
στους δρόμους που όλοι βαδίζουν,
κατά της μοναξιάς τους δρόμους,
εκεί που όλοι θα συναντηθούμε.

Μη λες :-Νωρίς φεύγω ή αργά.
Άχρονα το μάνταλο της γης
κρούουν οι βροτοί να επιστρέψουν.
Άχρονα το χώμα υψώνεται,
φλέγεται, επιστρέφει στο χώμα,
καθώς της λεύκας τα φύλλα ψιθυρίζουν:
-Έρχου άνεμε!

Το ατέλειωτο παραμύθι / Γρηγορία Πελεκούδα

Του έδωσε την καρδιά της
του έδωσε την αγάπη της
το φως της,
γιατί τον αγάπησε βαθιά
κι απέραντα,
ίσως γιατί την μεθούσαν
οι γαλάζιοι μενεξέδες
του αγρού,
ίσως , γιατί οι μοναχικές
νύχτες ήταν ατέλειωτες
μακριά του,
κι ενώ το κύμα έσπαζε
στα πόδια τους γύρισε
και κοίταξε τρυφερά
τα γαλανά μάτια του
και η ψυχή της μυστικός
κωδωνοκρούστης
σήμαινε τις καμπάνες
του όρθρου.
στο γλυκύτατο όραμα
των ουρανίων γάμων.

Μαζί για πάντα

Φεγγαροπερπάτημα δίχως μουσική / Κική Ματέρη

Φεγγαροπερπάτημα δίχως μουσική

Ποιά βουβή χρειά σε συνοδεύει 

Μία επιστροφή αμούστακων παιδιών

Λίγο σκόνη από μάρμαρο στην ιστορία

Ποιός σου ε ιπε ότι ο στίχος αγκαλιάζει

Ποιά μελωδική φωνή εξιστορεί

Ποιά φωνή κάνει τις λέξεις να ηχούν σαν κραυγή

Φεγγαροπερπάτημα δίχως μουσική

Αυλές νεκροταφεία / Κική Ματέρη

Ξυρίζει ο αγέρας
Κορφές πενθιμων κυπαρισσιών
Λυγάνε ευλαβικά

Ζούνε ακόμα σε αυλές νεκροταφεία

Μαστίγια στην σειρά
Μουρμουρητο πόνου
Ας φαίνεται σαν χορός

Οι φυλλωσιές τσουζουν τα γυμνά σώματα

Κλείσε τα παραθυρόφυλλα
Θλίψου
Είναι σκοτάδι πια

Χρόνια και στιγμές χαθήκανε

Κική Ματέρη (μικρή αναφορά)

Η Κική Ματέρη γεννήθηκε στις 31-5-79. Κατάγεται από το Ελευθεροχώρι και το Φελλίον Γρεβενων. Διαμένει στη Πτολεμαιδα. Έχει φοιτήσει στη τμήμα εμπορίας και προώθησης προϊόντων αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Ασχολείται με την ποίηση . 

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ / Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια
να 'ναι ωραία
αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.
Η πείρα είναι τώρα
το μόνο σώμα των ποιημάτων
κι όσο η πείρα πλουταίνει
τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.
Πονάν τα γόνατά μου
και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,
μόνο τις έμπειρες πληγές μου
μπορώ να της χαρίσω.
Τα επίθετα μαράθηκαν

μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.
Όμως πάντα θα την υπηρετώ
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Η ανορεξία της ύπαρξης / Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά

κοιτάω με λαχτάρα

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται

στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή

στο στροβίλισμα του κόσμου

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη

παράξενη συμμετοχή∙

αγωνία με πιάνει ξαφνικά

για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη

σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο

που μουσκεμένο στο αίμα

σκεπάζει μύθους και θεούς

αιώνια αναγεννιέται

και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

"Η ανορεξία της ύπαρξης", 2011

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ - Βιογραφία

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και απεβίωσε στις 21 Ιαν 2020.
Σπούδασε στην Αθήνα, στη Νότια Γαλλία και Ελβετία (Πανεπιστήμιο Γενεύης).
Είναι Διπλωματούχος της Σχολής Μεταφραστών και Διερμηνέων (αγγλικά,
γαλλικά, ρωσικά).
Πρωτοδημοσίευσε στην Καινούργια Εποχή το 1956.
Άρθρα και δοκίμια για την ελληνική ποίηση και τη μετάφραση της ποίησης
έχει δημοσιεύσει σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το 1962 τιμήθηκε με το Α´ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix HENSCH).
Το 1985 τιμήθηκε με το Β´ Κρατικό Βραβείο Ποίησης.
Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ
και Καναδά (Harvard, Cornell, Daztmouth, N.Y. State, Princeton, Columbia κ.α.)
Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών).
Έργα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες και ποιήματά της
βρίσκονται σε πολλές ανθολογίες σε όλο τον κόσμο.


Βιβλία της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρούκ

1. Λύκοι και σύννεφα. Αθήνα, Ζάρβανος, 1963. Σελ. 94
2. Ποιήματα '63 - '69. Αθήνα, Ερμείας, 1971. Σελ. 80
3. Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό. Αθήνα, Ερμής, 1974.
4. Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης. Θεσσαλονίκη, Εγνατία /Τραμ, 1977.
5. Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας. Αθήνα, Κέδρος, 1978, 1987. Σελ. 84
6. Ενάντιος έρωτας. Αθήνα, Κέδρος, 1982. Σελ. 56
7. Οι μνηστήρες.(Β´ Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1985) Αθήνα, Κέδρος, 1984. Σελ. 72
8. Όταν το σώμα (Επιλογή 1963-1988). Αθήνα, Ύψιλον, 1988.
9. Επίλογος αέρας. Αθήνα, Κέδρος, 1990.
10. Άδεια φύση. Αθήνα, Κέδρος, 1993.
11. Λυπιού. Αθήνα, Νέο Επίπεδο/ Χειροκίνητο, 1995.
12. Ωραία έρημος η σάρκα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1996.

Συγκεντρωτικές εκδόσεις

1. Ποιήματα (1963-1977). Αθήνα, Καστανιώτης, 1997. Σελ.: 232 ISBN: 960-03-1782-8
2. Ποιήματα (1978-1985). Αθήνα, Καστανιώτης, 1998. Σελ. 168. ISBN: 960-03-2078-0
3. Ποιήματα (1986-1996). Αθήνα, Καστανιώτης, 1999. Σελ. 184. ISBN: 960-03-2418-2.


Μεταφράσεις έργων της:

Ά In English:

1. The Body is the Victory and the defeat of dreams, Wire Press, San Francisco, 1975.
2. Beings and things on their own, New York, 1986.
3. From Purple into night, Shoestring Press, 1997.

Ά In French:

1. Ανθολογίες: Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης (Anthologie de la poesie Grecque Contemporaine) 1945-2000, Εκδόσεις Gallimard, 2000. ISBN: 2-041 253-9.
2. Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση (Poesie Grecque Contemporaine), Πρόλογος Β. Βασιλικός, Εκδόσεις AUTRES TEMPS 2000.
3. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΕΣΜΟΣ στις 16 Μαρτίου 2001, επιλογή των ποιημάτων της Κατερίνας Αγγελάκη- Ρουκ σε μετάφραση Βόλκοβιτς.

Ά In German:

1. Λογοτεχνικά Περιοδικά:
- Neue Sirene: Αρ. 7 (1997) [Σελ. 96-113].
- Νeue Sirene: Αρ. 13 (2000)
- Akzente: Αρ. 6 (1998) [Σελ. 529-533]

2. Ανθολογίες (Νεοελληνικής Ποίησης, Επιλογή-μετάφραση Dadi Sideri-Speek)
a) Εκδόσεις ROMIOSINI, 1993
b) Εκδόσεις ROMIOSINI, 1999*

(* O τίτλος αυτής της Ανθολογίας είναι στίχος της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Unter dem Gewicht der Worter = Κι έσβηνα κάτω από το βάρος της λέξης).

Ά Ιn Dutch:

1. Ανθολογία
- Een Glanzende Fiets. Vijftien gesprekken over de Nieuwgriekse literatuur.
Andriette M. Stathi - Schoovel. Amsterdam, Het Griekse Eiland, 1998.
pp. 224. ISBN: 90-72811-05-04.



Μεταφράσεις της Κ. Αγγελάκη-Ρουκ στα ελληνικά

1. Ντύλαν Τόμας, Κάτω από το γαλατόδασος, Ερμείας, 1973.
2. Αντρέι Βοζνισιένσκι, Ποιήματα, (Επιλογή, μτφρ. από ρώσικα), Μπουκουμάνης, 1974.
3. Σύγχρονοι Αμερικανοί Ποιητές, Ύψιλον, 1983.
4. Γουίλλιαμ Σαίξπηρ, Το ημέρωμα της στρίγγλας, (Θέατρο Ευαγγελάτου), 1988.
5. Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, Πως φτιάχνονται τα ποιήματα (δοκίμιο και ποιήματα μτφρ, από ρωσικά). Ύψιλον, 1988.
6. Σέιμους Χήνυ, Τα ποιήματα του βάλτου, Καστανιώτης, 1996.
7. Σύλβια Πλαθ, Το κουστούμι δε με μέλει, Πατάκης, 1996.
8. Ζακ Λακαρριέρ. Τα παιδικά χρόνια του Ίκαρου, Πατάκης, 1997.
9. Λερμόντοφ, Ένας Ήρωας του καιρού μας, (μτφρ. από τα ρωσικά), Καστανιώτης 1998.
10. Α. Πούσκιν, Ευγένιος Ονεγκίν, (μυθιστόρημα σε στίχο), (μτφρ. από τα ρωσικά), Καστανιώτης, 1999.

Επιβίωση / Ρίτσα Μασούρα

Ποτέ δεν είχα χρόνο για το θάνατο

Ακόμη και τότε που βγήκες

τόσο βιαστικά απ’ τη ζωή μου.

Ένα τροχαίο έφταιξε,

σαν τα δεκάδες

που συμβαίνουν κάθε μήνα.

Ακόμη κι όταν η μητέρα

ξέφυγε μέσα απ’ τα χέρια μου

Το μέλλον / Ρίτσα Μασούρα

Σου μιλώ
Λες και μιλώ σε νεκρούς

Με φωνή λιγωμένη απ’ την άγνοια της αβύσσου.

Μπροστά σε τάφους

Με τα σώματα μυρωμένα νωρίς.

Σου μιλώ
Λες και μιλώ σε ζωντανούς,

Με φωνή τσακισμένη απ’ το φόβο των άλλων

Μπροστά σε επαύλεις

Με τα κορμιά πεταμένα σε κάδους.

Σου μιλώ.

ζυγίζω τη σχέση μου ανάμεσα σε ζώντες και νεκρούς

κι αποφασίζω μόνη για το μέλλον.

Ρίτσα Μασούρα (μικρή αναφορά)

Η Ρίτσα Μασούρα γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της Νομικής Αθηνών και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει πάρει συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες του ευρωπαϊκού χώρου, όπως ο Ζισκάρ Ντ Εστέν, ο Λωράν Φαμπιούς, ο Αλαίν Ζυπέ η Αρβελέρ κ.α, κι έχει διδάξει ΜΜΕ και Κοινωνική Πραγματικότητα στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Αγίας Παρασκευής και στη Βιβλιοθήκη Αι. Λασκαρίδη στον Πειραιά.  

Χρήστος Αναγνωστόπουλος (μικρή αναφορά)

Ο Χρήστος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και Παιδαγωγικά στη Μαράσλειο Ακαδημία. Πρώτη του ποιητική εμφάνιση με δημοσίευση το 1983 (περιοδικό Ερουρέμ, αρ. 2). 

Ποιητικές συλλογές

α. Το 1984 κυκλοφόρησε το πρώτο του ποιητικό βιβλίο "Λόγια παραμονής που έγραφα (στην Αλίκη)" (ποίηση, Δόμος 1984). 
β. 1989: "Η απόλυτη σιωπή όταν το χιόνι δολοφονούσε τον κήπο" (ποίηση, Δόμος 1989), 
γ. 1996: "Ιστορίες της σιγανής βροχής" (ποιητικοί μύθοι, Καστανιώτης 1996), 
δ. "Η σιωπηρή αναχώρηση των εσπερινών μουσικών" (ποίηση, Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών 2001), 
ε. "Αργία" (ποίηση, Πλανόδιον 2010).
στ. Ένα παιδί λευκαίνει τα ποίμνια (2013)
ζ.Μπορεί και το ποτάμι να μην συναντηθεί ποτέ με τον περίπατό σου (2016)

ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

 Του  έδωσε το χέρι της
και κράτησε στη χούφτα του
της ζωής το λάμπρισμα
και την αιωνιότητα του χρόνου.
Στόχασμα ανερώτητο η επαφή
κι ανείπωτο κάλεσμα η σιωπή.

Την κοίταξε στα μάτια
και είδε στο βλέμμα της
σκίρτημα καρδιάς κι αδημονία
και της ψυχής την αγιογραφία.
Προσκύνημα ιερό η ομολογία,
ακολουθία η μύηση και τ’ όνειρο λατρεία.

Το σάστισμα, συνεσταλμένος λόγος
και η απόκριση ευφρόσυνη μελωδία
για το λευτέρωμα του δισταγμού
και τη λύτρωση του πειρασμού.
Μνήμη αυριανή τ’ απάντημα
κι η ταύτιση περίσσευμα ευτυχίας.

Το ρίγος, θάρρητα του  κορμιού
 και το φιλί η ευψυχία
στην αποζήτηση τ’ απόκοσμου
στη μοιρασιά και το ξόδι.
Κρησφύγετο οι αυλές της γης
και οι αύρες της ερωτικό δοξάρι.

          

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ: ένα άγνωστο ποίημά του

Αγαπάω ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.

Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ άσπρο φτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούργια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω

αγαπάω, και θα ‘θελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα,

αγαπάω σε τούτο τον κόσμο – ότι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα.

Το ποίημα ”Αγαπάω” γράφτηκε από τον ποιητή Νίκο Καββαδία σε ηλικία 18 ετών και δεν έχει δημοσιευτεί στις ποιητικές του συλλογές.

Αναρτήθηκε από awakengr.com

~ Άδηλοι καιροί ~ Γιώργος Ελ. Καραγιάννης

Η μέρα μια σκηνή
που κλείνει απαλά τις κουρτίνες της
με τους ηθοποιούς ν’ αποχώρησαν
ευχαριστημένοι.

Το έργο τέλειωσε
και δεν λυπάσαι πια
που μια μελαγχολία απλώνεται.

Ίσα ίσα μέσα σου κάτι σ’ ανάβει
κάτι σε συνεπαίρνει
γιατί τα πουλιά
που στάθηκαν στο φράκτη του λιμανιού
με ντεκόρ τα ροζ συννεφάκια
διατηρούν ακμαία την ελπίδα
πως το αύριο κάτι όμορφο θα φέρει.
Αλλά κανείς δεν ξέρει
πότε θα ζωντανέψει
πότε θ’ ανοίξει τα φτερά.

Άδηλοι οι καιροί
με βουβά τα συναισθήματα
κι αλλοπαρμένοι.

(Από «Της Ζωής μου Το Χρώμα», Εκδόσεις Αρισταρέτη, 2017)

.Οι μουσικές των άστρων / Γρηγορία Πελεκούδα

Οι νότες διατρέχουν στο χρόνο
ακροπατώντας στις ίνες της γλώσσας
η κάθε νότα δίνει αίσθημα στη φωνή
και το τοπίο αλλάζει μορφή
πολύχρωμοι άνθρωποι μοιάζουν
θαμώνες στάσιμης πραγματικότητας
ακούν τη μελωδία στο ρελαντί
της μουσικής και στο βάθος
ένας παλιάτσος να πηδά σαν κανίβαλος
τραγουδώντας, είμαστε ακόμα ζωντανοί
είμαστε οι λάμψεις όταν το φως γεννιέται
στην αναλαμπή των άστρων.

Νίκος Καβαδίας: Πέντε (5) Ποιήματα

Αντινομία

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές
στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει
Θαλασσοκόρη του βυθού χίλιες οργιές
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι

Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε κι εξανεμίστηκε το αλάτι
μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεργιανό το γητευτή τον απελάτη

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί
θα μείνει ο ναύτης να μετρά τ' άσπρο χαλίκι

**

Αριάδνη στη Νάξο

Με το καράβι του Θησέα
σ’ αφήσαμε στη Νάξο γυμνή,
μ’ ένα στα πόδια σου
θαλασσινό σκουτί. 

Σε ποιες σπηλιές εκρύφθηκες
και πώς να σε φωνάξω,
κουστάρω κι’ όλο με τραβάει
μακρυά το γκαραντί.

***

Γράμμα ενός αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε
και τ' άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος
μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει

Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα
κι αν τύχει ν' απαντήσεις την Ελένη
πως μ' ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει

Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα
μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις
δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση
μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

****

Έχω μιά πίπα

Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ' εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη.

Και μου 'πε αυτός πως μια φορά του την επούλησε ένας,
στην Αλεξάντρεια, έμπορος ναρκωτικών, Αράπης,
και στον Αράπη - λέει - αυτόν, την είχε δώσει κάποια,
σε κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα της αγάπης.

Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες,
ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω,
κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει,
κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο.

Και πότε μια ψηλή, ο καπνός, γυναίκα σχηματίζει,
πότε ένα πόρτο ξενικό πολύ και μακρυσμένο.
Και βλέπω μες στους δρόμους του τους κρύους και βραδιασμένους
να περπατά έναν ύποπτο Αράπη μεθυσμένο.

Και βλέπω πάλι, άλλες φορές, μια γρήγορη γαλέρα
με τα πανιά της ανοιχτά στο αβέβαιο να αρμενίζει
κι απάνω στο μπαστούνι της να κάθεται ένας ναύτης,
να 'χει μια πίπα - όπως αυτήν εγώ - και να καπνίζει.

Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.
Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Σκέφτομαι: "Θα 'ναι μαγική". Μα πάλι λέω: μη φταίει
ο εγγλέζικος βαρύς καπνός και η νευρασθένειά μου;

*****

Καφάρ

Να ζείς στην ίδια πολιτεία παντοτινά
και να 'χεις των αναχωρήσεων τη μανία,
μα φεύγοντας απ' το γραφείο τα βραδινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία.
Αλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό,
μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα,
είναι το ίδιο πια να μένεις στην Ελλάδα
με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po.
Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν,
μες στα ποστάλια πλήττεις βλέποντας τουρίστες,
το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν
είν' ένα πράγμα που σκοτώνει τους αρτίστες.
Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,
θαυμάσαμε πολλές φορές το Βόρειο Σέλας
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλλας.
Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί,
αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες,
που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες,
καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty.
Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή,
κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι,
έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη
και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί.
Η αυτοκτονία, προνόμιο πια στα θηλυκά -
κάποτε κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη.
Πεθαίνεις πιο σιγά με τα ναρκωτικά,
μα τελευταία κι αυτά τάχουν νοθέψει.