Παρουσίαση των βιβλίων του Γιώργου Δουατζή "Ο Μουσουργός" “Τα Κάτοπτρα”

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Οι Εκδόσεις Στίξις και το Polis Art Cafe

σας προσκαλούν

στην παρουσίαση των βιβλίων του Γιώργου Δουατζή

"Ο Μουσουργός" “Τα Κάτοπτρα”

την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 20:00

στο Polis Art Cafe, αίθριο Στοάς Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5, 10564 Αθήνα

Θα μιλήσουν:

Για τον Μουσουργό η Πέπη Ρηγοπούλου ομότιμη καθηγήτρια ΕΚΠΑ

Για τα Κάτοπτρα ο Μάριος Μπέγζος πανεπιστημιακός δάσκαλος φιλοσοφίας

Αποσπάσματα από τα βιβλία θα διαβάσει η Μάρθα Παπαδοπούλου φιλόλογος- ηθοποιός

H γέννηση της ποίησης / Ζωή Σαμαρά

Η  ποίηση κυλά σαν άγριο ποτάμι

παλεύει στις φλέβες των θνητών

τριγυρνά στα μονοπάτια του στίχου

γίνεται μέλι να μας θρέψει

γίνεται κρασί να μας μεθύσει

Θεριεύει τα δένδρα η ποίηση

λαξεύει ο Ερμής τη λύρα του Απόλλωνα

και οι Μούσες προσφέρουν εξιλαστήριο θύμα

το ποίημα

στο βωμό του φλεγόμενου δάσους

Ο  Μέλητας ποταμός ξεκίνησε

να κυλήσει

στον άγνωρο ανήφορο

να φτάσει

στις πύλες του Μύθου

να καλύψει

τα δένδρα τη λύρα το ποίημα

με τη ρέουσα κάπα του

Εκεί  συνάντησε τη Νύφη Κριθηίδα

Κι ο Όμηρος άνοιξε

τα μάτια του

στο φως της Νύχτας

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ : ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ

ΔEΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι (.poema..) εκδόσεις

παρουσιάζουν την ποιητική συλλογή του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ

Kορώνη, Ιανουάριος 2016

Σχήμα: 17x24 εκ., σελ.: 44, τιμή: 10,00 ευρώ, ISBN: 978-618-5142-14-8
ΣΕΙΡΑ: Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση

:::

Η συλλογή Σε λήθαργο αποτελεί κατάθεση του Γιώργου Περικλέους στο λυρικό corpus της σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Ο νεοεμφανιζόμενος ποιητής προβάλλει άμεσα τη στοχαστική επιδίωξή του με διάθεση παρατήρησης του κόσμου μέσα από το δικό του εμπειρικό πρίσμα. Τα συναισθήματα αναμειγνύονται με τις διαδρομές της σκέψης, το βλέμμα «αγγίζει» με λεπτότητα το παρόν, τα ουσιώδη νοηματοδοτούνται μέσα από τη λεπτομέρεια των πραγμάτων, μέσα από τη γόνιμη σύνδεση του εγώ και του εμείς.   

Μια καινούργια πόλη

Μια πόλη φτιάχνω

με καινούργιους δρόμους,

κι όλο αυτοί μου χορταριάζουν

κι όλο καινούργια κτήρια υψώνω,

μ’ αυτά, λοξά κοιτάνε,

αναρριχώνται στις γέφυρες κισσοί

και λιώνουν από τον ήλιο οι φανοστάτες.

Στα παγκάκια μονάχα γέροι ξεχασμένοι

ράθυμα ταΐζουν περιστέρια

αναπολώντας έρωτες παλιούς.

Μονάχα λύκοι στις πλατείες τριγυρνάνε,

χρειάζονται όνειρα για να τραφούν,

τους ανθρώπους κατασπαράζουν.

Μα όλο την αγάπη κυνηγάνε αυτοί

και μόνο ρωτούν πώς να ’ναι η πιο όμορφη μέρα...

Τη θάλασσα μονάχα σαν κοιτώ

ελπίζω κάτι πως θ’ αλλάξει.

Θα ’ρθει άγρια να μας ρημάξει.

Και πάλι από την αρχή με χτίζω.

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Γιώργος Περικλέους γεννήθηκε το 1982 στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Ευρώπη.

Διασπορά και επιστροφή: Μεταξύ νοσταλγίας και οικαλγίας ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ & ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΟΥΛΙΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Προσκεκλημένος από τα Πανεπιστήμια Κολούμπια (Columbia) και Στάνφορντ (Stanford) για να δώσει διαλέξεις και να διαβάσει από το έργο του, θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη και στην Καλιφόρνια ο Γιώργος Χουλιάρας τον Νοέμβριο.

Το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κολού​μπια, σε συνεργασία με το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη, εγκαινιάζει σειρά διαλέξεων με τη γενική επωνυμία «Greeks Thinking about Today’s World (Οι Έλληνες για τον κόσμο σήμερα)» με ομιλία του Έλληνα ποιητή και δοκιμιογράφου. Η ομιλία με τίτλο «Διασπορά & επιστροφή: Μεταξύ νοσταλγίας & οικαλγίας» θα δοθεί στο Γενικό Προξενείο στις 14 Νοεμβρίου, ενώ χώρος και ημερομηνία ανάγνωσης ποιημάτων του στο πρωτότυπο και σε μεταφράσεις στα αγγλικά θα ανακοινωθούν σύντομα.

Προηγουμένως, στις 6 Νοεμβρίου, ο Γιώργος Χουλιάρας θα μιλήσει με θέμα «Γιατί η ποίηση; Γιατί η ελληνική ποίηση; Γιατί ο Καβάφης;» σε μάθημα για τη σύγχρονη ελληνική ποίηση που προσφέρει ο καθ. Γιάννης Ιωαννίδης για πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, ενώ θα διαβάσει σε ανάγνωση που διοργανώνεται από το λογοτεχνικό περιοδικό Mantis και το Τμήμα Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου.

Ο Γιώργος Χουλιάρας (Εικονομαχικά, 1972, Δρόμοι της μελάνης, 2005, Λεξικό αναμνήσεων, 2013) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη, ενώ το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Τον Μάιο του 2017 εξελέγη Πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Diaspora and return: Between nostalgia and ecalgia

LECTURES & READINGS BY YIORGOS CHOULIARAS

IN CALIFORNIA AND NEW YORK CITY

Invited by Columbia and Stanford University, Yiorgos Chouliaras will lecture and read from his work in New York and in California in November.

The Hellenic Studies Program of Columbia University, in cooperation with the Consulate General of Greece in New York, will inaugurate its new lecture series “Greeks Thinking about Today’s World,” intended to bring together the Greek community of metropolitan New York with the academic, professional, and artistic community of the city, with a lecture by the Greek poet and essayist titled “Diaspora & return: Between nostalgia and ecalgia” to take place at the Consulate General on November 14. The date and place of the poet's reading in New York ​will be announced shortly.

​Earlier, on November 6, Yiorgos Chouliaras will speak on “Why poetry? Why Greek poetry? Why Cavafy?” in a course on modern Greek poetry being offered by Prof. John Ioannidis for the first time at Stanford University, while he will also read from his work in the original Greek and in English translations at a reading being organized by the literary magazine Mantis and the Department of Comparative Literature of Stanford University.

Yiorgos Chouliaras (Iconoclasm, 1972, Roads of Ink, 2005, Dictionary of Memories, 2013) was born in Thessaloniki and worked for many years in New York. In 2014, he was awarded the Ouranis Prize of the Academy of Athens for his work in its entirety. In May 2017, he was elected President of the Hellenic Authors’ Society.

Στις ράγες της ζωής / Κατερίνα Καρυπίδου

Ταξίδεψέ με αγαπημένε μου
σε μελαγχολικό τοπίο του Σεπτέμβρη!
Ράγες η ζωή σε μονοπάτι μονόδρομο
που ολοταχώς μπροστά πάντα κινάει!
Αλήθεια, ποτέ απάντηση δεν μπόρεσα να δώσω…
Αν τον δρόμο που διαβαίνουμε,
την κάθε στιγμή χαράζουμε, ή
αν από τα πριν είναι σημαδεμένος;

Ταξίδεψέ με αγαπημένε μου
ανάμεσα σε αλέες από πανύψηλα δέντρα!
Θεέ! Επιβλητικά όλα πως φαντάζουν!
Θαυμαστά και τα συναισθήματα, θλίψη και χαρά,
καθώς θύμησες ακολουθούν από μακρινές εμπειρίες!
Πάντα πίσω μας γεμάτα τα βαγόνια
με την μεστή γεύση
του απόηχου των πεπραγμένων!

Ταξίδεψέ με αγαπημένε μου…
Ταξίδι σε ατέρμονους φλογισμένους ορίζοντες,
με καρβουνιάρη τον Έρωτα, στην ατμάμαξα
να τροφοδοτεί την φλόγα του Πάθους
στο κατακόκκινο τρένο της ζωής μας
για όπου αυτό μας βγάλει!

Αγάπη / Αυγέρη Νάνσυ

Αγάπη
που ξεχύνεται εντός μας
με την ορμητικότητα ποταμού.
Τινάζεται στα βράχια
και ξετινάζει τα όνειρα μας,
αυτά που χτίσαμε
κι εκείνα που θα έρθουν
πολύ αργότερα
μοιραία απο μόνα τους..
Είναι ο Προύστ που διάβασα
και ο Ζενέ
ο Ελύτης κι ο Εμπειρίκος,
ο Καβάφης
ο Φελίνι,
είναι ο Μπέργκμαν,
είναι η Μπιόρκ
και ο Χατζιδάκης που άκουσα,
είναι ο Ντύλαν
που έπαιξε την φυσαρμόνικα
τόσο φυσικά
και τόσο δυνατά
-που τελικά όλα με έσκαψαν
και όλα φώλιασαν μέσα μου-
προπαντώς οι λέξεις,
οι εικόνες,
οι ήχοι
που με γέμισαν εντέλει
ανεξάντλητες υποσχέσεις
κι όνειρα.
Είναι όλος αυτός ο ποταμός
που έκλαψα
και γέλασα,
είσαι εσύ που με κοίταξες
βαθιά στα μάτια,
που με αγάπησες μέχρι θανάτου,
είναι η φύση που συγχρόνισε
την ψυχή μου στο σύμπαν,
την κέντισε με λουλούδια,
που τις έδωσε
απίστευτες μυρωδιές
και αθάνατες εποχές
και ιδέες πολύ μεγάλες.
Είναι και
θα είσαι πάντα μέσα μου
ώς πρός το άπειρο
και πάλι πίσω στο μηδέν
κι ανάμεσα εγώ,
ένα διαποτισμένο εγώ
που μέσα σ’όλα
ή έξω απ’όλα
παραμένει
έκθαμβο,
ένθεο
κι αποφασισμένο
να μπεί και να περάσει
μέσα απ’το κατώφλι αυτό
με τσαμπουκά.
Ναί πιστεύω στην αγάπη,
στην συνείδηση της αγάπης,
δηλαδή στο μέλλον,
στην καυτή φωτιά
και στο κρύο νερό,
που καίει
κι έπειτα ξεπλένει τα όντα
ανυψώνει τους γίγαντες,
τους νάνους
και τα παραπληγικά πλάσματα.
Την αδικία
το μίσος
την κακία
και την μωρία.
Μεταμορφώνει,
χαλιναγωγεί
και εκπαιδεύει σαν μαέστρος
την απόλυτη συμφωνία
κι ασυμφωνία της υπάρξεως μας.
Δεν βλέπεις;
Ο κόσμος αιμοραγεί διχασμένος,
σχιζοφρενής παλεύει
με κουμπιά
και νεκρά σύμβολα
να ανατινάξει το πλανήτη,
την στέγη απο πάνω του.
Τον εαυτό του. Εσύ;
Κλέβεις λίγο χρόνο απο αυτό
που ήδη σου ‘κλεψαν
άλλοι
και κοιτάς
και παρατηρείς
το μοναδικό αυτό τέλος του κόσμου
και εξασφαλίζεις
μια θεσούλα έξω απο αυτόν.
Στο πουθενά.
Στο πλανήτη που κυοφορείς
με δυσκολία μέσα σου..
Σε έννοιες όπως η αγάπη
που αυτο-διδάχτηκες
μια νύχτα ολόκληρη,
μια μέρα ξενιτεμένη
απο προγράματα,
μια στιγμή μικρή
αλλά καμπυλωτή
που τελικά σβούριξες μέσα της
σαν μελισούλα
και νόμισες
οτι κράτησε αυτή η στιγμή για μια ζωή.
Αγάπη..
Σε σχέση με ‘μένα,
σε σχέση με τον άλλο,
μια μοναδική ένωση
που σε κάποιους νόμους
τελικά υπακούει
και γεννάει ένα μωρό.
Σε ανώτερους όμως νόμους
και σε άλλες αρχές
γεννάει ένα έργο.
Μένεις με το στόμα ανοιχτό
απέναντι στην φύση,
τρέμεις σαν καμένο φύλλο
στο χαμώ της.
Στο θάνατο αισθάνεσαι οτι χάνεσαι,
οτι βυθίζεσαι,
οτι δεν υπάρχεις,
οτι δεν υπήρχες
και οτι δεν θα υπάρξεις ποτέ.
Κοματιάζεις το σύνολο,
αναλόγως.
Η αγάπη γεννάει θάρρος,
γεννάει άλλα σύνολα,
όχι τα αναλόγως
αλλά τα αντιστρόφως.
Δυνάμεις που έρχονται,
που προσπερνάνε,
που μαζί με τα αόρατα
μπορείς και ξεκολλάς
απο το ένα σημείο στο άλλο,
ταξιδεύοντας,
ονειροπολόντας…
Μην κλαίς
προσπάθησε να ακούσεις
την εκκωφαντική σιωπή της απόγνωσης,
την αφυδατωμένη γή,
την ευνουχισμένη μοίρα σου.
Προσπάθησε
να σατυρίσεις εσένα,
την αξιολύπητη φιγούρα σου,
την σκιά σου που χαροπαλεύει
να ανοίξει τα μάτια απένατι
στην ανοησία,
στην ποταπή καθημερινότητα,
στην αβεβαιότητα,
στις διακυμάνσεις,
στις διαθέσεις,
στην περιστροφή σου γύρω απ’τον ήλιο
δίχως κάποιο νόημα.
Αγάπη μου ήθελα
να σου δώσω τα πάντα
και τελικά προτίμησα
να μην σου δώσω τίποτα,
δεν είπαμε;
Όχι τυχαία,
ώς πρός το άπειρο,
ώς πρός το μηδέν
και τούμπαλιν.
Ακόμα ένα τσιγάρο
και ύστερα
θα πάω να συνεχίσω
την μέρα μου,
κατα τ’άλλα
είναι λαμπερή και ωραία,
αστειεύομαι
όταν την κατηγορώ..
Όχι δεν εννοώ απολύτως τίποτα..
Ίσως να πιστεύω ένα μικρό κομμάτι
αλλά όλα τ’άλλα
είναι απίστευτες ψευτιές.
Ξέχνα οτι είπα
άν μπορείς.
Αφού μπορώ εγώ όμως
που στο κάτω κάτω
σ’αγαπάω,
εσύ δεν θα μπορέσεις;

Νάνσυ Αυγέρη (μικρή αναφορά)

Η Νάνσυ Αυγέρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. 

Σπούδασε βιβλιοθηκονομία και αποφοίτησε στην επαγγελματική σχολή χορού Ραλλού Μάνου. Διδάσκει χορό και χορογραφεί.

Βιβλία της:

• "street cafe" / 2003.
• Η γέφυρα / Οσελότος / 2017

Αλέξιος, ο Άνθρωπος του Θεού / Κλείτσας Βασίλης

Πιο πολύ την πλήγωσε εκείνο το δαχτυλίδι

(ήταν ο αρραβώνας της μητέρας του∙ εκείνη το ’χε

από την πεθερά της, μάνα τού ανδρός της).

Αυτό το δαχτυλίδι της Αγλαΐδας, αυτό τής άφησε

πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο στεγνό συζυγικό κρεβάτι της,

πρώτη νύχτα του γάμου της.

Και έφυγε με πλοίο από τη Ρώμη για την Έδεσσα.

Όχι πώς ζήλεψε τα πλούτη και τους μύθους της Συρίας,

ή την Έφεσο με τις επτά κατακόμβες της.

Πήγε εκεί γιατί του έμειναν σαράντα χρόνια μόνον να πονέσει.

Κι ενώ ο αρχιεπίσκοπος άκουγε: «Ζητήσατε τον Άνθρωπο του Θεού

να ικετεύσει υπέρ της Ρώμης»,

εκείνη μονολογούσε: «Ζητήσατε, σας ικετεύω, τον Αλέξιο,

ζητήσατε τον άνθρωπό μου».

Αποσυνάγωγος / Λευτέρης Χρυσολούρης

το ποίημά του το διαβάσαμε στην πηγή του: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Tetramina/36-37/7.html

Αντήχηση / Χρυσάκης Θάνος

το διαβάσαμε: 

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Delear/4/13.html

Ενθύμιον / Χουρδάκης Νίκος

το ποίημά του το διαβάσαμε στη σελίδα: 
https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/5.html

Χανδράκης Ιωάννης (Μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε το 1990 στο Ηράκλειο της Κρήτης
Σπούδασε Ξενοδοχειακή και Εστιατορική τεχνική, με αισθητή κλίση στον τομέα της Οινολογίας .

Ασχολείται με την συγγραφή και την ποίηση

Έργα του:

2015/

Ιχνηλάτης, Εκδόσεις iWrite.gr

Βενετία / Λ.Κατσιγιάννης

Μνήμη με ανοιχτά παράθυρα στη θάλασσα,

που αναπολεί τη λάμψη της δόξας σου.

Όραση που ακτινοβολεί παντού

την μελαγχολική ομορφιά σου.

Δρόμοι υγροί,σκιεροί και πολύχρωμοι,

γεμάτοι μοναξιά και αδιέξοδα,

που μπερδεύονται μεταξύ τους

και οδηγούν πουθενά και παντού.

Αραδιασμένα παλάτια με θλιβερές ιστορίες,

βυθισμένα στη σιγή της ιστορίας σου,

καθρεπτίζονται

στα τρεμάμενα νερά της λαγκούνας,

που σιγοτρώει τα θέμελά τους.

Ανέμελοι τουρίστες,

γεμάτοι από λήθη και έκσταση,

μοιράζονται λαίμαργα,

κομματιασμένη την γοητεία σου.

Η μορφή σου αμείλικτα αφημένη

στις διαθέσεις του χρόνου,

σκεπασμένη μ’ ένα κατ’ επίφαση προσωπείο,

που κρύβει, απελευθερώνει,

σαγηνεύει και παραπλανά.

Πίσω απ’ το ολοφάνερο κάλλος σου,

που τον πόθο δυνατό εμπνέει,

κρύβεις μια ψυχή γεμάτη ανασφάλειες,

όπου συνωμοτεί η υγρασία με το μυστήριο,

συμβαδίζει η ευγένεια με τη δολιότητα,

και ελλοχεύει ο έρωτας κι ο θάνατος.

Παράπονο δεν είχες στη ζωή σου,

την σκηνοθέτησες όπως ήθελες.

Φεύγω μ’ αισθήματα ανάμικτα,

κι εσύ, δίχως ηθικό στοχασμό,

αμέριμνη λικνίζεσαι

μέσα στην τρικυμία της σάρκας σου,

ντυμένη με μια φθαρμένη κομψότητα,

και με κοιτάζεις

με μάτια γεμάτα αλμύρα,

και μ’ ένα πικρό χαμόγελο,

σαν νάναι η τελευταία φορά.

                              

Για την Κύπρο .../ Πελεκούδα Γρηγορία

Πως να ξεχάσω, η ψυχή μου σ΄ένα κόσμο που χάνεται πάλλεται αγριεύει και στενεύει το βλέμμα σαν γέρνει στα ναρκωμένα κύτταρα κάθε σταγόνα αυγής.
Δεν αν οίκοι σε κανένα τίποτα ούτε η σκόνη του χρόνου, όταν σπάει η φωνή και γίνεται θρύψαλα, στο πέρασμα αντιστέκεται των αιώνων, με το μπλε που βαθαίνει, το γαλάζιο που ανατέλλει,
η ώρα που ευλαβικά ακούμε τον άνεμο να τραγουδά κλέφτηκα τραγούδια, τότε ακούμε από την γη ν΄αναβλύζει, το αιώνιο σκίρτημα, αφήστε λεύτερη την πατρίδα μου
ο χωρισμός είναι ο πόνος του ζωντανού
που δυναστεύει τη μνήμη.

Δρίμα Αιμιλία (μικρή αναφορά)

Η Δρίμα Αιμιλία ασχολείται με την Ποίηση. Ποιήματά της έχουν βραβευτεί σε Ποιητικούς Διαγωνισμούς. 

Νίκος Ανώγης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Νίκος Ανώγης γεννήθηκε στο Ανώγειο Καρδίτσας το 1937.  Τις τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου διδάχτηκε στην Καρδίτσα και τις τρεις τελευταίες στους Σοφάδες. Σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη βιομηχανική Σχολή Αθηνών –Πειραιώς (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πειραιώς). Παρακολούθησε πολλά μορφωτικά και οικονομικά σεμινάρια, πολλά πνευματικά και λογοτεχνικά Συνέδρια και Συμπόσια. Πέτυχε σε πανελλήνιο διαγωνισμό και εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος. Εξελίχθηκε μέχρι το βαθμό του διευθυντού. Το 1981 εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή  «κυνηγώντας τον ίσκιο μας» (εκδ. 1981). Βραβεύτηκε, με πολλά διεθνή και πανελλήνια βραβεία, για το λογοτεχνικό πνευματικό του έργο και την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα.  

Ανακηρύχθηκε το 1996 Επίτιμος Πρόεδρος της Επιτροπής Λογοτεχνών «Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών», από το πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων, για το πλούσιο λογοτεχνικό πνευματικό έργο του.

 Διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Κοσμήτορας της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και Α΄ Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογοτεχνών.

Εργογραφία:

Διηγήματα:

•  «ΝΙΚΗΣΑΣ ΝΙΚΗΝ ΠΡΩΤΗΝ»
•  «ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΦΛΟΥΡΙΑ»
•  «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ»
•  «ΣΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ»
•  «Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ»

Μυθιστόρημα:  Βαθύ κόκκινο στο βαθύ γαλάζιο

Ποίηση:  

• Κυνηγώντας τον ίσκιο μας / 1981
• Καθρεφτίσματα / 1982
• Πέπλο Σιωπής / 2005 
• Ηχους ανασασμοί / 1994
• Μάνα με τ΄ άρωμα μιλάς και τη σιωπή / 1987
• Αδελφέ μου άνθρωπε / 1985
• Σαλπίσματα στη σιωπή / 1984

Ασχολήθηκε με το Δοκίμιο, Μεταφράσεις, Κριτικές και Μελέτες


ιστότοποι: http://www.anoghis.gr/poihsh.php

http://www.anoghis.gr/cv.php

http://www.biblionet.gr/author/43786/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%8E%CE%B3%CE%B7%CF%82

Μάχη / Νίκος Ανώγης

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis////Perigramma/38/5.html

Με τον αέρα και την σιωπή / Ανώγης Νίκος

Στις πόλεις μέσα
στα χωριά και στα δρομάκια,
στα δάση, στα ποτάμια, στα βουνά,
στις θάλασσες και τ’ ακρογιάλια,
περπάτησα,
αγκαλιά με τον αέρα και τη σιωπή.

Δίπλα στα σπίτια
στους ανθρώπους και στα ζώα
στους παλιούς πολιτισμούς
και στα μνημεία, κατ’ απ’ τον ήλιο,
στάθηκα,
αγκαλιά με τον αέρα και τη σιωπή.

Κι’ όλα της ιστορίας τα σημάδια
του σήμερα, του χθες μεσ’ στους αιώνες,
του ήλιου, του αέρα, του φωτός, ιριδισμοί.
Κι’ όλα κατ’ απ’ το χώμα, το νερό, κάτ’ απ’ τον ήλιο
το ίδιο σχήμα, την ίδια λάμψη, ίδια πορεία.
Αγκαλιά με τον αέρα και τη σιωπή.

Αδελφέ μου άνθρωπε / Ανώγης Νίκος

        

ΙΖ’

Στην ησυχία,

Στο σιωπηλό δάσος,

μέσα στο πανηγύρι των χρωμάτων,

το θρόισμα των φύλλων

στο ξύπνημα της αύρας,

ήταν ο τρόμος των πουλιών.

Του αηδονιού το γλυκόλαλο τραγούδι

κοντά στο γλυκοχάραμα,

μέσ’ στου κισσού τα φύλλα,

ήταν το μήνυμα ζωής κι αγάπης.

Ήταν ο τρόμος της πεταλούδας

με τα πολύχρωμα φτερά.

Στους κρότους του πολέμου

και τις βροντές, στο θάνατο της Ειρήνης,

η λάμψη των πυρηνικών εκρήξεων,

θα ’ναι ο τρόμος των ανθρώπινων όπλων.

Θα ’ναι ο τρόμος των ανθρώπων.

Θα ’ναι ο θάνατος της ζωής.

Συμβατικές ισορροπίες της εξέλιξης.

      

[Ανθίζει η ζωή] / Ανώγης Νίκος

Γέμισε ο ήλιος φως, η νύχτα σκοτάδι
κι αγκάλιαζε η φύση τη ζωή.

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ / Κατσιγιάννης Λεόντιος

Άξιον εστί, το σιωπηλό χωριό

του βράχου με τη θυμαρίσια σάρκα,

απόμερο, να στοιβάζει τις μέρες

του σε μια χρυσοπόρφυρη μνήμη

η κούραση του αγρότη, ακάθιστη,

αλύγιστη και πανώρια, όπως

ξεφυτρώνει παράτολμη απ’ τη ρίζα

της  πέτρας ως την κορφή της ελιάς

η άφθαρτη μοναξιά του τσοπάνη,

που την δέρνει ο αέρας κι η βροχή,

καθώς λαμποκοπάει στον χειμωνιάτικο ήλιο,

ευλογημένη μες στη βρεγμένη ομορφιά της

η άγια μητέρα του ανθρώπου,

σκουρόχρωμη φιγούρα μες  στη σιωπή της·

βρυσομάνα μιας αστείρευτης υπομονής,

τυλιγμένης  σ’ ασημένιο πουκάμισο.

Άξιον εστί, το ξυπόλητο παιδί,

με τα ματωμένα του γόνατα

που ξεκινάει για το μάθημα στο κρυφό

σκολειό της λευκαδίτικης φύσης

η απλότητα της λυγερόκορμης κόρης,

που περήφανη αποπνέει ένα πόθο

από ροδαλές ανταύγειες, στεφανωμένη

με νερό που ξεχειλίζει η πίκρα του

ο απόηχος της γεύσης των λέξεων·

απομεινάρια μιας ολόχαρης γλώσσας,

παρηγορήτρες μιας αρχαίας μνήμης·

ψιχάλες καθαρές της καρδιάς μας

η θάλασσα όπως ξεδιπλώνεται

στον βυθό των ματιών μας από ψηλά,

σπαρμένη με γέλιο και άνεμο·

σανίδα σωτηρίας της φαντασίας μας.

Άξιον εστί, το άγιο προζύμι,

μαγιά στο ψωμί της ζωής·

αντίδωρο στη βροχή, τον αέρα

και τον ήλιο του κόπου μας

το ευλογημένο λάδι της ελιάς,

αποκούμπι της δύναμής μας,

π’ αναμμένο κρατάει το καντήλι

της άφθαρτης ελπίδας

τ’ ατίθασο κρασί του κεροπάτι,

ελιξίριο ζωής, που σε ξομολογεί,

σε παίρνει απ’ το χέρι

και σε πάει στον Παράδεισο

το παστρικό τραπεζομάντηλο που

ακουμπάει τη ζέστα του το ψωμί,

κι ο πλούτος της φτώχειας

περήφανος λάμπει στο τραπέζι.

Άξιον εστί, το πρώτο χελιδόνι της άνοιξης,

ερωτικό θυμίαμα του θρήνου μας·

καλό κατευόδιο του Φθινόπωρου

στον κατακλυσμό της ξηρασίας μας

ο δρόμος της αργόσυρτης επιστροφής

απ’ την καταχνιά των ελαιώνων,

στο λιόγερμα μιας κουρασμένης μέρας,

φορτωμένης με την ευτυχία του μόχθου

τα μυριστικά της αυλής που γελάνε,

στο ανθηρό περιβόλι του κόσμου μας·

βασιλικός, μοσκαρδίνι, γαρύφαλλα,

αναπνοή της ζωής ανοιξιάτικη

το πικρό τραγούδι της ξενιτιάς,

βουβό μοιρολόι, αστείρευτο·

βάλσαμο  μιας  απέραντης προσμονής,

που σαράντα φορές τραγουδάει ο άνεμος.

Άξιον εστί, το μονοπάτι, δίπλα από

τα σπάρτα και λουλούδια του βράχου,

όπως κατεβαίνει χαρούμενο στο γιαλό

με συντροφιά την μυστική μοναξιά του

ο αχνόδροσος λόγος του κότσυφα

με το πρωινό του κελάιδισμα·

εμβόλιμη  μαρτυρία, που μελοποιεί

την επανάσταση μιας νέας ζωής

το μικρό καράβι που ταξιδεύει

ανάμεσα στα νησιά του Ομήρου,

με τη θάλασσα απάνεμο λιμάνι

να καμαρώνει το μοναχοπαίδι της

το μερμήγκι, εν διαρκή εγρηγόρσει

στον οργασμό του θερισμού,

να στοιβάζει στην τρύπα του ασίγαστα

το μελαψό κεχριμπάρι του κόπου μας.

Άξιον εστί, το τσάμικο, στη μνήμη

της Αγίας Παρασκευής, κάτω από

το πράσινο βλέμμα του κυπαρισσιού,

με τα βήματά του να μην ακουμπάνε στη γη

το στημόνι και το υφάδι της μάνας μας,

ανυφάντρας μιας χειροποίητης ομορφιάς,

που δροσίζει τα γυμνά μας σκοτάδια 

και ζεσταίνει τον ύπνο του χειμώνα μας

το τυφλό τζιτζίκι, που τραγουδά

με ανώφελη συμμετρία,

μετακομίζοντας το μονότονο πόνο

του, από δένδρο σε δένδρο

της μέλισσας η ανθηρή εκστρατεία

στο μελίθυμο περιβόλι του τόπου μας·

χρυσή ανταύγεια ο κόπος της,

βάλσαμο στην ουλή της ευτυχίας μας.

Άξιον εστί, τα εόρτια της Κοιμήσεως της Παναγίας,

Άγγελοι και πουλιά να τραγουδάνε το Χαίρε:

Χαίρε η της Παρθένου λαμπρότατη μετάσταση

Χαίρε η των Αποστόλων ενθαύματη παράσταση

Χαίρε Νικόλαε, της ορθοδοξίας επάξιος ναυτίλος

Χαίρε Κυρήκο, της ευσεβείας επιστήθιος φίλος

Χαίρε βράχε δυσθεώρητε, φλογισμένης αντηλιάς

Χαίρε μέλι το γλυκύτερο, θυμαρίσιας αγκαλιάς

Άξιον εστί, ο ήχος της καμπάνας,

σεμνός, ικετευτικός και ανεπιτήδευτος

μες στ’ ασημένιο του μεγαλείο, την εβδόμη

ώρα του εσπερινού του Σαββάτου

το πρόσφορο της ψυχής μας,

διπλωμένο στη λευκή μπόλια,

που το βλογάει και το μοιράζει ισότιμα

ο λυπημένος Χριστός της Κυριακής

τα εννιάμερα της Παναγιάς της Ραχιώτισσας,

με την πίστη μας να ξεχύνεται κατάραχα,

τη σεπτή παρουσία της μικρής εκκλησιάς

να συναντήσει, στη δόξα της μοναξιάς της

ο πετρόβραχος με τα θαλασσοπούλια,

που ταξιδεύει ακίνητος στο πέλαγος·

ράχη μεγάλης φάλαινας,

στους αιώνες των αιώνων την τρικυμία.

 Άξιον εστί, το κύμα που αφρίζει

ακατάπαυστα στο χειμωνιάτικο γιαλό·

πένθιμο εμβατήριο της περασμένης

καλοκαιρινής ευτυχίας του

το θλιμμένο χαμόγελο του ήλιου

στην άκρα κορύφωση της μέρας,

ξεδιπλωμένο νωχελικά πάνω

στο μεσάλι της θάλασσας

ο πανσέληνος πόνος που κατακλύζει

τα αδιάβατα βράδια μας,

πασπαλισμένος αδιόρατα

με των ονείρων μας την αστρόσκονη

η μνήμη των πεθαμένων μας,

που τρέφεται με σπερνά και λιβάνι

και ποτίζεται με νερό

απ’ τ’ αυλάκι του χρόνου.

Άξιον εστί, ο έρωτας φλεβοτόμος,

ούριος άνεμος στα βράχια του Λευκάτα,

με τον θάνατο καταχθόνιο,

να παραμονεύει από κάτω, ασυγχώρητο

και λυτρωτικό, να τραγουδήσει το Χαίρε:

Χαίρε πικραμύγδαλο στου ουρανού το στόμα

Χαίρε αποσπερίτη μου στης νυχτιάς το σώμα

Χαίρε αγριολούλουδο στου γκρεμού την άκρη

Χαίρε μνήμη των νεκρών, πονεμένο δάκρυ

Χαίρε ποίηση νεφελόπορη, του έρωτα θυατέρα

Χαίρε θάλασσα χαλκόχρωμη, του θάνατου μητέρα.

Άξιον εστί, ο περήφανος κόσμος

της χαμένης μας ευτυχίας,

στεφανωμένος με τ’ αγκάθινο στεφάνι του·

βουνίσιος, θαλασσομέτωπος, μελαχρινός,

«αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας».

Ελαφρύ το χώμα της αθανασίας του.

Από την υπό έκδοση 

λαογραφική και ιστορική εργασία 

του Λεόντιου Κατσιγιάννη "Το Αθάνι που έφυγε".