Οι λέξεις μου αιωρούνται ανάμεσα στην φαντασία και στο λευκό χαρτί.
Σε κοφτερές λεπίδες μετατρέπονται και στάζουν αίμα και ιδρώτα.
Πάθη και λάθη εικόνες γίνονται και τιμωρούν τις αναμνήσεις.
Αδιάφορα κοιτάω μπροστά σε ένα αύριο που δεν θα με εκπλήξει πια.
Ούτε ο θάνατος δεν με χωρά δεν με φοβίζει. Υπερεκτιμημένη η ανθρώπινη δυνατότητα και υπόσταση. Παράδεισος και κόλαση δεν παλεύουν για να σε αποκτήσουν. Δεν είσαι αρκετός.
Σαν τα λουλούδια θέλω να μαραθώ να σβήσω.
Ανάμνηση μιας μοσχοβολιάς και μιας ελπίδας.
Η θύμηση από ένα όνειρο που υπήρξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου