Το πιο πολύ
μες στα βιβλία που εδιάβαζεκαι μες στα παραμύθια που μεγάλωνε
της άρεσε ο χρόνος
έτσι γλυκά που επερνούσε
απάνω απ’ τους καιρούς
—θαρρώ πως ήταν η περπατησιά του—
όμως εμένανε
ατέλειωτη μου φάνηκε αυτή η ζωή
θα του ’λεγε
όπως θα βγαίνανε να περπατήσουν
δεν το ’πε
έτσι κι αλλιώς δε θα τον αναγνώριζε
γιατί οι περπατησιές
είχανε γίνει ίδιες των ανθρώπων τώρα
^^
Κι έσερνε η μάνα το παιδί της
να το πάει στο γιατρό
μες στα μεσάνυχτα
και που να το σηκώσει
σαράντα χρόνια βάρος
με τ’ άσπρα του μαλλιά
και το πουκάμισό του ανοιχτό
και εκείνης τα μάγουλα να στάζουν αίμα
αθώα τα γαλανά της μάτια
και στίγματα καφέ στα χέρια της
μες στα μεσάνυχτα
Και έπρεπε οπωσδήποτε να τη σκοτώσεις
ή να την προσκυνήσεις
ήσουνα όμως μακριά
και το ποτήρι το νερό στο προσκεφάλι σου χυμένο
Δεν ήταν όνειρο παραμονές του Πάσχα
να το πάει στο γιατρό
μες στα μεσάνυχτα
και που να το σηκώσει
σαράντα χρόνια βάρος
με τ’ άσπρα του μαλλιά
και το πουκάμισό του ανοιχτό
και εκείνης τα μάγουλα να στάζουν αίμα
αθώα τα γαλανά της μάτια
και στίγματα καφέ στα χέρια της
μες στα μεσάνυχτα
Και έπρεπε οπωσδήποτε να τη σκοτώσεις
ή να την προσκυνήσεις
ήσουνα όμως μακριά
και το ποτήρι το νερό στο προσκεφάλι σου χυμένο
Δεν ήταν όνειρο παραμονές του Πάσχα
...
Και να ‘νaι όλη σου η ζωή
εκείνη η φωτογραφία —όλη κι όλη-
παραμονή του Γάμου σου
κι εκείνη η άλλη
που δεν τραβήχτηκε ποτέ
εκείνη η φωτογραφία —όλη κι όλη-
παραμονή του Γάμου σου
κι εκείνη η άλλη
που δεν τραβήχτηκε ποτέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου