Στέφανος Δάφνης
Ακόμη στ’
όνομά σου τρέμει, ακόμη
του Σκάμαντρου
το θείο στοιχειό, Πατρίδα,
κι ομπρός στο
Ορέστη ακόμη τη λεπίδα
της Τραγωδίας
ορθή πετιέται η κόμη!
Του ριζικού
σου δόξα ως πέρα οι δρόμοι
και το πλοίο
σου νικάει την καταιγίδα,
κι
ευτυχισμένο, ως πάει, γεμάτο ελπίδα,
το κυβερνούν
του Ομήρου οι στίχοι – οι νόμοι.
Χαρά μου, που
τα χτύπησε ο δικός σου
αέρας, πρώτη
αυγή, τα βλέφαρά μου!
Χαρά μου, στον
κύκλο του φωτός σου
με δένει, σαν
ευχή και σαν κατάρα,
από το χώμα
ανεβατή στα κόκκαλά μου
προγονική η
ατρειδική λαχτάρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου