Εκεί πάνω-πάνω
απο τον κόσμο
σας
σαν άνεμος
τα δάχτυλα
βρυχούντε
με νύχια και
με δόντια
φωνή βοώντος
εν τη ερήμω.
Μα ευτυχώς
που υπάρχουν
πουλιά
να τρώνε τα
σκουπίδια σας,
τσιμπολογούν
αθόρυβα
τα γεγονότα
μιας θάλασσας
της απραξίας
σας.
….
Σήμερα θα
ντυθώ
όπως κι εσύ
που στο
γαλάζιο σου
ντύθηκες
μιας άγρυπνης
μνήμης
με τα νέφη
αποδημούντα
να
φτερουγίζουν εντός.
Τ΄αστέρια σου
μάζεψα
της αγρύπνιας
από τις κόχες
των αιώνων.
Με το κύμα της
θάλασσας
στη γαλήνη σου
ω! πόσο με
πλάνεψαν
οι ανθώνες σου
κοραλιών. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου