Η Λίμνη.

Ω! λίμνη πως πεθύμησα την ήρεμη ματιά σου

στέκεις εκεί ατάραχη τον ουρανό κοιτάζεις,

τ’ αστέρια καθρεπτίζονται στα γαλανά νερά σου,

τραγούδι πιάνουν τα πουλιά καθώς εσύ ρεμβάζεις.

Ω! λίμνη πόσο ζήλεψα τον ήμερο βυθό σου

δεν έχεις με ‘στα σωθικά αρπακτικά, σειρήνες,

πέτρα μικρή σου πέταξα να δω στο πρόσωπό σου

ρυτίδες τάχα κυκλικές να απλώνουν, από κείνες,

που σημαδεύουν χρόνια και τους ανθρώπους ενοχλούν

και κουβαλούν με ‘στην ψυχή, του παρελθόντος μνήμες,

λίμνη μου καταγάλανη τα μάτια μου σαν σε θωρούν,

ξεχνώ όλα τα προβλήματα και λογοπλέκω ρίμες.

Σ’ αφήνω τώρα πίσω μου καθώς με τρέχει η ζωή,

μα σ’ έχω πάντα μέσα μου, ψυχής λιμάνι απάγκιο,

επιθυμία, φλόγα άσβεστη που δίνει μου πνοή,

δύναμη για το σήμερα, για το αύριο κουράγιο.

Χρήστος Κουκουσούρης