του Πάρη Παπανικολάου
Αγαπημένη μου…
πίκρες είναι
οι στιγμές της μοναξιάς
να σε βαστάξω
στη ζεστή μου αγκάλη πόσο θέλω
μιαν
ανοιξιάτικη φεγγαροβραδιά,
στην
ανθοστόλιστη βεράντα του σπιτιού μου
μεθώντας από
τις γλυκύτατες ευωδιές
των πανέμορφων
νυχτο-λούλουδων,
είσαι ότι
ωραιότερο έχω συναντήσει στη ζωή
γοητευμένος θα
είμαι πάντα...
ο πηγαίος
πόθος πλημμυρίζει την καρδιά μου
κι ο έρωτας
στη σκέψη μου κυριαρχεί
μιας που
απρόσμενα ήρθε...
ένα δειλινό
που σε πρωτο-αντίκρισα
με περισσό
ενθουσιασμό και τέρψη
στην
χρυσαφένια ακρογιαλιά,
έτρεχες από
'δω κι από 'κει
μ' ένα
απέραντο 'λιοστάλαχτο χαμόγελο
στα ρόδινα τα
χείλη…
καθώς τα καστανόξανθα
σου μαλλιά
κυμάτιζαν απ'
το απαλό το αεράκι…
αμέσως σ’
ερωτεύτηκα,
αντάμωσα στα
καστανόχρωμα,
αμυγδαλωτά σου
μάτια,
την ύπαρξη
έτερον μου ήμισυ που αναζητώ,
ίσως...
να μην ‘ρθεις
ποτέ κοντά μου…
να σε βαστάξω
σφιχτά στην αγκαλιά
και να σε
γλυκοκοιμίσω τα βράδια με φιλιά
ίσως…
να μείνεις
απλά
μιαν ανάμνηση
ωραία τρυφερή,
παρ' όλα αυτά
θα σε βλέπω στα όνειρα μου..
θα με κρατούν
συντροφιά σ' έναν ονειρικό παράδεισο,
οι σκέψεις μου
για εσένα...
φέρνοντας
ελπίδα, χαρά, φως, αγάπη...
κι υπέρτατη
γαλήνη στη ψυχή,
άλλωστε στο
κόσμο της φαντασίας δεν υπάρχουν φραγμοί…
οτιδήποτε
εφικτό…
αφιερωμένο με
αγάπη !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου