Κι όμως, γυρίζει…
Φθάνει ως Μνημοσύνη
μιας φιλίας
που ράγισε στη βάση
της.
Γυρίζει στο κομμένο
αυτάκι
του φλιτζανιού και το
χαϊδεύει
με τις ώρες.
Γυρίζει στο βυθό της
πορσελάνης·
τον βομβαρδίζει
κομφετί της Σαντιγύ
και καστανές νιφάδες
ζάχαρης,
να απομονώσει τα
σπλάχνα του
Φροντίδες δίχως
υστεροβουλία.
Κι όμως, γυρίζει…
Αφήνει το κραγιόν της
στο στερνοπαίδι της
γοητείας της.
Αφήνει το μυαλό της
να πετάξει.
-Άραγε τη σκεπάζεται
τη μελωδία
Μεταξιού; Μήπως της
έχει λείψει ;-
Νηστεύει πάντα από
αργία
ξεκοκαλίζει τη βροχή
και η απόσταση
σκορπά.
Αμελητέα στάχτη από
τσιγάρο.
Ταράζει την νωχέλεια
του χώματος.
Κι όμως, γυρίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου