Πρωινή γραμμή

Λαγγουρέλη Μαρία 

Γεράκι ραμφίζει

το τσόφλι της νύχτας ραγίζει «ξυπνήστε»

μας έλεγαν «ξημερώνει», έτσι μας έλεγαν αγάπη μου

ξημέρωσε, μας σκούνταγαν όμορφες μητερούλες

ξάγρυπνες ολονυχτίς με ζεστές κουβέρτες

γύρω απ’ την ζύμη πότε να ανέβει.

θα ανέβει θα ανυψωθείτε μας έταζαν

σχολική εκδρομή στο όρος Θαβώρ μας έστελναν

για να μεταμορφωθούμε σωτήρες

μας ράντιζαν τα χοντροπάπουτσα τα τρυφερά σάντουιτς.

Χτυπούσαν χαρμόσυνα τις καμπάνες,

ο δήμαρχος ο πρύτανις το ιερατείο, μας ευλογούσαν

σφράγιζαν τα διπλώματα τις ταυτότητες

στοιχιθείτε σε ομάδες σε γραμμή

σε εξίσωση με ότι προηγήθηκε προχωρούσαμε

σπρωγμένοι ανεβαίναμε

νήπια έφηβοι εραστές κι ερωμένοι

με δροσερό νεράκι στο παγούρι

«το καπέλο σου να μην πάθεις ηλίαση»

Αυτή την δαγκωνιά στο μαύρο

ανατολή μας το είπαν αγάπη μου.

Που είναι τα ρόδα τα χείλια που είναι τα φιλιά

το χαμένο Ισφαχάν  πού είναι το έλεος,

μια στάλα λάδι στο γρανάζι

αγάπη μου  να γίνει η ζωή ζωή,

το’ μέσα μας το  κάρβουνο πώς να καίει ασταμάτητα

-η μονη ζέστη πού πολεμαέι η  πετρελαιοπηγη-

μέσα στα υλικά της ανατίναξης έκρυψα,

μυστικό μαζί με το πρώτο ραβασακι

στο σχολείο πού σού εστειλα.

Τοκρυψα  στο ποιήμα  στόν χυμό,

μέσα στην  λέξη ξηρασία που πίνω για  ν’ αντέξω.

Γιατί κάθε πρωί σώνεται  το λαδάκ ι μου

ξυπνάω  σ’ένα σεντόνι   ιορδανη

μουσκεμενο στο πετρέλαιο

με ζώνουν οι νάρκες και τά φίδια

ούτε τά χείλια ουτε τά  φιλιά

ούτε το προσωπό σου βρήκα αγάπη

μόνο πολύ φοβήθηκα τον ουρανό ματωμένο

καρφωμένο με αυτά  τά πύρινα καρφιά.

Αιώνες το  λέει η περιστερά στον  Πρόδρομο

κρυφά  να μην ακούσουνε τά ορνεα,

δεν έχω ακόμα μεταμορφωθεί σωτήρας

η Σόνια καί οι αδελφές της

 εσβυσαν μόνες στό γηροκομείο.

Μυρίζει  πολύ πετρελαιο καθε πρωί,

σβύνουν σε μια τεράστια λαδιά 

παιδικά βλέμματα κι απορίες

ερωτήσεις και ξύσματα από λέξεις:

πράξη, άνοιξη, εξαγγελία, ξημερώνει…

Ξέχνα τό πορφυρό,αγάπη μου.

Πετρόλ ειναι τό  χρώμα.

Στό όρος  Θαβώρ

χαράζει.

Λέξη

χαρακιά.