Άργος

Στέφανος Δάφνης

Ακόμη στ’ όνομά σου τρέμει, ακόμη

του Σκάμαντρου το θείο στοιχειό, Πατρίδα,

κι ομπρός στο Ορέστη ακόμη τη λεπίδα

της Τραγωδίας ορθή πετιέται η κόμη!

Του ριζικού σου δόξα ως πέρα οι δρόμοι

και το πλοίο σου νικάει την καταιγίδα,

κι ευτυχισμένο, ως πάει, γεμάτο ελπίδα,

το κυβερνούν του Ομήρου οι στίχοι – οι νόμοι.

Χαρά μου, που τα χτύπησε ο δικός σου

αέρας, πρώτη αυγή, τα βλέφαρά μου!

Χαρά μου, στον κύκλο του φωτός σου

με δένει, σαν ευχή και σαν κατάρα,

από το χώμα ανεβατή στα κόκκαλά μου

προγονική η ατρειδική λαχτάρα!