ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΑΚΙ

Στέφανος Δάφνης 

Το πράσινο αδερφέ μου κυπαρίσσι

που στης αυλής εφύτεψες τη μέση

το μάτι μου θερμά, τόχει αγαπήσει

κι όλη η ψυχή μου απάνω του έχει πέσει.

Πέρσυ η λιγνή κορφή του είχε μπορέσει

στο μέτωπο απαλά να με φιλήσει

ψηλότερη είναι εφέτο, μ’ έχει αφήσει

και πάει κορώνα τ’ άστρα να φορέσει…

Κι όταν για μένα έρθη ο καιρός οπού όντας

παραδομένος άτολμα στα χρόνια

φιλί δε θα προσμένω ούτε και χάδι,

θα χωριστούμε πλέον μια μέρα αιώνια:

Εκειό θα πάη το φώς αποζητώντας

κι εγώ θα κατεβαίνω στο σκοτάδι.