Η σκάλα

Μητέρα, όταν με ζώνει αχνό το βράδυ

και στην ψυχή μου ο πόνος σου όλος μπαίνει,

συχνά η στοργή σου πάει λαμπαδισμένη

πράσινη, ολόρθη φλόγα στο σκοτάδι.

Γύρω απ΄τη λάμψη, οι θύμησες κοπάδι

πεταλουδίτσες, νάτες!... Και προβαίνει

το πατρικό μας σπίτι, το ρημάδι,

κ' η σκάλα του η ψηλή, η καταχνιασμένη.

Τριάντα σκαλοπάτια... Πώς ναν' τά 'βρει

ο στίχος σου, καημέ, να πάρει δρόμο;...

Ως πού 'ρθε κι η βροχάτη ώρα, η μαύρη:

Έσταζε μέσα η πίκρα στάλα-στάλα,

σε κατεβάζαν τέσσερις στον ώμο·

κι έτριζε, Μάνα δύστυχη, όλ' η σκάλα!

Στέφανος Δάφνης