ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟ

Το φιλί σου ανυπόγραφο,

το κοκκινάδι σου το ξέπλυνε η βροχή

και η αιώνια γλύκα του με καίει.

Ακούω την βαθιά σου ανάσα

να γράφει οίστρους στον χρόνο.

Ηλιοτρόπια τα σώματα μας σε σήραγγες,

προσανατολιζόμαστε στην κυκλική πορεία

όταν σφιχτά με κρατάς.

Αισθάνομαι να χαϊδεύεις μελαγχολικά

τον μυικό μου βηματοδότη

για ένα τικ-τακ αιωνιότητας ακόμη.

Οι άγριες βελανιδιές στο ξέφωτο

ρίχνουν τα μελαγχολικά τους φύλλα,

ζυγίζω το βάρος τους,

μαχαίρια που σκίζουν την εμπιστοσύνη,

σφραγίζω την αίσθηση μου,

τα μάτια μου στον καθρέφτη

φαίνονται αληθινά,

όπως εκείνα τα λευκά γιασεμιά

στο ανθοδοχείο της ζωής.

Ναι,ναι ..τώρα ξεμακραίνεις

όπως το λάδι στο λυχνάρι.

Ποιος έκλεψε αυτό το φως της αποδημίας

που χαϊδεύει στο σκοτάδι.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ