4 ποιήτριες / 4 ποιήματα

 

''ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 
Ασημένιο τάσι ο ήλιος του πρωιού
καθρέφτης στα νερά της Ελευσίνας..
σε ασημένιο τάσι καθρεφτίζεται
η αγάπη μου η παλιά.
στο πέλαο κρεμασμένο..
να 'ξερες πως λαχτάρισα
τον κήπο της να ανθίσω..
κατηφορίζοντας..
αναχωρήσεις και αφίξεις σχεδιάζει ο νους..
με όποια πυξίδα κι αν κρατώ
σ' όποιο λιμάνι κι αν με βγάζει
το πούσι της αγάπης σου
σκεπάζει την ψυχή μου..
Είν' οι αντέννες σου ψηλές
στέλνουνε κύματα ουρανού
παράσιτα αψηφούνε..
Κοίτα να δεις πως εκατάντησα για σε..
δεμένη στο κατάρτι σου
αιώνια να μένω στο για πάντα..
Φανέρωσέ μου μοναχά για λίγο να χαρείς
τα μαγιοβότανα που στάλαξες
στη μέθη της καρδιάς μου
να ψάξω το αντίδοτο να πιω
ν' αρνέψει η ψυχή παντοτινά
να 'βρω τη γιατρειά μου..

https://aromasofias.blogspot.com/2019/08/blog-post_5.html
 
**
 
ΔΙΚΑΙΟ και ΑΛΗΘΕΙΑ / Ανδρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου
 
Ο κόσμος γέμισε ,
ψευτιά κι υποκρισία,
ο ένας να κρίνει τον άλλονε,
χωρίς λογοκρισία.
 
Ο κάθε άνθρωπος,
κρατάει τον σταυρό του,
και καθορίζει τις πράξεις του,
στον δρόμο τον δικό του.
 
Γίνανε όλοι τους κριτές,
θέλουν και να δικάσουν,
συκοφαντίες ένα σωρό,
ανθρώπους να διχάσουν.
 
Διαστρευλώνουν την ψευτιά,
να φαίνεται αλήθεια,
στρώνουν καλά το σχέδιο,
όπως στα παραμύθια.
 
Παραμονεύει το δίκαιο,
διψάει η αλήθεια,
υψώνουν τείχος και κτυπούν,
κατάστιχα στα στήθεια.
 
Όποιος διψάει το κακό,
του κάθε συνανθρώπου,
η αλήθεια και το δίκαιο,
θα λάμψει παντίου τρόπου.
 
Η αλήθεια και το δίκαιο,
πάντα στην ίδια στράτα,
ξέρουν να υπερασπίζονται,
με λόγια κοφτά,σταράτα.
 
Με χέρι χέρι περπατούν,
έχουν κοινό το στόχο,
το άδικο να καταπατούν,
και βρίσκουν και το τρόπο.
 
Εγέλασε το άδικο,
χαρά πώς διαφεντεύει,
μα σαν η αλήθεια φαίνεται,
το δίκαιο πρεσβεύει.
 
Θα αστράφτει πάντα το δίκαιο,
θα λάμπει η αλήθεια,
μάχη θα δίνουνε μαζί,
τόχουνε πιά συνήθεια.
 
Υπερασπιστές και μαχητές,
το ψέμα το ντροπιάζουν,
το δίκαιο πάντα φαίνεται,
κι οι ψεύτες πιά μεριάζουν...
 
Μικρός είναι ο χρόνος του,
το ψέμα πια πεθαίνει,
η αλήθεια και το δίκαιο,
πάντα θα λάμπει....μένει!
 
 
 
**
Καμένη γη μου και άφυλλα δένδρα / Γρηγορία Πελεκούδα
 
Είναι μακρά τούτη η πορεία
τα άφυλλα δένδρα
να φορέσουν βλαστάρια
να γλυκάνει
του ολοκαυτώματος την πίκρα.
 
Τούτο το τσουνάμι
πια καταιγίδα θα σκεπάσει
το φονικό;
τη γη τη λαβωμένη
ποιος θα παρηγορήσει
την γέρικη ακούω ανάσα της
το βογκητό του ήχου της
το ασταμάτητο.
 
Λες και είναι φυγάς παράνομος
η ατσάλινη γλώσσα της
φώναξε, δεν θα θρηνήσω
κι ύψωσε τα πέτρινα χέρια της
τούτη η μακρόσυρτη σιωπή
δεν μοιάζει με άλλες.
 
Η ζωή μου ήταν πάντα
ένας παρανοϊκός μύθος
που εκτείνεται παντού χωρίς τέλος
χωρίς αρχή,
και το πως γίναμε δαυλί
ήταν η χαρά που φούντωσε
στην καρδιά τους και εξερράγη
όλο καπνούς μέσα στην νύχτα.
Τα μάτια της μέσα στο χέρι της
σφίγγει για να πάρει ο νους της
στροφές να χτυπήσει
έστω και πληγωμένη
σε παροξυσμό που συγκλονίζει.
 
Φωνή υπόκωφη ακούγεται.
 
Ω μάνα μην απελπίζεσαι
θα σε φροντίζω εγώ
κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι
απλά βάλε μια φωνή...
 
 
 
 
 
 
**
 
ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ / Δέσπω Πηλαβάκη
 
Πονώ και κλαίει μου η καρδιά
κάθε που σε κοιτάζω,
πώς την αντέχεις τη σκλαβιά
σκέφτομαι και σπαράζω.
 
Του βάρβαρου κατακτητή
βαριές οι αλυσίδες
και πώς πεθαίνουν οι αετοί
μόνον εσύ το είδες.
 
Βασανισμένο μου βουνό
σκύβω και προσκυνώ σε
με ευλάβεια και στεναγμό
θερμά παρακαλώ σε,
 
γύρισε προς τον ουρανό
το βλέμμα σου να λάμψει,
πέστου να ρίξει κεραυνό
κι αλύπητα να κάψει
 
τους ξένους τους κουβαλητούς,
ένα να μην αφήσει,
τους άπιστους αγαρηνούς
να τους εξαφανίσει.
 
Ξανά να έρθουν τα παιδιά
παππούδες και εγγόνια,
με τις σημαίες τους ψηλά
σαν τα παλιά τα χρόνια.
 
Ναι Πενταδάκτυλε να δεις
θάρθει ένα Καλοκαίρι,
στη σκλαβωμένη σου τη γης
τη λευτεριά να φέρει!!!