Σαν κινήσαμε τούτο το μακρύ και κρυφό μας ταξίδι,
απαλλαγμένοι από ύποπτους θεούς, μύθους και προφητείες
και ανοιχτήκαμε στα βαθιά του λυτρωμού τα πελάγη,
γρήγορα αρνηθήκαμε το ούριο το πελαγίσιο ανέμι
και δεν αποζητήσαμε του λιμανιού το αραξοβόλι,
παρά της ψυχής τ’ ανέμισμα και του μυαλού το ρίγος,
αβόλευτοι και λεύτεροι να πάμε στους καιρούς μας.
Προνοήσαμε να μην αφήσουμε του γυρισμού σημάδια
ούτε και χάρτες θέλαμε ν’ αποπλέουμε συμπληγάδες.
Μια θάλασσα δική μας ζωγραφίσαμε, με δέος και λατρεία,
να φύγουμε απ’ τα όνειρα που ησύχαζαν στις μνήμες
και να διαβούμε ορίζοντες που άσπριζαν σαν κύμα,
μη μας γλυκάνουν την καρδιά, το νου μας μην πλανέψουν
και δώσουμε στις μέρες μας προοπτική και χρώμα,
και γίνει το ταξίδι επιστροφή κι η λύτρωση ουτοπία.
Ξανοιγόταν μπροστά μας το αύριο ασυντρόφευτο
και πίσω δικάζαμε χρόνια στεγνά κι αξόδευτη γνώση.
Μεσοπέλαγα, μόνοι, χωρίς ορίζοντες και προορισμό
αποπλεύσαμε τη συμφορά της δίνης των δισταγμών
και αρνηθήκαμε, ξένοι και ναυαγοί να λογιαστούμε.
Και πηγαίναμε, και μακραίναμε, αυθεντικοί και βέβαιοι
πως οι πτώσεις μας κι οι ανυψωμοί, οι φυγές κι οι δίκες,
δεν ήταν του νου συμμόρφωση και της ψυχής ανάγκη
παρά συνείδηση ζωής και ολοκλήρωσης ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου