Που σ’ οδηγούν
Όλο και πιό ψηλά.
Κι από το άσπρο
Απ’ τον καθρέφτη της
Ένας άντρας από το
Αφύλακτο σπίτι της.
Έφυγε.
Ταξίδεψε.
Ήρθαν προς τα σένα.
Που παίρνει το πρόσωπο του αέρα
Και τα ταξιδεύει.
Η σπονδυλική μου στήλη
Θα βγεις στον ουρανό
Βγάζει πάνω μου.
πως θα του φερθείς
του χρόνου
φτιάχνοντας
τους μικρούς κόμπους
με τη βελόνα
έμοιαζε
σαν να ανέβαινε
περίσκεπτη
το δαντελένιο πετσετάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου