κρυμμένα τιμαλφή
όρκοι και όνειρα χαμένα
Καταρράκτες άγνωστοι του νου
λέξεις που κόπηκαν άγουρες στο παρελθόν
και ξεπηδούν σε τόπους που δεν ξέρουν»
(σελ. 14).
***
Βρες ένα ψέμα
απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς
καθώς βυζαίνεις άδειο
κι ο πόνος σε βουβαίνει
Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε
μ' ένα χάδι στη στροφή
ας λιγοστεύει η ζωή
καταργώντας τα κτητικά
κι άλλες του νου νυχτωδίες
Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα
κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι
τι δρόμους του άνοιγε η Σφίγγα
με τη λύση
Τι θ' αντίκρυζε, της τύχης γιος
στης δόξας το στεφάνι που του 'ταξε η μοίρα
Ποια ποτάμια μαύρα θα περνούσε
τι μαύρο τα μάτια του θα ζούσαν
Αν στον τρόμο του μπροστά της
λύση δεν είχε
ίσως η ζωή του ως εκεί
δίχως Κολωνούς και Θήβες να ευτυχούσε
Δε θα τον περίμενε ξανά η Σφίγγα
δίχως αίνιγμα πια τώρα
μες στο άδειο της βαθύ
να τον βυθίσει
***
...Φυσάει σιωπή
κι ένα μάταιο παίρνει τις ρίζες μου
βυθίζοντας τη μνήμη
σε προσφιλείς δικούς
σε ξένους που σβήνουν λασπωμένοι...
***
Παράθυρα κλειστά
βουνά στους ώμους των τοίχων
κυπαρίσσια μεσίστια
Λυγίζει η κλαίουσα της αυλής
φυλακίζοντας ημικύκλια φωτεινά
πουλιά τρομαγμένα
Κάθεται ένα ξανθό στα πλαϊνά
ένα «ίσως» μικρό κι επιμένει
Περνούν της θάλασσας άλογα πρωϊνά
σύννεφα κατοικίδια
Κατεβαίνει ο άγγελος ως τη σιωπή τους
(σελ. 74).
***
«ποίημα Δέλτα» από την αυλή των τιμαλφών. Διαβάζει ο ποιητής Πάνος Κυπαρίσσης
https://www.youtube.com/watch?v=tcLvyd73Xw8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου