Ο Παλιος Ξωμαχος.

''Σαν καλος ξωμαχος,
από καιρο κουβανω δυο σακια καστανη γη στο προσωπο μου με ιδρωτα,
για τις δυο μαυρες αγριελιες στο ωραιο κτημα…
Τις προσεχω, μα δεν μου ανηκουν…
Ο Κυριος τους, νεος, καλος, στεκεται σιμα στο εργο πρωτοπορος..
Είναι ελιες αδραμμυτιανες,
μικρασιατικου ριζικου,
αιολικες στο φυσημα του ανεμου,
κυπριακες στο βαρυ χωμα ριζωμενες…
διπλα σε αμπελια, γιοματες με Αθηνά και Διόνυσο ζουν παρεα…
μπολιασμενες με Τεχνη και μαεστρια…

Καστανη γη θετω και νιωθω υγιης στο ξωδεμα τοσης δυναμης,
να χει καρπο, να ναι λαδερη, να δωσει ελαιον…
λιασμενες μονο αυτές οι δυο, με φως της Ομορφης αναδυομενης,
να δωκουν ικανη σοδεια, στη Τεχνη που ντυνει την γαστερα μας…
Αναδυονται από τα φυλλα, γλιστρουν στα πανια, αφριζουν στα σακια…

Σε ραβδιζω, σε κλαδευω, με φιλικο χαδι, μια μια ελια, σαν βλεμμα προσεκτικο…
ευλαβικα, οσο μπορω και πρεπει..
σε μαζευω πλουμιστη μου ελια,
σε αλμυριζω καρπιμη, τρυφερα, σαν δειπνο για φιλο,
σε βαζω σε κιουπι, μια μια, μα ολομοναχες ολες σας , και όχι ανοιχτη ενοτητα σαν ερωτικη ευωδια γιασεμιου,
λαδαινω ξανθο μου υγρο, το τραπεζι φιλων ή σαν φιλεμα ή στο τραπεζι του Κυριου περνατε…

Ελιες, αγριελιες δυο,
κοιτατε τον ουρανο, σκληρες, αγερωχες,
ελαιον ζητω να λυτρωθω ο ξωμαχος της μιας ζωης…
σας αρπαξαν ελιες μου, μα ξερω τη γη που γροικω…
υποτακτικος στο τσιφλικι του Ανθρωπου πιστος…
αναμεσω σας, ελιες μου, θαψτε με,
τον παλιο ξωμαχο, σαν τον γερο Λαερτη βασιλικα,
σαν μοναχο παλιας Κωνσταντινειας μονης,
σαν Αλεξανδρινο στρατιωτη με τιμες…
ριζωνω καστανα μεσα στις ριζες σας, σας μερευω…
και σεις αγριεύετε την πλαση…μην με ξεβρασει…
μαυρες ελιες μου, γη μου πια ειστε ικανη!''