σε μυρίζει η καλή μου,
όταν μπαίνω στη σκέψη της σαν άνεμος
απ’ τα φυλλώματα του δάσους.
το χάδι του μηχανισμού της υπομονής.
Μες στη μοναξιά της
να μην μαίνεται ο πόνος
και της χτυπά σαν το βοριά
της καρδιάς τα φύλλα.
που τινάζει ψηλά τα κοχύλια του κορμιού της
και γίνεται η ποδιά της έρμαιο της θαλασσοταραχής
των καιρών τ’ αναστέναγμα.
να φωτίζει ο δρόμος της,
να μην της μπαίνουν σκοτεινές σκέψεις
και χτίζει παράλογους φόβους.
Για να μη χάνει την ελπίδα της χωρίς λόγο
πως τ’ όνειρο της αγάπης μας -τάχα...
δεν θα ξαναγεννηθεί.
που στον κήπο της αγάπης μας
θα μας αναστήσουν,
με τα σεντόνια του έρωτα,
την έγνοια τους να δείξουν,
να μην αφήσουν να γενεί ο κόσμος ένα σάπιο μήλο,
που θα πάψει να ελκύει τον άνθρωπο
σε χρόνους δύσκολους κι ανέραστους.
Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου