Φωτεινή Κουφογάζου
ο ήλιος μέθαγε
κι η κάμαρη ελούζονταν
της κόρης που
έβγαινε σεργιάνι στ'όνειρό της
ζείδωρα άνθη
μοσχοβόλαγαν τα ΡΩ της
σ'αυτά τα
μάτια που το φως ακόμη σκιάζονταν
***
Νύμφη που
ντύνεσαι λευκά πέπλα της Άνοιξης
και
κοκκινίζουν κερασιές στο αναδίπλωμά σου
μυριστικό της
πασχαλιάς είν' το άρωμά σου
είσαι η ανάσα
της ψυχής θείας κατάνυξης
***
αρχαϊκό σονέτο
μεσ' στο βράδυ απαλά
με νότες
πάλλεται η ψυχή στο άκουσμά του
μεθυστική φωνή
που τ'όνομά του
***
από τα βάθη
έρχεται και την αυγή μηνά
αισθαντικά τα
μάτια μας μέσα στη σιγαλιά του
σαν ύμνος ψάλλεται και παραμιλητά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου