αρχαϊκό σονέτο

Φωτεινή Κουφογάζου

ο ήλιος μέθαγε κι η κάμαρη ελούζονταν

της κόρης που έβγαινε σεργιάνι στ'όνειρό της

ζείδωρα άνθη μοσχοβόλαγαν τα ΡΩ της

σ'αυτά τα μάτια που το φως ακόμη σκιάζονταν

***

Νύμφη που ντύνεσαι λευκά πέπλα της Άνοιξης

και κοκκινίζουν κερασιές στο αναδίπλωμά σου

μυριστικό της πασχαλιάς είν' το άρωμά σου

είσαι η ανάσα της ψυχής θείας κατάνυξης

***

αρχαϊκό σονέτο μεσ' στο βράδυ απαλά

με νότες πάλλεται η ψυχή στο άκουσμά του

μεθυστική φωνή που τ'όνομά του

***

από τα βάθη έρχεται και την αυγή μηνά

αισθαντικά τα μάτια μας μέσα στη σιγαλιά του

σαν ύμνος ψάλλεται και παραμιλητά