Προκρούστης

Ο γίγαντας που με καρτέραγε

χαμογελούσε

-Πως είχε κουμπωμένο το πουκάμισο

δε σ' ενοχλούσε;

Που τον απάντησα πρόθυμος φάνηκε

να με φιλέψει

-Σφιχτά πως έκλεινε τις άδειες χούφτες του

το 'χες προσέξει;

Ό,τι περίσσευε αμέσως το 'κοβε

και το πετούσε

-Κι ό,τι του έλειπε απλά το άρπαζε

και δε ρωτούσε.

Στενό το πέρασμα, δύσβατη κι άγρια
ετούτη η θέση

-Πώς έτσι η άγνοια της ιστορίας

σ' έχει παιδέψει!

Ήλιε μου πρόβαλε, φτερούγες μέσα μου

να ξεδιπλώσω

-Πάνω απ' τα πέλαγα με το ξημέρωμα

θα σ' ανταμώσω.

Γλάρε λευκόφτερε, ποια η αλήθεια μου

και ποιο το ψέμα;

-Δες πως ενώθηκαν όλα τα χρώματα

μέσα στο ένα.

Κι ο γίγαντας που με καρτέραγε

κάπου στη σκέψη;

-Ο φόβος ήτανε κι όλη τη δύναμη

σου είχε κλέψει