Ανέμων ραπίσματα δέχεσαι∙
της φυγής σου την πρόθεση περισφίγγει το δίχτυ της μόνωσης
και τα πελάγη ορόσημα γύρω σου.
Μήτε φτερούγας σκιά στην πικρή σου γυμνότητα.
Οι ορίζοντες έχουν τυλίξει με τέφρα την αγέρινη παρουσία σου.
Απ' της τρικυμίας την ύπαρξη πέρα πολλά έχουν μείνει.
Προσδοκίες δεν κεντρίζουν τη σκέψη σου
απ' την πέτρα σου κάτω κοιμάται το αύριο, το χθες, το παρόν.
Δεν έχουν φράχτες ολόγυρά σου οι μνήμες.
Είναι απ' το θάνατο πικρότερο παγερή η σιωπή σου.
Το κύμα κι ο χρόνος στη ρίζα σου, ανειρήνευτο χάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου