[Δεν με χωράει γαμώτο ο τόπος]

Δεν με χωράει γαμώτο ο τόπος ψηλαφώντας την πρόστυχη τόλμη σου. Έχεις??

Θέλω να φτιάξω την ρωγμή στους τοίχους των χιλιομέτρων που μας χωρίζουν μέσα από την σιγαλιά της νύχτας.
Σ έναν ωκεανό από φύλλα χρυσαφένια [θυμάσαι το χρώμα που έκλεβες από τα μαλλιά μου ] χάθηκε απόψε μια λέξη.
Κι η δίοδος ξεχειλίζει από αγκαθάκια κι ας επιθυμούσα μια έξοδο στον ήλιο σου.
Σιωπηλές οι αποστάσεις βοερές συναντήσεις ,σαν το μαξιλαράκι μου που δεν αποχωρίζεσαι , κρατάς κρυμμένα μυστικά.
Η βροχή θα μου φέρει τα νέα σου.
Σταγόνα και φιλί.
Αστραπή και χάδι.
Και στο ξυπόλητο και λασπωμένο πιτσίλισμα της γης το αγκάλιασμα σου.
Η μελαγχολία σου τελικά πισώπλατη μαχαιριά μου έδωσε.
Σαν την ξαφνική μπόρα της φυγής σου.
Κι εσύ να απομακρύνεσαι πιασμένος στο φουγάρο του πλοίου.
Άκου τον ήχο από τα φύλλα του φθινοπώρου σαν τσαλακώνονται στη χούφτα σου.
Τα χρώματα κυλάνε τούτη τη νύχτα.
Τώρα ξέρω.
Όταν σιωπώ είναι για να ανακατασκευάσω τις εικόνες σου.
Κι εκεί νυχτώνει.
Κι εγώ εξακολουθώ να κάνω αέρινες βουτιές στον ουρανό σου.
Άντε ,σύρε να εξηγήσεις τους αποχαιρετισμούς της βροχής στα διψασμένα μου πελάγη.
Με παγιδεύεις καθώς αφήνεις την σκόνη των αισθήσεων στο περπάτημα της μνήμης μου.
Σταμάτα να γυρεύεις την αυγή, φως στο παραπέτο σου ρίχνω με τα φιλιά μου.