Κάποτε αφήνεις το σπίτι όπου γεννήθηκες
όπου έζησες δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια,
ολόκληρη ζωή.
Ένα, ένα σηκώνουν τα έπιπλα.
Μένει το κρύο βλέμμα των γυμνών τοίχων
να σε συντροφιάζει.
Δένεις τις μνήμες κόμπο στο μαντήλι σου
και φεύγεις…
Όμως, πριν περάσει το βλέμμα σου
τελευταία φορά τα δωμάτια,
πριν κλείσεις πίσω σου στερνά την πόρτα
μη ξεχάσεις τα σημάδια των βημάτων
π ου άφησες.
Σκούπισε τη σκόνη τους σε μια γωνιά
να μην την ταράξουν
τα πατήματα εκείνων που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου