το κόκκινο του φεγγαριού

Κατάρτια τα βουνά∙ ψηλά
άλογα πετρωμένα
Σπαρμένες οι πλαγιές
κάλυκες, παλιές φωτιές, λέξεις μισές
πένθιμα μονοπάτια
Σηκώνει η άνοιξη χορτάρι και τα σβήνει
Όμως θυμάται ο λύκος τις ποριές
και μες στον ύπνο μου
μυρίζει σκοτωμένους και τους βγάζει
Ξυπνάει η μέρα μες στα κόκκινα
κι ακόμη χάνει αίμα