ο αμαλάκιστος / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Ἐσύ δέν κάνεις γιά δῶ
εἶσαι ἀκόμη «ἀμαλάκιστος», τοῦ εἶπαν
καί τόν ἔδιωξαν.

Ἦταν δέν ἦταν ἕντεκα χρονῶ  
καί πῶς νά τά ᾿βγαζε πέρα μέ τά θηρία τῆς λαχαναγορᾶς·
 μά ποῦ νά ἤξεραν  
τήν εὐδόκιμη μετ᾿ οὐ πολύ θητεία του  
στό θανάσιμο γιά τά ἤθη ἐκείνου τοῦ καιροῦ ἁμάρτημα
  -μιά ἱστορία ἐξίσου ὀδυνηρή  
ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος-

Θά ᾿βρισκε ἀλλοῦ δουλειά  
θά χτυποῦσε ἄλλες πόρτες
  τί ἄλλο τοῦ ἔμενε μέ τόν πατέρα του στίς ἐξορίες  
καί τή μανούλα του ὁλημερίς στίς φάμπρικες.

Μοῦ ἀφηγήθηκε τό περιστατικό χρόνια μετά  
ψημένος πιά γιά τά καλά μέ τίς δικές του ἐξορίες
  τή δικηγορική καί τά κρυφά χαρτιά του,
διόλου τουτέστιν «ἀμαλάκιστος»!

Λευκόθριξ  
γάστρων ὀλίγο λόγω τῆς οἰνοφλυγίας  
μ᾿ ἕνα μπαλονάκι στήν καρδιά  
στ᾿ ἄπατα πνιγμένος
ἀπό τή μαλακία τῆς λεγόμενης μεταπολίτευσης.