Ζώνη ζωής

Ένα κομμάτι του εαυτού μου, ίσως όχι το πιο σημαντικό,
ταξιδεύει. Έχει γνωρίσει πολιτείες, ανθρώπους, ψυχές,
ποταμούς ή βουνά. Ψάχνει, ανακαλύπτει, χάνει, λυπάται,
χαίρεται, θησαυρίζει εντυπώσεις. Σαν συλλέκτης
εντόμων, τις τρυπάει με μια καρφίτσα, όπως τις πεταλούδες.
(Και μετά, σαν συλλέκτης εντόμων, τις ξεχνάει).

Ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου ταξιδεύει επίσης,
αλλά αλλιώς. Θέλει να ξεφύγει από τον εαυτό μου,
τον μισεί, τον αποφεύγει. Δέχεται το κρύο, τη ζέστη,
την ταλαιπωρία της μετακίνησης, τη συντροφιά των άλλων, μόνο και μόνο
για να μη βρίσκεται ποτέ εκεί που υπάρχει
το πρώτο μου κομμάτι. Είναι ο φυγάς: όπου και να πάει,
θέλει αμέσως να ξαναφύγει. Και έτσι τροφοδοτεί τον άλλο,
τον ταξιδιώτη.

Αλλά υπάρχει ένα τρίτο κομμάτι
του εαυτού μου: εκείνο που θέλει να γυρίσει
σαν έχει φύγει, αλλά και να φύγει μόλις ξαναγύρισε.
Τον τρέφει το "πολύπλαγκτον το επίστροφον". Έτσι,
κι αλλιώς, και πάλι έτσι, και όχι. Λες και
στριφογυρνάει σε άβολο στρώμα μια ψυχή
που δεν γνωρίζει ανάπαψη ούτε στην πάλη.

Τούτα είναι τα τριτημόρια της ψυχής μου. Ωστόσο,
υπάρχει και ένα τέταρτο κομμάτι του εαυτού μου,
− τέσσερα πάντοτε είναι τα τριτημόρια −
εκείνο που λοιδορεί τα τρία άλλα
που μάταια προσπαθούν να του ξεφύγουν.