Ρόδη με θυμάσαι ακόμα ;

Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω
αν ο Ρόδης ήξερε πως πέθαινε.
Σαν έμπαινε στο νοσοκομείο, εννοώ.
Μου είπε: από εδώ θα βγω με τα πόδια μπρος.
Ωστόσο, συνέχισε την καθημερινή ζωή.
Σαν να επρόκειτο να βγει μέσα σε μια βδομάδα.

Στο κατώφλι τώρα και του δικού μου προσκλητήριου
ξέρω άραγε πως δεν θα δω άλλη άνοιξη;
Κι αν ναι, μπορώ να εξακολουθήσω νάχω
τους ίδιους μηχανισμούς,
στη ζωή μου, σαν πριν, νάχω
τα ίδια προγράμματα μπροστά μου
σαν να επρόκειτο, εγώ η εξαίρεση,
να ζήσω για πάντα;