Οι ποιητές και τα συνέδρια

ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 1980

Κι ενώ όλοι εμείς οι ποιητές

καταθέταμε τη φαιά μας ουσία

στην υπηρεσία της ανθρωπότητας

μεσ' από ανεξάντλητες θεωρίες,

ποιητικές σεάνς, μεξικάνικες κιθάρες,

vino rosso, ψειρολογίες, τρίχες και σκατά, εκεί,

μπροστά στον τάφο

ενός σφαγμένου Γιουγκοσλάβου αντάρτη

μας ήρθε το μήνυμα:

πώς εσύ ανενόχλητος

φλερτάριζες πάλι

με τους αγωνιστές και τους οδοιπόρους,

πώς εσύ ανενόχλητος

έστηνες,

κόπου εκεί στα βουνά της πατρίδας μας,

μικρά τρελά παιχνίδια

ανάμεσα

Κύπρου, Αφρικής, Λατινικής Αμερικής και Παλαιστίνης,

πώς εσύ ανενόχλητος

υπενθύμιζες «πέραν πόσης λογικής αμφι­βολίας»

την παρουσία σου

στις γειτονιές της Λευκωσίας (παλιές και νέες)

κι έδινες πάλι

μια πρώτη γεύση, μια πρόβα τζενεράλε, ας πούμε,

βίας, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας.

Για τον Φασισμό μιλάμε, φυσικά, για τον Φασισμό.

Ε, όχι, λοιπόν,

Αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

ανέχεται έστω και ψήγματα της παρουσίας σου,

αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

μεροληπτεί για να δικαιώσει την παρουσία σου,

αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση

αδιαφορεί για την παρουσία σου

κι ενδίδει σε σένα και στους ποιητές σου,

τότε να τη διαγράψουμε.

Ναι, διάολε, να τη ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ

οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή μας.

Γιατί η ποίηση γίνηκε,

για  να συμπορεύεται με την ανάσα  του πρόσφυγα

την αγωνία του αγνοούμενου

τον θρήνο της μάνας

τον σφυγμό του αντάρτη

την αγάπη της γης

το τραγούδι της νίκης

την αιώνια αλήθεια.

Με λίγα λόγια: τη Λευτεριά.