Τι γίνεται οταν πεθάνεις;
Το βλέμμα το παίρνει η βροχή
Ενα κομμάτι κρατάει στο ράμφος του ο ερωδιός
Και η ψυχή σαν ύφασμα απλώνεται
Πάνω απο κείνα που πιο πολύ αγάπησες
Το βλέμμα το παίρνει η βροχή
Ενα κομμάτι κρατάει στο ράμφος του ο ερωδιός
Και η ψυχή σαν ύφασμα απλώνεται
Πάνω απο κείνα που πιο πολύ αγάπησες
----------
Το μπλέ πήρε ένα σφουγγάρι φώς και μου ‘σβησε τις λέξεις....
--------------
Συνήθισα τόσα χρόνια να έχω ένα επάγγελμα
που τώρα χωρίς αυτό
δύσκολο να πω ποιά είμαι.
Χωρίς αυτό - στα μάτια τους –
αόρατη
- ένα περίγραμμα μονάχα που περιμένει
απο στιγμή σε στιγμή να υλοποιηθεί.
Απολαμβάνω την ελευθερία της σκιάς.
Στο κατακάθι, η γεύση της,
παίρνει κατι από την πίκρα του σκοταδιού που ευνοεί
την ύπαρξη της
Τώρα,
Πρέπει να ζωγραφίσω το πρόσωπο μου ξανά!
που τώρα χωρίς αυτό
δύσκολο να πω ποιά είμαι.
Χωρίς αυτό - στα μάτια τους –
αόρατη
- ένα περίγραμμα μονάχα που περιμένει
απο στιγμή σε στιγμή να υλοποιηθεί.
Απολαμβάνω την ελευθερία της σκιάς.
Στο κατακάθι, η γεύση της,
παίρνει κατι από την πίκρα του σκοταδιού που ευνοεί
την ύπαρξη της
Τώρα,
Πρέπει να ζωγραφίσω το πρόσωπο μου ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου