και διότι και δια ταύτα

Αν αποφάσιζ’ έλεγε, να γράψει Ελληνικά,
μη χαμπερίζοντας τους ξενότροπους τροχονόμους,
αν μες στο λατονιέρικο, μες στα χαλκεία και την ξενούρα,
μες στις χειρονομίες, στο παραμιλητό, στις ιδρωμένες παραισθήσεις,
μες στους μικρομεγάλους και στους κλεψοφάηδες,
δοκίμαζε να εκθέσει σαν πραμάτεια τα γραφτά του,
οι ντόπιοι λωτοφάγοι θα γκρινιάζαν ελληνόξενα.
Διότι
όταν η μπλόφα εδώ σκαρώνεται αρετή,
όταν οι Έλιοτ, οι Δαρέλ, οι Μουρ, Λαφόργκ κ’ οι άλλοι…
πλασάρονται σα βιταμίνες σε ραχιτικούς,
ο αναγνώστης αγγαρεύεται να πλέξει αράχνες σε σχοινί,
κ’ οι ντοπιαλήθειες κρύβονται σαν τοπική ντροπή,
επόμεν’ είναι οι στραβισμοί κ’ οι εθνικοκερατίτες, είπε.
Δια ταύτα
ακούσαντες, ιδόντες, έχοντες, δικάζετε.