τον κόσμο μου κλέβουν/
τι κι αν σε αγάπησα, ζωή/
σε ένα γραφείο κλείστηκα/
σφάλισα τις πόρτες/
μήπως ξεφύγει/
κάποια άστοχη ιδέα/
κάποια απόλυτη θλίψη/
μια επιπόλαια αγάπη/
μέχρι το παράθυρο απέναντι/
ήταν ο χρόνος/
ένα πρόγραμμα/
μόνο στους στίχους/
έχανε τις ώρες, τις στιγμές/
εκείνες επαναστατούσαν/
μα εμείς δειλοί/
τραβούσαμε, με ταπεινότητα/
σε ένα δρόμο/
μα δε διαλέξαμε..., μια αναστάτωση/
μια αγάπη, κυνηγημένη/
από τα αποσπάσματα/
όσα στη νύχτα, γεννήσαμε/
περιμένοντας το ξημέρωμα/
εγωιστές, φιλάσθενοι/
ανεπαρκείς για τόση αγάπη/
την αρνηθήκαμε/
βολευτήκαμε στην καθημερινότητα/
χτίζοντας τοίχους/
φτηνά αδιέξοδα/
μια τραγωδία, η περιέργεια/
ταξίδευε τα μάτια/
σε σκέψεις ταπεινές/
φλογερές, μέχρι το θάνατο/
των εραστών/
στη δική τους κόλαση/
μοιράζομαι, μαζί τους/
και συνθλίβομαι/
τι κρυφό, τι ειρωνεία/
να αγαπάς/
και να απαρνιέσαι/
αυτό το χαμόγελο/
που όσο τρέχει/ αγαπιέται/
όπως η φωνή ερωτευμένων/
σαν λένε/
σ' αγαπώ ενώ φθείρονται/
σε ένα αργό/
αβέβαιο θάνατο/
μιας ψυχρής, ανέραστης/
κοινωνικότητας."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου