("Χαρτιά, τόσα χαρτιά)

"Χαρτιά, τόσα χαρτιά/
 τον κόσμο μου κλέβουν/
 τι κι αν σε αγάπησα, ζωή/
σε ένα γραφείο κλείστηκα/
 σφάλισα τις πόρτες/
μήπως ξεφύγει/
 κάποια άστοχη ιδέα/
 κάποια απόλυτη θλίψη/
μια επιπόλαια αγάπη/
μέχρι το παράθυρο απέναντι/
 ήταν ο χρόνος/
ένα πρόγραμμα/
μόνο στους στίχους/
 έχανε τις ώρες, τις στιγμές/
εκείνες επαναστατούσαν/
 μα εμείς δειλοί/
τραβούσαμε, με ταπεινότητα/
σε ένα δρόμο/
μα δε διαλέξαμε..., μια αναστάτωση/ 
μια αγάπη, κυνηγημένη/
 από τα αποσπάσματα/
 όσα στη νύχτα, γεννήσαμε/ 
περιμένοντας το ξημέρωμα/ 
εγωιστές, φιλάσθενοι/
 ανεπαρκείς για τόση αγάπη/ 
την αρνηθήκαμε/ 
βολευτήκαμε στην καθημερινότητα/ 
χτίζοντας τοίχους/ 
φτηνά αδιέξοδα/
 μια τραγωδία, η περιέργεια/ 
ταξίδευε τα μάτια/ 
σε σκέψεις ταπεινές/ 
φλογερές, μέχρι το θάνατο/ 
των εραστών/ 
στη δική τους κόλαση/ 
μοιράζομαι, μαζί τους/ 
και συνθλίβομαι/ 
τι κρυφό, τι ειρωνεία/ 
να αγαπάς/
 και να απαρνιέσαι/ 
αυτό το χαμόγελο/ 
που όσο τρέχει/ αγαπιέται/
 όπως η φωνή ερωτευμένων/ 
σαν λένε/ 
σ' αγαπώ ενώ φθείρονται/ 
σε ένα αργό/ 
αβέβαιο θάνατο/ 
μιας ψυχρής, ανέραστης/ 
κοινωνικότητας."