Οι σκέψεις χωρίς όρια
τρέχουν για να σωθούν
απ΄τα προσχήματα απ΄το αδιάκοπο
σφυροκόπημα
μου ήρθε να ξεφωνίσω
Στα δικά μου ποιητικά ταξίδια
είδα την αρετή
να γίνεται απάτη
και το ψέμα εξουσία,
διανύοντας αποστάσεις
με φορτίο βιωματικό
είπα εγώ πάντα
θα εστιάζω στο σήμερα
του καθενός το πουθενά
όταν θα χάνεται
τις νύχτες πάντα μια πόρτα
θ΄ανοίγω,
για να μοιράζομαι
συναισθήματα και ανθρωπιά.
Μα ένα άτακτο καιρού δελτίο
επιδείνωσης έρχεται
< οργανωμένης κακοκαιρίας >
σε αμετάκλητες ημερομηνίες
τούτος ο καιρός τούτο το φθινόπωρο
της αιχμαλωσίας ήταν αλύπητο
ακόμη και η γη ξαγρύπναγε
μοιρολογώντας
μακριά απ΄την ηλιόχαρη
Μεσόγειο.
Νιάτα ξεριζωμένα
βίαια απ΄τα χώματα τους
απ΄εκεί ο κόσμος θαμπός
να περνάει συγχυσμένος
μα κάποιοι τον δρόμο
τον έσβησαν με μια μολυβιά
κι όλο το κακό ανέβαινε
τα σπίτια ισοπέδωνε
αυτός ο πόλεμος
ήταν ο μόνος τρόπος
για να σωθεί η ανθρωπιά.
Αυτό είναι μια άλλη ιστορία
ακόμη πιο βρώμικη
και πίσω απ΄αυτή άλλη μια
τρισχειρότερη,
ίσως όλα θα έπρεπε να χτιστούν
ξανά απ΄την αρχή
σαν να είναι η μέρα εκείνη
η πρώτη μέρα της δημιουργίας
κι όλοι αυτοί που κατέστρεψαν τη γη
με τα μεγάλα αισθήματα αγάπης
θα σου πουν ο πόλεμος τέλειωσε
γιατί άλλαξε σχήματα.
Αυτός κι αν είναι ο κόσμος μας
ο καταπληκτικός,
κι εγώ εκείνη την ώρα διάλεξα
της μοναξιάς να κλάψω με τον πόνο
της νύχτας...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου