το καλοκαίρι / Κώστας Ψαράκης

[το ποίημα δεν πρέπει να δηλώνει τις προθέσεις του

πρέπει να κρατά κλειστά τα χαρτιά του μέχρι τέλους

χαϊδεύοντας το μυστήριο 

και απειλώντας τον αναγνώστη]

για τα πρωϊνα του καλοκαιριού έχω ενα παράθυρο
να με προστατεύει απ το φώς
-όπως προστατεύει ο επίδεσμος τη πληγή-
κι απ την αφελή πραγματικότητα
και τούτου του καλοκαιριού.

Τουλάχιστον μέχρι να βρώ που θα σταθώ
μετά τις κοσμογονικές κατακριμνήσεις της νύκτας
να αντιληφθώ το νέο τοπίο
όπως διαμορφώθηκε ξανά , ν ανεχτώ το φώς
να ανεχτώ το άγγιγμα και τούτου του καλοκαιριού .

θέλει κι εκείνο το χρόνο του να ωριμάσει
περνώντας πάνω από το έρημο σχολείο
με την ελιά στην αυλή
περνώντας ζεστό πάνω από τους τάφους
αυτών που δεν κατανοήσαμε όσο ζούσαν
κι απ τα σπίτια αυτών
που θα μας κατανοήσουν οταν πεθάνομε.

νάρθει να δέσει τη ζέστη του
να σηκώσει ατμό από τις πέτρες
άνεμο ζεστό που θα ψιθυρίσει το αιώνιο
και θ ανεβάσει ψηλά τα όρνεα πάνω απ τα φαράγγια
να βαθύνει στη προσβολή
που υφίσταται απ τους ανόητους που αλυχτούν στην έρμη τη Πατρίδα μου
ξερνώντας χολή και ανοησία
πάνω σε μεγάλες λέξεις.

Τελικά τα κατάφεραν , να μη μπορούμε να τους αγνοούμε πλέον
οσάν τους τους τρομοκράτες που σκοτώνουν
μήπως βρεθεί κάποιος να διαβάσει τις μπερδεμένες σκέψεις τους.

νάρθει να καθαρίσει
περνώντας πάνω απ τα περβόλια να τα διψάσει
περνώντας πάνω από τα βουνά
να τα προετοιμάσει για την νύχτα.
και τότε νάρθει να το δεκτώ
να μπορει να σκεπάσει
το καινούργιο καθημερινό τοπίο της ψυχής μου