ΘPHNOΣ

Στον Aντώνη Φραγκάκο

 

Πόσο άγχος βαραίνει τα στήθια μας

καθώς οι χίμαιρες

αποχαιρετούν καθημερινά την πίστη μας!

 

Πότε μου’πες για τις μέρες που σπαταλήσαμε

στην ανώφελη σπουδή των πραγμάτων;

 

O τόνος σου είχε την ελπίδα της ζωής

κι ο θάνατος πώς σε βρήκε;

 

Kαρδιά, ξέχειλη από δύναμη

που γεννάει τη μεγαλοσύνη,

πώς μπόρεσες ν’ αποχαιρετήσεις την άνοιξη;

Περιστέρια φώλιαζαν στην ψυχή σου,

οι άνεμοι τραγουδούσαν το τραγούδι σου,

ο ήλιος της πατρίδας μας

πυρπολούσε την καρδιά σου.

 

Πορεύσου του θριάμβου τη στράτα

κι αντάμωσε τον ανοιξιάτικο θάνατο,

άνοιξη κι εσύ

με το περιδέραιο των εικοσιπέντε σου χρόνων.