Στους βράχους της πατρίδας μου

 

Στους βράχους της πατρίδας μου

αναπαύεται ένας μικρός κύκνος,

δίχως κακία

και δίχως φόβο.

 

Eκεί τα αγριοπερίστερα,

τα ορτύκια κι οι τριγώνες,

ενώνουνε δυό κόσμους

τον ήλιο και το χιόνι,

το μαύρο και το άσπρο.

 

Όταν έρχονται τα βράδυα

τ’ ακίνητα άστρα

σμίγουν με τη θάλασσα

που ψιθυρίζουν τα μυστικά τους.

 

Φραγκοσυκιές, ελιές και πέτρες,

θάλασσα κι ουρανός

και τίποτ’ άλλο.

 

Στους βράχους της πατρίδας μου

ο αγέρας λέει το θρήνο του

κι η μαυροφορεμένη

σκίζει τη γη

να βγάλει τους νεκρούς,

μοιρολογάει και κλαίει....