Κύριε Θάνατε
συμμαθητή του φόβου,
όταν έρθεις πιο κοντά
στο πνεύμα μου
θα γίνω έλικας του ήλιου.
Ένας ανώνυμος άνεμος,
ένα απελεύθερο στρουθίο.
Κράτησε για πάρτη σου
τα συμπαθητικά σκουπίδια μου.
Αυτά που πήγαν κατά καιρούς
πέρα-δώθε, πάνω-κάτω,
δεξιά κι αριστερά
και τελικά μ' έκαναν
ασώματο ουρανό
σε μύρια νεφελώματα.
Έφταιγε η ηλικία του φεγγαριού
κι αυτή η αναθεματισμένη
ευαισθησία μου στις πορφυρές ψυχές.
Άναψε τώρα τα κεριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου